review
Recensie: The Double
Conclusie
The Double is visueel erg sterk en lijkt geïnspireerd door regisseurs als Terry Gilliam en David Lynch. De dystopische setting wordt versterkt door het gebruik van uitsluitend kunstmatig licht, wat zorgt voor een industriële sfeer. De grauwe kleuren daarentegen passen niet bij de humor en dit maakt het extra moeilijk sympathie te krijgen voor de eendimensionale personages.Na Enemy is The Double de tweede bioscoopfilm deze maand waarin een man zijn dubbelganger tegenkomt. Ook in dit geval gaat het om een boekverfilming: The Double van Fyodor Dostoyevsky. Een boek dat dateert uit 1846. Regisseur Richard Ayoade heeft echter alleen de basis van dit verhaal overgenomen en drukt er vervolgens een grote stilistische stempel op.
Simon James (Jesse Eisenberg) is een onzekere man die anoniem door het leven gaat. Simon is verliefd op zijn collega Hannah (Mia Wasikowska), maar durft geen gesprek met haar te beginnen. Mensen zien Simon nooit staan en zelfs de portier bij zijn werk herkent hem na zeven jaar nog niet. Wanneer er een nieuwe medewerker genaamd James Simon arriveert, valt dan ook niemand op dat hij Simons fysieke evenbeeld is. Qua persoonlijkheid zijn de twee echter elkaars tegenpolen. James is zelfverzekerd en brutaal en maakt snel naam voor zichzelf binnen het bedrijf. Dit gaat vooral ten koste van Simon, die hiermee ook zijn kansen bij Hannah steeds kleiner ziet worden
Regisseur Richard Ayoade heeft zich bij het maken van The Double duidelijk blind gestaard op het visuele aspect en is hierbij de inhoud uit het oog verloren. De film doet door de dystopische setting, waarin men gebruik maakt van ouderwetse technologie, denken aan een grauwe variant op Brazil van Terry Gilliam. Het gebruik van humor voelt, in tegenstelling tot de film van voormalig Monty Python-lid Gilliam, echter onwennig aan door het sombere kleurgebruik. The Double bevat uitsluitend nachtscénes met nadrukkelijk aanwezig kunstmatig licht, maar de onheilspellende sfeer die dit oproept past totaal niet bij de flauwe grappen die gemaakt worden.
Ook is het moeilijk om sympathie te krijgen voor de eendimensionale personages. Simon James is door zijn onbenulligheid net zo oninteressant voor de kijker als voor zijn collega’s, terwijl James Simon irriteert door zijn arrogante en asociale gedrag. Ook Jesse Eisenberg weet de personages geen extra diepte te geven, en combineert voor zijn dubbelrol twee typetjes die we al vaker van hem hebben gezien. De confrontatie tussen James en Simon is dan ook niet echt interessant, en lijkt ondergeschikt gemaakt aan de clichématige relatie tussen Simon en Hannah. De potentie van het interessante concept wordt dus niet benut en dit maakt The Double een luchtige een vooral weinig memorabele film.
