review
Recensie: A Most Wanted Man
Conclusie
In deze nieuwste spionagethriller van 'onze' Anton Corbijn laat Philip Seymour Hoffman in zijn laatste hoofdrol een erg sterke indruk achter. De overige acteurs ondersteunen hem goed en slepen de kijker mee in een politiek web van leugens. Het verhaal wordt wat traag verteld, maar weet desondanks te intrigeren en maakt op het einde een paar onverwachte wendingen.Na bekende films als The Constant Gardener, The Spy Who Came in from the Cold en Tinker, Tailor, Soldier, Spy is A Most Wanted Man alweer de 21ste verfilming van het werk van de Britse thrillerauteur John Le Carré. Geregisseerd door de Nederlander Anton Corbijn die internationale faam verwierf als fotograaf van rockartiesten (Zoals U2, Joy Division en The Rolling Stones) en het regisseren van videoclips. Zijn filmdebuut Control over zanger Ian Curtis was erg sterk; elk shot was er een om in te lijsten. Zijn tweede film The American viel ietwat tegen en dit jaar waagt hij een nieuwe poging in het spionagegenre. Hierbij heeft Corbijn de eer om de laatste hoofdrol van Philip Seymour Hoffman te regisseren, hem gaan we enkel nog terugzien in de laatste twee Hunger Games-films. Dit is in ieder geval een beter voorlopig afscheid dan Paul Walker begin dit jaar kreeg.
Door falen ten tijde van de 9/11-aanslagen leven de veiligheidsdiensten in opperste staat van paraatheid. Alle alarmbellen gaan af wanneer de Tsjetsjeens-Russische illegale immigrant Issa Karpov (Grigoriy Dobrygin) in Hamburg wordt gespot. Karpov probeert met de hulp van advocate Annabel Richter (Rachel McAdams) beslag te leggen op geld van zijn vader. Onder leiding van Günther Bachmann (Philip Seymour Hoffman) wordt er alles aan gedaan om uit te zoeken of deze man een arme vluchteling of juist een gewelddadige extremist is. Om te bepalen voor welk doel Karpov dit geld wil gebruiken wordt samen met bankdirecteur Tommy Brue (Willem Dafoe) een list bedacht. De CIA, onder leiding van Martha Sullivan (Robin Wright), is het niet eens met hun handelswijze en hierdoor ontstaat een politiek steekspel waarbij niemand is wie hij lijkt.
Philip Seymour Hoffman bewijst in deze film weer eens zijn kunnen. Door subtiele gezichtsuitdrukkingen komen de denkprocessen en dilemma’s van Günther goed over. Bij elke blik op zijn gekwelde geest kon ik mij niet aan het idee onttrekken dat Hoffman misschien iets te veel op dit personage leek. Zijn Duitse accent is aanwezig genoeg om je te herinneren dat dit personage Duits is zonder overdreven te zijn. Hoewel de keuze om Duitsers onderling Engels met een accent te laten praten opmerkelijk is, in The American liet Corbijn zijn Italiaanse personages nog hun eigen taal spreken. Wellicht moet dit de film aantrekkelijker maken voor een Engelstalig publiek dat geen ondertitels gewend is. Grigoriy Dobrygin is als grote onbekende opvallend sterk, hij zorgt in zijn vertolking voor extra spanning door in het midden te laten wat zijn precieze motivatie is. Willem Dafoe en Robin Wright doen het ook goed, maar krijgen niet veel tijd om een indruk achter te laten in hun beperkte rollen. Rachel McAdams is vanwege haar slechte Duitse accent het grootste minpunt, hoewel het verfrissend is om haar eens niet in een romantische komedie te zien.
Corbijn neemt uitgebreid de tijd om de industriële sfeer van Hamburg uit te diepen. Hoewel het verhaal intrigerend genoeg is om te blijven boeien, haalt het lage tempo wel veel spanning uit de film. Ook worden net besproken zaken in een volgende scène nogmaals aan een ander personage uitgelegd waarmee veel tijd verloren gaat en komen de grote plotwendingen pas tegen het einde naar voren. Het is dus even doorbijten, maar als je tijdens het langzame middenstuk wakker kan blijven is A Most Wanted Man gewoon een goede film.
