review
Recensie: Hercules 3D

In Hercules 3D zien we de heldhaftige halfgod van een andere kant. Niet zijn mythe over de twaalf werken en de wraak van de godin Hera staan centraal, maar het conflict tussen de mens en de mythe vormen de basis van de film. De film opent met beelden van de halfgod Hercules (Dwayne ‘The Rock’ Johnson) die het in zijn eentje opneemt tegen mythische monsters, maar Ratner laat slim in het midden of deze verhalen werkelijkheid of mythe zijn. Het werkelijke verhaal vormt zich rondom Hercules als huurling, die slechts vecht voor de koningen die hem betalen. Bovendien vecht Hercules niet alleen, hij wordt bijgestaan door een team van krijgers: Amphiaraus (Ian McShane), die in de toekomst kan kijken; Autolycus (Rufus Sewell), de oudste vriend van Hercules; Tydeus (Aksel Hennie), die opgroeide als beest en door Hercules onder zijn hoede genomen werd; Atalanta (Ingrid Bolsø Berdal), de vrouw die vecht met pijl en boog en Iolaus (Reece Ritchie), de verteller die de gevechten van Hercules in mythische verhalen vervat.

Wanneer Cotys (John Hurt), de Koning van Thracië, kampt met een groep opstandelingen in zijn land, huurt hij Hercules en zijn metgezellen in om deze te verslaan. In ruil daarvoor krijgen zij hun gewicht in goud. De bedrieglijke koning Cotys blijkt echter vooral om zichzelf te geven, in plaats van om zijn volk. Dit stelt Hercules voor de keuze tussen goud en hebzucht, of eer en het waarmaken van zijn mythische status. Zijn keuze is natuurlijk vrij voorspelbaar, net zoals de rest van de plot. Het verhaal is dan ook niet zozeer waar Hercules om draait: het is vooral een typische actiefilm. De hoogtepunten zijn de vechtscènes waarin Hercules en zijn metgezellen het opnemen tegen grote en sterke, al dan niet mythische, vijanden. Hoewel de actie niet zo groots en meeslepend is als in bijvoorbeeld 300 (2006), het ultieme voorbeeld binnen het genre, is deze evengoed zeer vermakelijk en sterk verfilmd. Bovendien bevat de film de nodige humor die, in combinatie met de vlotte vertelling, zorgt dat de film gemakkelijk wegkijkt en nergens echt saai wordt.

Het acteerwerk in Hercules is weinig bijzonder. Dwayne Johnson zet, zoals in zijn meeste rollen, een sympathiek personage neer en zijn spieren maken hem qua uiterlijk geknipt voor de titelrol. De rest van de personages zijn echter weinig gedenkwaardig door een algeheel gebrek aan diepgang. Vrijwel alle personages zijn compleet stereotiep en voorspelbaar. Een goed voorbeeld is Reece Ritchie als Iolaus, verteller van (sterk aangedikte) verhalen. Hij is beter in praten dan vechten en Hercules verbiedt hem zich te mengen in de gevechten. Zelf wil hij zich echter wat graag bewijzen. Het resultaat is een popcornfilm die makkelijk wegkijkt. Het helpt wel dat de film niet poogt meer te zijn en drama en diepgang weglaat. Kortom: voorspelbaar en nergens echt meeslepend, maar wel keiharde actie.