review
Recensie: Watch_Dogs

Een blanke man met wraakgevoelens verkent een open wereld. Eigenlijk geldt dat voor ieder ander spel van Ubisoft. Als je hierop niet afknapt, lees dan gerust de recensie en vergeet de impressie niet te bekijken.

Aiden Pearce is een getalenteerde hacker en de hoofdpersoon in Watch_Dogs, maar in werkelijkheid draait de game voornamelijk om Chicago. De gehele stad wordt aangestuurd door ctOS, een besturingssysteem dat alles van bruggen tot camera’s in de stad regelt. Aiden Pearce heeft toegang tot het systeem weten te krijgen en kan zodoende de wereld om hem heen besturen. In het begin van het spel wordt de speler geconfronteerd met de dood van het nichtje van Aiden; een vergeldingsactie vanwege Aidens criminele verleden. Deze gebeurtenis zet Aiden op een pad van wraak en vermoordt hij iedereen die in zijn weg staat. De enige glimp die je opvangt van Aiden zonder wraakgevoelens is uit de introductiescène. Hierdoor lijkt de transformatie van liefdevolle oom naar moordmachine te abrupt om te aanvaarden.

Helaas doet het verhaal afbreuk aan de game en zit het de speelervaring continu in de weg. Watch_Dogs leunt sterk op het ernstige verhaal dat in de basis niet goed is uitgewerkt. Daarnaast probeert het een grauwe sfeer neer te zetten, maar zoals Grand Theft Auto IV al bewees: open wereldgames zijn moeilijk te combineren met serieuze verhalen. Alles wat Aiden doet is verantwoord, gezien hij de dood van zijn nichtje wreekt, maar als je tijdens een achtervolging acht mensen overrijdt, is het moeilijk om een band met het personage op te bouwen. Rockstar wist dit probleem op te lossen in Grand Theft Auto V, waar ze de personages neerzetten als personages die daadwerkelijk gewetenloos over het voetpad zouden scheuren. Daarnaast leent het verhaal, de gameplay en het hoofdpersonage zoveel van andere Ubisoft-games, dat het onderscheidt tussen enerzijds Watch_Dogs en anderzijds Assassins Creed en Far Cry moeilijk te maken is. (Lees ook deze recensie over de Ubisoft Game.)

In de beginfase van het spel voelt het hackelement als een verrijking van het verhaal en de gameplay. De speler kan veel van de wereld om zich heen manipuleren en elke inwoner van Chicago krijgt en korte levensbeschrijving door middel van de profiling-optie. Hierdoor kun je van iedere inwoner bepaalde gegevens zien, zoals het beroep, de leeftijd en één kernboodschap waarmee het personage karakter krijgt. Maar naar enkele speeluren prikt de speler hier makkelijk doorheen, aangezien de inwoners van Chicago vreemd reageren op door de speler veroorzaakte situaties. Als je een auto te ver op te stoep parkeert rennen de inwoners in paniek weg, maar vervolgens wachten ze wel netjes in hun auto’s wanneer er naast hen een gaspijp explodeert.

Watch_Dogs is daarnaast wel een uiterst vermakelijke shooter. Er zijn genoeg wapens om uit te kiezen, het dekkingsmechanisme werkt perfect en vijanden weten op sommige momenten een goede uitdaging te bieden. Als je niet stilstaat bij waarom je deze relatief onschuldige personen aan het vermoorden bent, speelt Watch_Dogs uitermate fijn. Het enige nadeel is dat het hackelement uit het spel teruggebracht wordt tot een wapen. Hacken staat bijna altijd in het teken van vijanden uitschakelen of misleiden, zodat jij in het voordeel bent. Daarnaast zijn sommige hacks ook vergezocht; waarom zou een soldaat zijn handgranaten aansluiten op WIFI?

Bij vlagen ziet Watch_Dogs er geweldig uit, maar waar GTA V het onderste uit de kan haalde met betrekking tot de Xbox 360 en PlayStation 3, ziet dit spel er oppervlakkig uit. Watch_Dogs laat veel steken vallen en weet Chicago niet tot leven te brengen. Veel voertuigen hebben geen karakter. Daarnaast zijn er veel schoonheidheidsfouten terug te vinden: je valt bijvoorbeeld nooit van je motor af wanneer je dwars door stalen hekken rijdt. Je hebt als speler nooit het gevoel dat je onderdeel uitmaakt van iets meer dan de verhaallijn. Dit uit zich bijvoorbeeld in de herhaaldelijke bijmissies. Als zogenaamde ‘burgerwacht’ kun je via ctOS misdaden oplossen, maar dit heeft totaal geen impact op hoe de stad reageert op jou als speler.

De bijmissies die wel bijdragen aan het speelplezier zijn de zogenaamde digital trips en de onlinespeelmodus. Bij de eerste genoemde verplaatst Aiden zich naar een digitale versie van Chicago waar de vreemdste taferelen zich ontplooien. Er is een bepaalde missie waar Aiden zoveel mogelijk zombie-achtige inwoners moet overrijden om punten te scoren. Het online gedeelte is tevens plezierig. Je kunt ervoor kiezen om iemand anders zijn singleplayergame binnen te hacken om vervolgens de speler te achtervolgen. Beide spelers kunnen elkaar niet zomaar vermoorden, de taak is om de speler te hacken. Hij moet op zijn beurt jou eerst vinden voordat hij actie kan ondernemen. Deze online-ervaring loopt heel gemoedelijk over op het alleenspel en zou meer nadruk verdienen dan het nu krijgt.