review
Reus

De Utrechtse ontwikkelaar Abbey Games heeft al bijna een jaar geleden hun debuut Reus uitgebracht, een spel waarin de bakermat van de beschaving gevormd wordt door vier machtige… reuzen. Al is Abbey Games inmiddels hard bezig aan hun nieuwe game, Renowned Explorers, is het jammer dat zo’n mooi en vermakelijk spel als Reus aan onze neus voorbij was gegaan. Excuses en bij dezen.

In Reus krijgt de speler een platte, kale en dorre wereld voorgeschoteld. Met de hulp van vier reuzen, die ieder een natuurlijk aspect belichamen, dient de levenloze aarde op te bloeien om een thuis te bieden aan de jonge mens. De bosreus, oceaanreus, rotsreus en moerasreus ontwaken uit een eeuwenlange slaap en gaan gelijk aan het werk om het grijze aardoppervlak te voorzien van water, bergen, bossen en leven. Al rap worden er kleine dorpjes gesticht in de bloeiende omgevingen. De timide reuzen koekeloeren voorzichtig over de rand van hun nieuw geschapen wereld. Deze kolossen hebben de macht om de aarde te vormen naar hun grillen, maar ogen enigszins verwonderd, zelfs onzeker. Het geeft de natuurkrachten een aandoenlijke, kinderlijke charme, alsof ze niet volledig begrijpen waar ze mee bezig zijn. Des te wranger is het wanneer de ambitieuze mensen elkaar de oorlog verklaren, of zich afkeren tegen hun scheppers.

Vaak genoeg is van een spel het doel de snelste te zijn, of de grootste. In Reus win je door het meest efficiënt te zijn, en het in omvang beperkte speelveld maakt dat waar. Aanvankelijk is het makkelijk om aan de behoeften van je kleine dorpjes te voldoen, door overal planten, dieren en mineraal neer te plempen. De dorpelingen groeien in aantal en hun kennis blijft toenemen, maar het land dat de reuzen ontginnen, blijft over het algemeen even breed. En als de mensen verwend raken door een overdaad aan grondstoffen, worden ze hebzuchtiger en zoeken ze hun heil op gewelddadige wijze voorbij de eigen grenzen.

Elke reus heeft zijn eigen specialiteit: de bosreus kan naast bosgebied en vruchtdragende planten aanleggen, ook dieren en kruiden opwaarderen die in zijn/haar eigen omgeving gedijen voor voedsel en de bergreus doet hetzelfde met bergen, mineralen en welvaart. Elke natuurbron bevat een ‘symbiose’, waardoor deze beter samenwerkt met anderen in de omgeving. Zo geven konijnen in elkaars omgeving meer voedsel, en kunnen vossen weer op o.a. konijnen jagen voor extra welvaart. Deze grondstoffen werken in lagen, kunnen opgewaardeerd worden naar andere vormen (die niet noodzakelijk beter zijn voor je situatie) en kunnen voorzien worden van ‘aspecten’, die een extra bonus geven. Het mengen van symbiose voor maximaal gewin is de grote uitdaging van Reus en vergt een hoop puzzelwerk. Het is altijd makkelijk om de grondstoffen te wisselen voor andere en met een speelduur van een half uur tot anderhalf uur of voor eeuwig is er genoeg tijd te vinden. Reus geeft de speler de ruimte om te blijven proberen.

Reus oogt warm en levendig. De reuzen zijn zo schattig; als de rotsreus staat te rillen in de wildernis, wil je niets anders dan dat stenen ding in je armen sluiten en zeggen dat alles goed komt. De dorpjes bruisen van activiteit en dieren rennen heen en weer door de wildernis. Zowel de aankleding van de platte planeet als de interface zijn intuïtief en kleurrijk gesorteerd. De interface heeft iets weg van Civilization, wat door de vergelijkbare complexiteit een compliment en een zegen is. De muziek is rustig, werelds, melodieus en een genot om naar te luisteren.

Maar, het hele symbiosesysteem met allerlei grondstoffen en andere variabelen is een pittige om onder de knie te krijgen. Tooltips geven duidelijk aan wat voor symbiose een natuurbron geeft met andere, maar de vaardigheden van de reuzen geven niet aan welke grondstof waar geplant wordt. Wilde dieren op gras zijn niet dezelfde als die in de woestijn. Het is aan de onervaren speler om daar snel wegwijs in te worden, want het vergt enig succes om een spel uit te spelen en daarmee nieuwe grondstoffen vrij te spelen. Reus heeft wel een wiki, en is het zo erg dat een spel daadwerkelijk inzet van de speler verwacht? Toegankelijkheid is ook niet alles, vooral omdat de relatieve complexiteit van Reus’ gameplay zo veel variatie en diepgang biedt. Dat is hoe een spel uren, dagen kan boeien.

Mijn spelervaring kampte wel met enkele technische problemen en andere schoonheidsfoutjes. De Mac-versie is jonger dan de oorspronkelijke PC-versie, maar toch is het zonde dat de iMac die wel zonder moeite Titanfall draaide, na enkele minuten aardig haperde. Bovendien blijkt het onmogelijk om op normale wijze het spel af te sluiten – het blijft in het dock hangen tot de applicatie geforceerd wordt gestopt. Op de PC draaide Reus vlekkeloos, maar leek het geluid met enige regelmaat in een soort feedback-loop te raken (om één of andere reden verhielp in- en uitzoomen het probleem).

Het is overigens erg leuk dat Reus in verschillende talen te spelen is, alleen lijkt het niet altijd van harte te gaan. In het Nederlands lijkt het Engels steeds door te sijpelen, soms halverwege een zin, en bevatten beide talen nog aardig wat taal- en spellingsfouten. De keuze voor allerlei originele planten, diersoorten en tooltips met handige of zinloze weetjes geven Reus wel extra karakter.