review
Toni Erdmann

Toni Erdmann is nu te koop op Blu-ray en DVD.

Tijdens het filmfestival van Cannes kon Toni Erdmann op verrassend lovende kritieken rekenen. Onlangs werd de film ook nog genomineerd voor een Oscar en kwam het nieuws naar buiten dat Jack Nicholson in een Amerikaanse versie wil spelen. Dit zou voor hem de eerste rol sinds meer dan zeven jaar zijn en de eerste hoofdrol sinds 2007. Onze interesse was gewekt.

Winfried (Peter Simonischek) is een echte grappenmaker die het leven niet al te serieus neemt, in tegenstelling tot zijn dochter Ines (Sandra Hüller). Ines is een succesvolle zakenvrouw met veel zorgen en dus niet erg blij wanneer Winfried haar tijdens een belangrijke afspraak in Boekarest met een bezoek verrast. Het tweetal besluit dat het beter is als Winfried terugkeert naar Duitsland, maar hij laat zich niet zo makkelijk uit het veld slaan. Voorzien van een pruik en neptanden neemt Winfried het alter-ego Toni Erdmann aan en doet hij zich voor als een belangrijke levenscoach. Ines speelt het spelletje noodgedwongen mee, uit angst om haar carriere te beschadigen. Maar geheel overwachts groeien vader en dochter naar elkaar toe.

Een Duitse tragikomedie van bijna drie uur klinkt behoorlijk afschrikwekkend en deze lange speelduur is zeker voelbaar. Regisseuse annex scenariste Maren Ade (Everyone Else) laat het verhaal rustig voortkabbelen er gebeuren weinig ingrijpende dingen, waardoor het niet altijd even makkelijk is om de aandacht erbij te houden. Dit komt niet door een gebrek aan goede scenes; Toni Erdmann heeft een constant niveau maar mist vooral enerverende hoogtepunten. Pas wanneer het alter-ego Toni Erdmann na ongeveer een uur ten tonele verschijnt komt het geheel op gang, maar de film is alsnog een hele kluif.

Toni Erdmann moet het vooral hebben van het sterke acteerwerk. Peter Simonische (Oktober November) zet een opvallend personage neer; Hij is een vreemde vogel waar je toch begrip en sympathie voor krijgt. Winfried is al behoorlijk excentriek en met Toni gaat hij nog een stapje verder, maar beide persona’s komen overtuigend over. Toch is het makkelijker om je in het personage van Sandra Hüller (Requiem) te verplaatsen. De frustraties van carrièrevrouw Ines zijn goed te begrijpen en tegelijkertijd begrijp je dat ze wel degelijk een band met haar vader heeft. Een interessante dualiteit die de kern van de film vormt. Verder zien we nog een kleine bijrol van de Nederlandse Hadewych Minis (Borgman), die zich goed staande weet te houden maar niet heel veel te doen krijgt.

Al met al is Toni Erdmann een goede film, maar de lovende kritieken zijn wat moeilijk te begrijpen. Het acteerwerk is zeer sterk, maar verder wordt het nooit echt bijzonder. Dan is bijna drie uur toch wel een erg lange zit.