review
Recensie: Qissa: The Tale of a Lonely Ghost

Alles wat Irrfan Khan aanraakt lijkt te veranderen in goud. Dit keer speelt hij een vader van vier dochters die in een moeilijke tijd verkeert. Met regisseur Anup Singh aan het stuur, vaart Qissa: The Tale of a Lonely Ghost door het postkoloniale India van de twintigste eeuw. In plaats van een investering van Indiase grond, heeft Singh ervoor gekozen voor internationale geldschieters te gaan zodat de film in authentiek Punjabi opgenomen kon worden. Leidt die authentieke taal en een grote rol voor Irrfan Khan opnieuw tot een sterk staaltje Indiase film?

Gedwongen door de opsplitsing van Pakistan en India in 1947 verhuist Umber Singh (Irrfan Kahn) met zijn vrouw Mehar (Tisca Chopra) en hun drie dochters naar het Indiase gedeelte van Punjab. Umber heeft zich voorgenomen dat zijn vierde kind hoe dan ook een jongen moet worden. Tevergeefs, want zijn vrouw baart opnieuw een dochter. Vrezend voor haar leven overhandigt Mehar haar vierde dochter aan de vader. Umber lijkt merkwaardig gelukkig met zijn vierde kind ondanks dat het opnieuw een dochter is. Het geslacht lijkt echter geen obstakel voor Umber, dit kind zal opgroeien als zoon.

Qissa: The Tale of a Lonely Ghost beslaat een verhaal dat doordrenkt is met drama. Huiselijk geweld, seksualiteit, vrouwenonderdrukking, oorlog, het zijn enkele thema’s die deze film aankaart. Er lijkt echter iets te missen in Qissa: The Tale of a Lonely Ghost. De film stapelt met drama’s. Het ene drama volgt het andere drama op, maar voegt nagenoeg niets toe aan de vertelling (los van het dramatischer maken uiteraard). De volksverhuizing, het gedwongen huwelijk, de vader met losse handjes, het is een en al ellende maar nergens worden deze thema’s met elkaar verbonden. Qissa: The Tale of a Lonely Ghost is een dramafilm zonder diepgang.

Ook de personages laten een hoop te wensen over. Er blijven veel vraagtekens bestaan over de drijfveren en handelingen van de hoofdpersonen. Enkel bij Kanwar (Tillotama Shome) kunnen handelingen verklaard worden vanuit het verleden, maar dit is omdat we haar vanaf kind volgen. Umber Sigh wordt neergezet als een mysterieuze man, waarover niet al te veel bekend moet zijn. Het is echter erg lastig sympathie te voelen voor een man die vrouwen mishandelt. Helemaal wanneer men eigenlijk niks van hem weet.

Irrfan Khan (Slumdog Millionaire, The Amazing Spiderman, Life of Pi) krijgt de taak op zicht dit gebrekkige personage te vertalen naar het witte doek. Dit doet hij ondanks de handicap verrassend goed. Zijn gelaat, expressies en bewegen zijn allerminst ongeloofwaardig. Khan weet bij het personage van Umber Sigh weer wat vraagtekens weg te nemen bij de toeschouwer. Regisseur Anup Singh heeft voor dit personage de juiste persoon weten te casten. Zonder Irrfan Khan zou Qissa: The Tale of a Lonely Ghost gedoemd zijn te falen.

Naast het uitmuntende acteerwerk van Khan, mag Anup Singh zeer zeker een schouderklop ontvangen voor het orkestreren van de prachtig kleurrijke beelden. De feestelijke scènes waarin de pasteltinten over het beeld vloeien zijn om van te genieten. Dit wisselt Singh af met minder feestelijke, grauwe kleuren wanneer het verhaal omslaat naar ellende. De wisselwerking tussen het feestelijke en de ellende weet hij perfect uit te voeren. Hij combineert de klassieke Indiase kleuren met donkere tinten om zowel het feestelijke als de nare kanten van de situatie te illustreren.

Qissa is zeer zeker geen meesterwerk. De film probeert te hard een serieus drama te zijn en lijkt daardoor te vervallen in een drama zonder diepte. De personages die dit drama enigszins diepgang zouden moeten geven, laten veel te wensen over. Positieve punten zijn het acteerwerk van Irrfan Khan en de kleurrijke wisselwerking van de regie van Singh. Echter zijn dat punten die tegenwoordig in bijna elke Indiase film terug te vinden zijn.