review
Recensie: The Hobbit: The Battle of the Five Armies

Het is weer december. Dat betekent naast alle feestdrukte van Sinterklaas, Kerst en nieuwjaar ook dat het volgende deel in de Hobbit-trilogie in de bioscoop verschijnt. The Hobbit: The Battle of the Five Armies is het slotstuk en overtreft de andere delen dan ook in veel opzichten. De film is gevuld met nog meer epische veldslagen, grote legers en onverschrokken helden.

The Battle of the Five Armies pikt het verhaal over hobbit Bilbo Baggins (Martin Freeman) en zijn grote avontuur direct op waar het vorige deel, The Desolation of Smaug, stopt. Nadat de dwergen en Bilbo de draak Smaug (stem door Benedict Cumberbatch) verjaagd hebben uit zijn hol in de berg, gaat deze op weg om de stad van de meermensen te vernietigen. Deze slag vormt echter slechts het opstapje van de film. In een zeer sterke opening zien we hoe de meermensen afrekenen met de draak, waarin de in het vorige deel geïntroduceerde Bard the Bowman (Luke Evans) een hoofdrol speelt. Als blijkt dat de draak niet terug zal keren, proberen de verschillende facties van Midden Aarde ieder een deel van de schat onder de berg te claimen. De meermensen zijn op zoek naar vergoeding voor de vernietiging van hun stad, de elven willen door Smaug van hun gestolen juwelen terug en de dwergen, onder leiding van Thorin Oakenshield (Richard Armitage), weigeren ook maar het kleinste deel van hun verovering af te staan. Daarnaast doemen aan de horizon ook nog eens gigantische legers orcs op die de berg willen bemachtigen vanwege haar strategische ligging. Dit alles leidt onvermijdelijk tot een gigantische veldslag die het leeuwendeel van de ruim 140 minuten durende film opslokt.

Helaas blijkt uit de eindeloze gevechten ook de grootste zwakte van de film. Net als de vorige delen in de trilogie is het verhaal in The Battle of the Five Armies behoorlijk dun. Je kunt je als kijker moeilijk aan de indruk onttrekken dat de eindeloze gevechtsscènes toch vooral bedoeld zijn om te maskeren hoe weinig diepgang het verhaal heeft. Gelukkig bevat dit deel wel sterkere pogingen om deze diepgang te creëren dan vorige delen. Met name de scenes die The Hobbit-trilogie moeten doen aansluiten op The Lord of the Rings zijn sterk. Helaas keren ook zeer zwakke elementen terug, zoals de zeer geforceerd aanvoelende driehoeksrelatie tussen dwerg Fíli (Dean O’Gorman) en elven Tauriel (Evangeline Lilly) en Legolas (Orlando Bloom). Elke scène waarin hun verhoudingen centraal staan is tenenkrommend en weinig geloofwaardig.

Qua personages is The Battle of the Five Armies ook een vooruitgang ten opzichte van eerdere delen. Er worden in dit deel weinig volledig nieuwe personages geïntroduceerd wat maakt dat de in eerdere delen geïntroduceerde personages beter tot hun recht komen. Zelfs de dwergen, die in het eerste deel nog dertien nauwelijks te onderscheiden figuren waren, lijken eindelijk wat meer autonome karakters te worden.

Ook zit de film wederom stampvol met computergegenereerd beeld (CGI). Natuurlijk zijn sommige elementen van het mythische Midden Aarde niet zonder deze computer magie te maken, maar The Battle of the Five Armies slaat hier soms wel erg ver in door. Zo zijn bijvoorbeeld zelfs de baarden van de dwergen met de computer gemaakt en is gepoogd Orlando Bloom er met behulp van deze techniek jonger uit te laten zien. De film bevat veel momenten die zo vol met CGI zitten dat deze haast ogen als een computerspel. Dit is niet per definitie een minpunt, het zorgt immers ook voor veel indrukwekkende beelden. Toch maakt het dat de film een bepaald gevoel van realisme mist. Iets wat in de The Lord of the Rings-trilogie wel aanwezig was.

The Hobbit: The Battle of the Five Armies is een goed einde van een aardige trilogie. Regisseur Peter Jackson bewaard het beste voor het laatst en gooit een laatste maal alles in de strijd om te zorgen dat het slotstuk extra bombastisch en groots is. Hoewel de film zich nog altijd niet kan ontdoen van het gebrek aan diepgang (mede veroorzaakt wordt door een gebrek aan bronmateriaal), biedt een vermakelijke blockbuster voor het hele gezin. Een prima film voor de kerstvakantie dus.