review
The Last of Us

Uncharted is de afgelopen jaren uitzonderlijk populair gebleken en had daarom een veilige keuze geweest voor ontwikkelaar Naughty Dog. Ondanks dat de reeks zelfs met slechte recensies waarschijnlijk goed zou verkopen, laten ze de Uncharted-melkkoe rusten. Het is de beurt aan The Last of Us. Waarom op veilig spelen, als het nog beter kan?

Om het spel voor iedereen interessant te houden zijn er zo min mogelijk spoilers verwerkt in de recensie. Hierom wordt er niet ingegaan op de motivaties en achtergronden van de personages.

In The Last of Us is de wereld is veranderd. Een mensverslindend zombievirus heeft de wereldbevolking in haar greep en er zijn nog maar weinig plekken op aarde die veilig zijn. Zo weinig zelfs, dat steeds meer milities hun eigen zone starten en de overhand krijgen.

Hoofdpersoon Joel gaat samen met zijn vriendin Tess zijn wapens terughalen, wanneer ze ontdekken dat de wapens in handen zijn gekomen van een militie genaamd The Fireflies. Om hun wapens terug te krijgen moeten ze een ‘simpel’ klusje klaren, namelijk het smokkelen van Ellie, een jongedame van 14 jaar met een in eerste instantie onbekende achtergrond.

[one_half][/one_half]

[one_half_last][/one_half_last]

Helaas voor Tess en Joel is de opdracht al direct veel minder makkelijk dan gehoopt. Naast de zombies die overal rondzwerven, zijn er wedijverende milities en militaire-troepen die het op hen hebben voorzien. De milities hebben het vooral op de wapens van het drietal gemunt, terwijl de militairen in alles wat beweegt een mogelijke zombie zien.

Het interessante plot kent vanaf de eerste minuten al verrassende wendingen waardoor het verloop van het spel keer op keer de speler op het puntje van zijn stoel. Het is moeilijk om vrijwillig het spel af te zetten.

Het feit dat niet alleen de zombies, maar bijna alles wat beweegt het op Joel heeft voorzien, zorgt ervoor dat dit geen standaard zombiegame is; een pluspunt. Ondanks het onrealistische verhaal is The Last of Us een stuk realistischer dan bijvoorbeeld Uncharted.

De vergelijking met Uncharted werd op voorhand gemaakt, aangezien het dezelfde ontwikkelaar deelt. Niets is minder waar: de belangrijkste elementen uit Uncharted, het klimmen, klauteren en puzzelen, ontbreken vrijwel. Een nieuw aspect is het kunnen upgraden van wapens en het samenstellen van bepaalde objecten zoals medicijnen en messen.

Afwisselend loopt de speler met Joel rond, sluipt hij langs zombies, moeten grote groepen vijanden af worden gehouden en moet er tussen en door de gebouwen worden gesprongen en genavigeerd. De variatie maakt het spel uniek en de gameplay ijzersterk; vergelijkingen met andere games zijn zinloos. Het spel staat geheel op zichzelf. Zelfs het een combinatie noemen van verschillende games doet te weinig eer aan het concept.

Naarmate het spel vordert vindt de speler vaker bepaalde onderdelen die soms meer dan nodig zijn om verder te kunnen komen. Het vinden van wapens en munitie is niet vanzelfsprekend. Zombies hebben zelden munitie bij zich en ook de militairen merken de schaarste. Het gebruik van slagwapens is vaak een beter alternatief. Zeker bij de blinde Tickers, die direct op Joel afstormen zodra hij ook maar één keer zijn vuurwapen gebruikt.

Alhoewel het spel niet te boek mag staan als enkel een zombiegame, zorgen de ondoden voor een hoop schrikeffecten.

Visueel is The Last of Us een pareltje. Het is ondertussen ruimschoots bekend hoe de volgende generatie games eruitziet. Indien dat niet het geval zou zijn, zou deze game ervoor zorgen dat de verwachtingen hoger zouden liggen dan nu het geval is. Vooral de steden en omgevingen waardoor Joel reist, zien er mede dankzij de afgetakelde, post-apocalyptische setting prachtig uit.

[one_half][/one_half]

[one_half_last][/one_half_last]

Waar in Uncharted bijna constant gevochten, geslopen en geklauterd moest worden, laat het rustigere tempo van The Last of Us meer dan genoeg tijd over om te ‘genieten’ van de omgevingen Dit maakt het spel overigens niet saai of minder spannend, aangezien gevaar altijd op de loer ligt.