review
Recensie: A Walk Among The Tombstones

Niemand had kunnen weten dat de release van Taken in 2008 zou zorgen voor een nieuw genre in Hollywood: de Liam Neeson-film. De ingrediënten: een ontvoering of kaping, een niet bepaald vriendelijk telefoongesprek en een ex-agent die al zijn oude vaardigheden moet gebruiken om de waarheid boven tafel te krijgen. Inmiddels zijn er met Taken 2, Non-Stop en de aankomende Tak3n al meerdere Liam Neeson-films te vinden en er zijn zelfs andere oudere acteurs geweest die zich aan dit genre hebben gewaagd. Zowel Kevin Costner en Pierce Brosnan stelden echter teleur met respectievelijk 3 Days To Kill en The November Man. Nu is de man die zowel Batman (Batman Begins) als Darth Vader (Star Wars Episode I: The Phantom Menace) trainde terug om te laten zien dat een echte Liam Neeson-film toch echt Liam Neeson nodig heeft.

Matt Scudder (Liam Neeson) is een ex-agent, woonachtig in New York en herstellende van een alcoholverslaving. Sinds het kwijtraken van zijn licentie is Scudder met pensioen en verdient hij bij door mensen te helpen in ruil voor cadeaus (oftewel geld). Nadat de vrouw van de drugsdealer Kenny Kristo (Dan Stevens) is ontvoerd en vermoord wordt Scudder verzocht om de daders op te sporen. Al snel ontdekt hij dat de daders, het duo Ray (David Harbour) en Albert (Adam David Thompson), meerdere potentiële nieuwe slachtoffers hebben. Om te voorkomen dat de jonge Lucia (Danielle Rose Russel) hier één van zal zijn moet Scudder een listig plan bedenken om deze extreem gewelddadige vijanden te slim af te zijn.

De regie van Scott Frank, schrijver van films als Out Of Sight, Minority Report en The Wolverine, maakt de film een stuk duisterder dan de vorige Liam Neeson-films. Het verhaal wordt op een grauwe film noir-wijze vertelt en hierdoor weet vooral de eerste helft redelijk te intrigeren en te boeien. Frank tovert hier en daar een interessant shot tevoorschijn en ook alle acteurs en actrices verrichten goed werk. Er lijkt naar een groots einde toe te worden gewerkt, maar niemand kan voorkomen dat het scenario in de tweede helft steeds meer in clichés vervalt. Waar Gone Girl zich recent nog wist te onderscheiden door een uitgemolken concept subliem uit te werken, kan dit helaas niet gezegd worden over deze film. Psychopathische moordenaars zonder oorsprongsverhaal, weerloze vrouwelijke slachtoffers zonder persoonlijkheid en het zoeken naar aanwijzingen in ongure schuurtjes en donkere steegjes; we hebben het allemaal al eens gezien. Zelfs de manier waarop een alcoholverslaving wordt ingezet om Neesons personage extra diepte te geven doet denken aan een vergelijkbare tactiek in Non-Stop.

A Walk Among The Tombstones speelt zich, net als het gelijknamige boek waar de film op is gebaseerd, af in de jaren ’90. Het New York van voor 9/11 zou een interessant perspectief kunnen bieden, maar hier wordt totaal geen gebruik van gemaakt. Ook wordt niet de moeite genomen de slachtoffers een stem te geven, geen van de jonge vrouwen heeft tekst. Dit weerhoudt de film er echter niet van om op een onorginele manier het verhaal serieus te maken. Zo draagt Danielle Rose Russel een met de grauwe omgevingen contrasterende rode jas, die direct doet denken aan een beroemde scène uit de wat oudere “Liam Neeson-film” Schindler’s List. De twee seriemoordenaars, waarvan David Harbour de meeste indruk maakt, bieden meer psychologische weerstand dan de tegenstanders in de vorige Neeson-films (met uitzondering van de wolven in The Grey misschien). Helaas zijn deze personages vooral wandelende karikaturen. Hun liefde voor extreem geweld, hoewel goed suggestief in beeld gebracht, wordt nooit verklaard en lijkt vooral bedoeld om te choqueren. Het zijn uiteindelijk de enige memorabele passages in een totaal niet memorabele film.