review
Mafia III

Mafia: The City of Lost Heaven bracht in 2002 een prachtige open-wereld vol herkenbare elementen. Je begon als een taxichauffeur die zich in een episch verhaal opwerkte tot een van de kopstukken van de maffia. Het vervolg verscheen in 2010 maar wist niet aan de verwachtingen te voldoen. Hoewel het verhaal sterk was ontbrak de omvang van het eerste deel. Ook bood de spelwereld weinig plezier en was er na het voltooien van het verhaal zelfs geen manier om de straten verder te verkennen. De ontwikkeling van Mafia III ligt in handen van de nieuwe studio Hangar 13, waar ze gelukkig goed hebben gekeken naar de eerder gemaakte fouten.

Dit derde deel stapt af van de traditionele Italiaanse maffia en richt zich op Lincoln Clay, een Vietnam-veteraan die zich na zijn dienst aansluit bij de zwarte maffia. Samen met zijn surrogaatvader en in samenwerking met de Italiaanse Don Sal Marcone pleegt men een overval op de Federal Reserve, maar dit loopt niet goed af. Clay houdt Marcone verantwoordelijk en is uit op wraak. Zijn vendetta brengt hem in aanraking met Cassandra, Vito Scaletta (het hoofdpersonage uit Mafia II) en Thomas Burke, drie personen die zo hun eigen appeltje met Marcone hebben te schillen.

Net als de voorgaande delen is ook Mafia III weer bijzonder sfeervol. De game is geweldig vormgegeven; van de auto’s en de gebouwen tot de muziek en geluidseffecten. De straten van het op New Orleans gebaseerde New Bordeaux zijn ’s avonds prachtig verlicht terwijl de zuidelijke moerassen mysterieus donker zijn. De lichteffecten zijn niet altijd even goed geslaagd, maar tijdens de nachtelijke scènes ziet de game er erg goed uit. De soundtrack omvat de beste verzameling muziek sinds Grand Theft Auto: Vice City maar ook de muziek die tijdens de actiescènes te horen is is heerlijk eigentijds en origineel. De stad en tijdsgeest komt op deze manier echt tot leven. Al kunnen we zeker niet spreken van de meest glorieuze periode in de Amerikaanse geschiedenis. De constant aanwezige haatuitingen en racisme zijn op een natuurlijke manier in de game verwerkt zonder dat de makers concessies hebben gedaan of zijn vervallen in geforceerde politieke boodschappen.

Je doorkruist het spel vooral door van plek naar plek te rijden om vervolgens een hoop mensen om te brengen. Dit is wat repetitief, maar blijft door de grote vrijheid wel leuk. Zo kan er worden afgewisseld tussen sluipen en in het wilde weg rondschieten, wat in combinatie met brute takedowns vaak een lach op het gezicht brengt. De missies zijn goed verweven met de spelwereld; de verschillende doelen kunnen op elk moment gedaan worden en je bent nooit lang in opdrachten verwikkeld. Zo zijn er veel mogelijkheden om de stad te verkennen. Verwacht echter niet zoveel activiteiten als bijvoorbeeld Grand Theft Auto V; de steden in de Mafia-serie hebben altijd in dienst gestaan van het verhaal. Toch biedt New Bordeaux veel interessante locaties, van de gevaarlijke moerassen tot de vele interieurs. Naast de verhaallijn is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk grondgebied van Don Marcone verovert. Deze gebieden kunnen vervolgens worden toegewezen aan een van je drie onderdanen, wat zorgt voor een interessant manageriaal aspect. Het is aan jou om te zorgen dat Cassandra, Scaletta en Burke allen tevreden blijven.

Helaas is de game niet vrij van schoonheidsfoutjes. Hoewel Mafia II destijds nog flink uitgesteld werd heeft dit derde deel de releasedatum netjes gehaald. Toch maakten wij ons wat zorgen toen bleek dat de game niet speelbaar was op Gamescom en er geen vroege recensie-exemplaren beschikbaar zouden zijn. Toch valt alles nog reuze mee. De game toont af en toe wat simpele grafische glitches en is tijdens onze speelsessies welgeteld één keer vastgelopen; maar dit mag de pret niet drukken. Open-wereld-games hebben wel vaker last van bugs en bij Mafia III werd het op geen enkel moment storend. Zo kunnen we eindelijk spreken van een waardig vervolg op Mafia: The City of Lost Heaven.