review
Recensie: Rise of the Planet of the Apes

Na het meesterwerk Planet of the Apes (1968) werden er enkele sequels en prequels uitgebracht die de Planet of the Apes-naam niet waardig waren. Met als ultiem dieptepunt de remake van het origineel: Planet of the Apes (2001) door Tim Burton. Het leek dat men de serie liet voor wat het was, maar regisseur Rupert Wyatt waagt zich in 2011 toch weer aan de apenfilm. Dit keer, met alle moderne technologie in de hand, vertelt hij het verhaal dat vooraf gaat aan de originele film.

Chimpansee Caesar is het centrale personage in Rise of the Planet of the Apes (2011). Zijn ‘vader’, de jonge wetenschapper Will Rodman (James Franco), is uitermate gedreven om een medicijn te ontwikkelen tegen Alzheimer, om zo zijn eigen vader te kunnen genezen. Voordat dit medicijn getest kan worden op mensen moeten de chimpansees in het laboratorium eraan geloven. Het blijkt een enorm succes, het lijkt niet alleen Alzheimer te genezen maar ook hersenactiviteit te verbeteren. De biologische moeder van Caesar draait echter door en weet te ontsnappen uit het laboratorium. Dan blijkt dat zij zwanger is en Will smokkelt de babychimpansee mee naar huis. Caesar wordt zijn naam.

Al snel wordt duidelijk dat Caesar geen normale chimpansee is, hij heeft een hoger IQ dan mensen van zijn leeftijd. Dit leidt tot complexe situaties en Will raakt na een incident genoodzaakt Caesar af te staan. Caesar begrijpt er niets van, maar voelt zich erg in de steek gelaten. Hij besluit in opstand te komen tegen de mensen die hem zijn vrijheid afpakken.

Wyatt maakt een goed besluit deze prequel van de legendarische film in het jaar 2011 te produceren. Het valt vrijwel direct op hoe de CGI uitmuntend werk levert. In het origineel worden de apenrollen ingevuld door acteurs in pakken. In deze film zijn Caesar en zijn troepen niet van echte apen te onderscheiden. Terwijl je de emoties van Caesars gezicht afleest kan je de individuele haren op zijn hoofd één voor één tellen. Alleen deze computeranimatie op zichzelf is al een visueel meesterwerkje.

Het plot van Rise of the Planet of the Apes is verslavend. Er is gekozen voor zo min mogelijk complicaties, hierdoor is het verhaal recht door zee en zeer goed te volgen. Dat betekent echter niet dat de film diepgang mist. Hoewel de rode draad door verhaal ongecompliceerd is, is de psychologie erachter dat niet. Zoals gewend van het origineel, zit de film vol met emotie en kritiek met betrekking tot misbruik, verraad, rassenverschil en sociale controle. Helaas, wordt de emotie op sommige momenten iets te veel benadrukt (bijvoorbeeld de scene met Caesar op straat nadat Rodman Sr. de buurmans auto sloopt), sporadisch mist de film daardoor geloofwaardigheid.

Rise of the Planet of the Apes is een zeer kijkwaardige film. Na een aantal tegenslagen in de Planet of the Apes-serie zet regisseur Wyatt de films weer op de kaart. De vernieuwde CGI-technieken en de psychologie en emotie van het oorspronkelijke verhaal zorgen ervoor dat Rise of the Planet of the Apes een plaatsje naast het origineel verdient.