review
Recensie: Grim Fandango Remastered

De originele release van Grim Fandango gold in 1998 als een echte parel. De point-and-click adventuregame van LucasArts verwierf een befaamde status, won prijs na prijs en werd geprezen voor zijn ijzersterke verhaal en unieke setting.  Nu, zeventien jaar later, is een remaster daar. Ontwikkelaar Double Fine dook met oorspronkelijk regisseur Tim Schafer de studio in om Grim Fandango Remastered te realiseren. Een heruitgave van de game op PS4, Vita en PC in een grafisch opgepoetst jasje en met een handvol nieuwe functies. Kan de game nog net zo bekoren als vroeger?

Hoofdpersoon  Manuel “Manny” Calavera is werkzaam als Magere Hein bij de Department of Death (DOD) en begeleidt kersverse overledenen op hun weg door het Land van de Doden naar het paradijs: de negende onderwereld. Simpeler gezegd: hij verkoopt vervoersbewijzen.  Voor zielen die goed voor anderen zijn geweest tijdens hun aardse bestaan ontvangt Manny meer commissie, omdat deze in aanmerking komen voor kostbare transportmiddelen. Ben je goed geweest, dan kun je met de trein. Zo niet, dan moet je gaan lopen. In zijn vorige leven was Manny niet bepaald een moeder Teresa, en daardoor moet hij werken in de onderwereld voor zijn doortocht naar het paradijs.

Manny is geen goede verkoper. Hij krijgt slechts de goedkoopste “cliënten” en zijn collega Domino strijkt alle commissie op. Als Manny de ziel van een goedhartige vrouw genaamd Mercedes Colovar enkel een wandeltocht van vier jaar kan aanbieden, begint hij te twijfelen aan het systeem van de DOD. Hij besluit op onderzoek uit te gaan en ontdekt een –  letterlijk – omvangrijk crimineel complot. Als Manny terugkomt in zijn kantoor, is Mercedes verdwenen. Bevangen door schuldgevoel besluit hij zich aan te sluiten bij een verzetsgroep en reist hij de verdwenen Mercedes achterna.

Het is het begin van een lange reis, waarin het oplossen van pittige puzzels de meeste tijd zal kosten. Gelukkig huisvest iedere plek waar je komt een uitgebreid scala aan bijzondere personages, die nagenoeg allemaal vermakelijke dialogen bieden. Uitschieters zijn Glottis; een hilarische demon uit de onderwereld die sleutelt aan auto’s en een snelheidsduivel is, een hippe groep beatniks die in een poëzieclub het gevaar van het kapitalisme doornemen en een groep bijen-havenarbeiders die in opstand komen tegen hun steenrijke directeur.

En dat is slechts het topje van de ijsberg. Het universum van Grim Fandango biedt plek aan een aantal ijzersterke, hilarische personages die je meer dan eens zullen laten (glim)lachen en soms zelfs ontroeren. De personages – en vooral de gesprekken die zij voeren – zijn inhoudelijk van bijzonder hoge kwaliteit, en zetten je over een hoop aan het denken. Niet in de laatste plaats doordat een hoop quotes dubbelzinnig zijn.

De setting van de game is doordrenkt met invloeden uit de kenmerkende Noire films van de jaren ’30 en Mexicaanse folklore. Met name de Dag van de Doden (een feestdag in Mexico) is hierin een rode draad middels de skelet-personages en vele verwijzingen. Op schitterende wijze is die tijdloze, strakke stijl van films als Casablanca in de game geïmplanteerd. Denk daarbij aan een stijlvol casino met witte smoking, sfeervolle donkere straten en doorrookte kantoortjes. Het geeft Grim Fandango een gelikte sfeer, aangevuld met de “slick” hoofdpersoon Manny die sterke en sarcastische, maar bovenal grappige passages in huis heeft.

Zoals gezegd zal je onderworpen worden aan een aantal ware hersenkrakers. Om doorgang te krijgen in het verhaal zal je personen moeten ompraten, je omgeving moeten gebruiken en vooral logisch blijven nadenken. Veel raadsels die je tot wanhoop zullen drijven blijken achteraf namelijk best wel logisch te zijn. Het zal niet voorkomen dat je op een gegeven ogenblik – verslagen – het internet zal raadplegen. Bij mij was dat al na een kwartier, geef ik schaamtevol toe. Het helpt gewoon niet dat er geen enkele vorm van hulp wordt gegeven bij de puzzels die Manny moet oplossen. Wellicht was dat vanzelfsprekend in 1998, maar in de hedendaagse tijd waarin de gemiddelde gamer een spanningsboog van vijf minuten heeft is het tergend. Gelukkig wordt het gecompenseerd door het uitstekende verhaal.

De game heeft grafisch wat werk gehad, en oogt daardoor op het eerste gezicht prima. De personages zijn glad, en de omgeving is verbeterd door zaken als betere belichting en schaduw. Weinig is gedaan aan de achtergronden, die amper verschillen met de originele versie (waar je ingame tussen kunt schakelen). Het ziet er misschien niet helemaal tiptop uit, maar er gaat wel een bepaalde authenticiteit vanuit. Zaken als de cutscenes  (die nu bijna onaangeraakt lijken) en vol beeld in plaats van een beperkt 4:3 hadden wel wat meer aandacht verdiend.

Ook de besturing kan soms wat irritant zijn, doordat deze niet overeenkomt met bepaalde camerastandpunten. Het zorgt ervoor dat Manny zo nu en dan de verkeerde kant oprent. Een leuke toevoeging is het commentaar van de ontwikkelaars, die bij bepaalde situaties anekdotes delen over het tot stand komen van een bepaald gebied, personage of situatie. Het geeft een leuk inzicht in het ontwikkelproces van games in de jaren negentig, en over hoe developers zaken uit hun persoonlijke leven meenemen in hun projecten.

Grim Fandango is een game die de tand des tijds behoorlijk goed heeft doorstaan. Het ijzersterke verhaal, unieke setting en kleurrijke personages geven het een speelervaring die tijdloos is. Grafisch zou her en der nog wel wat meer kunnen zijn gehaald, maar het neemt niet weg dat de game thuishoort in de lijst van meest toonaangevende en beste aller tijden. Je avontuur in de onderwereld is memorabel en geeft je wellicht hier en daar nog een nieuw inzicht. In de geest van Manny Calavera: Qué lo pase bien!