review
State of Decay: Year One Survival Edition

Twee weken was je met je goede vriend op vakantie zonder mobiele telefoon of wat dan ook, helemaal afgesloten van de buitenwereld. Op weg naar huis word je plotseling aangevallen door een groep kannibalen die haast wel op zombies lijken.

Zo begint State of Decay, en daarmee begint zijn eerste probleem. Zonder enige vorm van angst slaat je personage de zombies in elkaar. Je vriend kraamt wat onzin uit, maar daar blijft het wel bij. Het is niet geloofwaardig. Je loopt naar een huisje in de verte, ondertussen sla je wanneer nodig een zombie dood alsof je je hele leven ervoor getraind hebt. Wanneer je daar eenmaal bent blijken er een paar overlevenden te zijn die een paar van hun vrienden kwijt zijn, dus ze zoeken iemand om ze op te sporen. Zonder enige twijfel zegt jouw personage dat hij het wel wil doen. Vijf minuten geleden ben je uit het niets aangevallen door een stel zombies. Nu wil je zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken naar buiten gaan om mensen van diezelfde zombies te bevrijden? Er is geen uitleg nodig over wat er in vredesnaam aan de hand is, je lost het wel even op alsof het een alledaags iets is.

Nee, State of Decay draait niet om het rondlopen in donkere ruimtes waar elk moment een eng monster tevoorschijn kan komen, dus het hoeft je niet bang te maken. Echter is enige vorm van geloofwaardigheid binnen het verhaal wel gewenst. Het spel draait namelijk om het overleven als een gemeenschap. Je hebt ergens onderdak met een groeiende groep mensen en deze houd je in leven door op “gevaarlijke” missies te gaan om voedsel en dergelijke te vinden. Nog een probleem, de missies voelen niet gevaarlijk. Het voelt niet gevaarlijk om ergens een dorp binnen te gaan dat overspoeld is met zombies, wat eten te pakken en weer weg te gaan. Zombies op zichzelf vormen geen bedreiging en je moet wel héél erg roekeloos spelen wil je continu een horde achter je aan hebben. Hoe hoog voelt de nood om te overleven als je je niet bedreigd voelt? Hierdoor is het een vervelend klusje om ergens naar medicijnen te zoeken, in plaats van een spannende, levensbedreigende en moedige actie.

Ik zal eerlijk zijn. Het is bijzonder verfrissend dat een spel met zombies zich afspeelt in een kleurige open wereld, in plaats van kleine donkere ruimtes. Het is gaaf dat het spel gemaakt is met een principe van strategie, alles wat je gebruikt raakt namelijk op. Kogels zijn gelimiteerd, knuppels en dergelijke gaan kapot en medicijnen heb je ook niet altijd. Daarnaast is er eindelijk een spel dat draait om het overleven in een gemeenschap, wat misschien wel het meest interessante aspect is van een post-apocalyptische zombiewereld. Echter weet het verhaal niet ook maar een klein beetje te overtuigen, dus wat kan jou die mensen schelen?

Het moet geen geheim zijn, State of Decay is geen uitdagend spel, misschien in het eerste half uur, als je nog niet goed weet wat je moet doen. Daarna is het spel echter niet lastig. Als je een beetje leert van je fouten en je hersenen gebruikt, zal je niet vaak in levensbedreigende situaties terechtkomen. Mocht je dan toch wat verder in het spel lastige situaties tegen komen, wees niet bang. In State of Decay verdien je invloed door missies te voltooien en mensen te helpen, dit is weer een bijzonder interessant idee. Zo kan je dit gebruiken om mensen van je gemeenschap je te laten helpen met missies. Nu wordt het absurd als je dit wat later in het spel kan gebruiken om voor een lage prijs op magische wijze een SWAT-team tevoorschijn te laten komen. Hier zit een “cooldown” op zodat je het niet continu kan blijven gebruiken, maar als je een beetje zuinig bent kan je hiermee elke situatie die voor een beetje uitdaging zorgt tenietdoen. Als ik dan toch dood ging, merkte ik dat dat vaak lag aan één van de vele bugs, zoals opeens aangevallen worden door een zombie die door een muur loopt, iets wat veel te vaak voorkomt.

Het vechten met zombies is te eentonig, voor gevechten van dichtbij druk je zoveel en zo snel mogelijk één knop in en dan hoop je maar dat het goed gaat, want het spel biedt je niet veel meer vrijheid dan dat. Daarnaast zijn er nog pistolen en geweren waarmee je, bijzonder gemakkelijk, je vijanden afmaakt.

De locatie waar State of Decay zich afspeelt lijkt ook niet te kloppen. Het is als een mix tussen het zuiden van Amerika, met zijn oranje en bruine kleuren, en een landschap van een fantasy-RPG. Met uit het niets een maïsveld of uit het niets een dorp gemixt met bergen en een bos. Het heeft zijn mooie kanten, maar het is niet iets wat je snel in het echt tegen zou komen en toont veel inconsequenties.

Al met al is State of Decay op papier één van de beste spellen uit zijn genre, met een idee van gemeenschap, strategie en een open wereld. Helaas zijn voor elk goed bedacht idee, drie slecht uitgevoerde dingen te bedenken. Hierdoor ga je je vooral afvragen hoe het spel geweest zou zijn als het door een studio met ervaring en voldoende capaciteiten was gemaakt. Je moet wel een hele grote fan van het idee van een open wereld zombie game zijn om dit spel de moeite waard te vinden.