review
Recensie: Horrible Bosses 2

Eerder dit jaar gaf ik Walk of Shame de beoordeling ‘slecht’. De film was redelijk vermakelijk en had een aantal grappige momenten, maar daartegenover stond het feit dat veel van de humor draaide om racisme, vernedering en vrouwonvriendelijkheid. Dat een film voornamelijk als entertainment bedoeld is, is geen excuus om zulke onderwerpen schaamteloos te misbruiken. Nu, ongeveer een half jaar later, is er Horrible Bosses 2. Helaas maakt deze film dezelfde fouten als Walk of Shame.

Horrible Bosses 2 draait, net als zijn voorganger, om de vrienden Nick, Kurt en Dale. Nadat de drie in Horrible Bosses probeerden hun bazen te vermoorden, hebben ze in deel twee besloten een eigen bedrijf te beginnen, genaamd Nickkurtdale, om een zelfbedacht product mee te produceren en verkopen. In hun zoektocht naar investeerders belanden ze bij rijke zakenman Burt Hanson (Christoph Waltz) en zijn charismatische zoon Rex (Chris Pine). De Hansons tonen interesse in het product en enthousiast beginnen de vrienden aan de productie. Al snel blijkt echter dat de Hansons hen hebben bedrogen, waardoor ze failliet zijn. Woedend besluiten Nick, Kurt en Dale wraak te nemen door Rex te kidnappen en losgeld te eisen. Dit pakt alleen heel anders uit dan ze hadden gedacht.

De film heeft een sterke cast. Jason Bateman, Charlie Day en Jason Sudeikis zijn erg goed als incompetente vrienden en de dynamiek tussen de drie is leuk om naar te kijken: Bateman als nuchtere, Day als klunzige en Sudeikis als oversekste (en klunzige). Ze vullen elkaar goed aan. Naast de hoofdpersonen keren ook Jennifer Aniston, Jamie Foxx en Kevin Spacey terug. Aniston en Foxx zijn wederom een genot om naar te kijken, ook al zijn ze wat moeizaam in het verhaal geschreven. Spacey is leuk, maar zijn bijdrage aan de film is zo klein dat het meer voelt als een tussenstop voor Spacey op weg naar een andere activiteit (uit de bloopers in de eindcredits blijkt dat hij zijn script voor zich had liggen tijdens de opnames). Hetzelfde kan gezegd worden voor Christoph Waltz, die meer acteertalent in zijn linker pink heeft zitten dan nodig is voor zijn rol. Dan is Chris Pine er nog. Pine heeft misschien niet het komisch talent van zijn tegenspelers (wat je hem niet kwalijk kunt nemen), maar hij geeft wel een aanstekelijke energie en plezier aan zijn rol. De gebreken van de film liggen in ieder geval niet bij de cast. Waar dan wel?

Ten eerste zijn er veel momenten simpelweg overbodig. Regisseur Sean Anders kiest er bijvoorbeeld soms voor om aspecten van personages te benadrukken, ondanks dat deze allang duidelijk zijn. Zo wordt er herhaaldelijk getoond wat een nare mensen Burt en Rex Hanson toch zijn, iets wat je als toeschouwer al na één of twee scènes door zult hebben. Ook de relatie tussen vader en zoon, een belangrijk gegeven voor de plot, wordt nauwelijks uitgewerkt. In plaats daarvan gaat Anders voor de gemakkelijke optie: personages die grotendeels inhoudsloos en emotieloos zijn, maar om wie wel wat grappige scènes geschreven kunnen worden. ‘Gemakkelijk’ blijkt sowieso een centraal begrip te zijn: er wordt geen moeite gedaan een inhoudelijk sterk verhaal neer te zetten, alles staat in het teken van de grappen. Hierbij een eervolle vermelding voor de openingsscène, die onbeschaamd ‘leent’ van Austin Powers.

Bij de grappen is waar het compleet mis gaat. De grappen draaien grotendeels om de incompetentie van de hoofdpersonages, een gegeven dat zo veel wordt gebruikt dat je je gaat afvragen hoe ze überhaupt kunnen functioneren in het dagelijks leven. Het zijn dezelfde personages uit deel één, alleen dan allemaal een stuk dommer. Incompetentie kan een leuk element van onvoorspelbaarheid toevoegen aan een film, maar dan moet het wel met mate worden toegepast. Bij te veel incompetentie, zoals in deze film, wordt het allemaal juist heel erg voorspelbaar, omdat je zeker weet dat elk plan mis zal gaan.

Naast de voorspelbaarheid van de film is er echter nog een veel groter probleem. Forbes schreef hier uitgebreider over, maar het komt hier op neer: de grappen gaan op smakeloze wijze om met onderwerpen die überhaupt niet grappig zijn. Een terugkerend onderwerp uit deel één is seksuele aanranding en zelfs verkrachting van mannen door vrouwen. De klachten die het personage Dale hierover heeft, worden door zijn vrienden weggelachen onder het mom van ‘het is een knappe vrouw, stel je niet aan en wees een man’. Er kunnen hele essays geschreven worden over wat hier mis mee is, maar we moeten verder, want er is meer. Zo worden vrouwen schaamteloos geobjectificeerd. Rex Hanson toont bijvoorbeeld zijn knappe, blonde secretaresse als teken van zijn succes, samen met de vele andere statussymbolen die in zijn kantoor liggen of hangen. De hoofdpersonages zijn diep onder de indruk. Als laatste voorbeeld is er de manier waarop de film seksverslaving gebruikt voor zijn grappen. Seksverslaving is hier namelijk geen ernstige aandoening. Mensen met seksverslaving zijn vooral lekker losbandig en gewillig, en wat is daar nou mis mee? Dat een seksverslaafde Jennifer Aniston (zonder enige vorm van ironie) ook nog even opschept over hoeveel homoseksuele mannen ze ’tot hetero heeft geneukt’, geeft goed aan hoe onmenselijk deze film is.

Horrible Bosses 2 had best een redelijke, off-beat komedie kunnen zijn. Er was in ieder geval genoeg talent om meerdere films mee te vullen. In plaats daarvan is het een voorspelbare, inhoudsloze, smakeloze, emotieloze, mensonterende film geworden, geschreven door mensen die geen enkel gevoel van maatschappelijke verantwoordelijkheid lijken te hebben.