review
Recensie: Infiltrant

Infiltrant is het speelfilmdebuut van regisseur Shariff Korver, die ook het script schreef in samenwerking met Rogier de Blok. Een succesvol debuut kan wel gesteld worden aangezien de film in première is gegaan op het prestigieuze Toronto International Film Festival. Toch deed Infiltrant in Nederland minder stof opwaaien. Op het Nederlands Film Festival viel de film geheel buiten de prijzen en werd zelfs voor geen enkel van de vergulde beeldjes genomineerd. Dit zal aan het sterke deelnemersveld gelegen hebben, want Infiltrant is een prima film met een interessant verhaal.

Als kind van een Nederlandse moeder en Marokkaanse vader heeft Sam (Nasrdin Dchar) moeite om zijn draai te vinden in het leven. Wanneer hij van zijn werk als politieagent wordt geschorst omdat hij een arrestant aanvalt, wordt hem een tweede kans geboden. Als de Marokkaanse makelaar Samir dient hij te infiltreren in een Marokkaanse misdaadfamilie door hen van huizen te voorzien waar zij ongestoord wiet kunnen verbouwen. Dit brengt Sam in nauwe samenwerking met Abdel (Walid Benmbarek), het brein achter de operatie en Bourhim (Rachid El Ghazaoui), Abdels vriend en gewelddadige bodyguard. Sam vindt echter niet slechts een criminele bende, hij vindt ook liefde en broederschap wanneer hij wordt opgenomen in de familie. Iets wat in zijn eigen familie ontbreekt.

Het verhaal van Infiltrant is niet geheel origineel. De infiltrant die tijdens zijn infiltratie iets vindt wat hij thuis niet heeft is haast een cliché. Wat deze Nederlandse vertelling echter zo sterk maakt is de herkenbaarheid en het realisme. De criminele bende bestaat niet uit een groep rauwe kerels maar is daadwerkelijk een familie, inclusief opa’s, oma’s, tantes, neefjes en nichtjes. Bovendien wordt er niet gehandeld in grote ladingen wapens of cocaïne maar in wiet. Het gaat niet om miljoenen bedragen maar om een duizendtal euro’s. Dit zorgt ervoor dat je je als kijker gemakkelijk kunt relateren aan Sam wanneer deze valt voor de warmte en vriendschap die de familie hem biedt. Bovendien wordt zijn band met de familie niet gevormd door een liefdesrelatie, zoals het cliché wil, maar door broederschap en acceptatie. Al snel voelt het contact met leidinggevende rechercheur (Simone Milsdochter) als een inbreuk op het verhaal in plaats van als het doel van de hele operatie.

Wat ook bijdraagt aan de authenticiteit is de keuze voor een groot aantal onbekende acteurs. Naast hoofdrolspeler Nasrdin Dchar (Gouden Kalf-winnaar voor zijn hoofdrol in Rabat), die zijn rol fantastisch neerzet, is de rest van de cast relatief onbekend. Toch doet de film qua acteerwerk zeker niet onder voor andere Nederlandse producties. De bewuste keuze voor een onbekende cast maakt de film juist sterker. Het zorgt dat de setting natuurgetrouwer aanvoelt. Met name Walid Benmbarek vertolkt zijn rol met verve. De scenes tussen hem en Dchar zijn stuk voor stuk fantastisch en weten de spanning en verhoudingen zeer goed over te brengen. Ook de andere bijrollen, met name die van Rachid El Ghazaoui en Simone Milsdochter zijn sterk. Hoewel deze gemakkelijk hadden kunnen vervallen tot eendimensionale personages (als agressieve bodyguard of kille politiechef) weten beide op subtiele wijze toch diepte toe te voegen. De scene waarin de patserige Bourhim (Ghazaoui) luidkeels André Hazes meezingt is niet alleen hilarisch, maar ook belangrijk voor de ontwikkeling van het personage. Een van mijn favoriete scenes uit deze goede film.