review
Prey

Arkane Studios heeft in het verleden flink wat indruk gemaakt met de Dishonored-serie, beide games kregen overal goede beoordelingen. Na Dishonored 2 zijn ze zich gaan storten op een al langer bestaande franchise: Prey. Deze stamt al uit 2006, toen het eerste deel verscheen. Door het succes was een tweede deel bijna zo goed als zeker, maar door onder andere gedoe met het overdragen van rechten, werd Prey 2 uiteindelijk geannuleerd. Gelukkig kwam niet veel later het nieuws naar buiten dat een studio bezig was met een nieuw deel. Het bleek alleen niet om een vervolg te gaan, maar om een geheel nieuw spel: Prey. En met deze game zijn wij aan de slag gegaan. Kan dit spel de eerste Prey en eerdere games van Arkane Studios overtreffen, of hebben ze het beste al laten zien?

Je kruipt in de rol van Morgan Yu, waarbij je zowel een mannelijk als vrouwelijk personage kan spelen. Morgan is akkoord gegaan om samen met zijn broer Alex Yu, mee te werken met het researchteam op ruimteschip Talos I. Wat begint met dagelijkse testen  loopt al snel uit de hand als wetenschappers door mysterieuze aliens worden aangevallen. Daarna wordt alles zwart en word je opnieuw wakker in je appartement. Al snel kom je erachter dat het appartement nep is en je eigenlijk al een hele tijd op het ruimtestation bent. Het blijkt dat er al lange tijd onderzoek gedaan word naar aliens en dat is compleet uit de hand gelopen. Uiteraard is het aan jou om alle zaken weer op orde te brengen, op een plek waar chaos en aliens alles in de hand hebben.

Het verhaal klinkt goed en dat is in het begin ook zo. Nu willen we niet te veel van het verhaal verklappen, maar naar onze mening weet het verhaal de gekweekte verwachtingen helaas niet helemaal waar te maken. Gelukkig wordt dit punt nog wel interessanter gemaakt door de keuzes die je krijgt door het spel heen. Ben je een zak of juist een empathisch persoon, het bepaalt hoe sommige acties uitpakken en het einde van het spel. Door deze keuzes en verschillende eindes voel je je op sommige momenten wel echt onderdeel van het verhaal.

Naast het hoofdverhaal zijn er ook een hoop sidequests. Deze verschillen erg qua vermaak. De ene missie is een saaie ‘zoek dit en ga daarheen’-missie, terwijl er ook vrij uitgebreide sidequests zijn die een heel eigen verhaal vertellen. De betere kun je er vrij makkelijk uit pikken en door deze sub-verhaaltjes wordt Prey wel een beetje beter. Ook de kleine puzzels in het spel zijn vermakelijk en geven je een kans om de omgeving eens goed te aanschouwen. Het beste aan het spel zijn namelijk de graphics, bijna elke omgeving ziet er prachtig uit. Of je nou door smalle gangetjes loopt, de ruimtetuin verkent of rondzweeft om het ruimteschip, alles ziet er top uit. Door deze sfeervolle omgevingen is de beleving geweldig, ondanks het niet fantastische verhaal. Klein minpuntje hierbij zijn de lange laadtijden, die je weer heel even uit deze fantastische beleving halen.

Een ander punt waar goede en slechte kanten aan zitten zijn de gevechten. Je vecht hoofdzakelijk tegen de eerdergenoemde phantoms, zwarte wolk/sliert-achtige wezens. Deze komen in allerlei vormen en maten en hebben allemaal andere vaardigheden. Het blijven alleen wel altijd deze zwarte wezens, maar dan in andere vormen. Je zult ook snel steeds dezelfde tegenkomen en dat terwijl ze sowieso al niet al te origineel zijn. Daarnaast voelde voor ons het vechten heel irritant aan. In het begin zijn de mimics bijvoorbeeld nog onvoorspelbaar, aangezien ze in allerlei voorwerpen kunnen veranderen, maar na een tijdje kun je ze detecteren en verliezen ze hun leukste eigenschap. De rest van de vijanden zijn kogelsponzen die ontzettend veel schade toebrengen. Het wordt iets beter met allerlei vaardigheden die je leert, maar het wordt nooit echt leuk en geeft nooit echt een trots gevoel als je een moeilijke vijand verslagen hebt.

Waar Prey vooral veel lof voor verdient is de opzet van een uitgebreid upgradesysteem om zowel wapens als skills te verbeteren. Dankzij de zogenoemde neuromods, een gruwelijke naald die door je oog heengaat, implanteer je de benodigde kennis en vaardigheden. Neuromods zijn niet moeilijk te vinden en je krijgt complete vrijheid om te kiezen wat je wilt. Wil je robots en sloten hacken of flinke schade toebrengen met geweren, het is allemaal mogelijk in Prey. Daarnaast kun je ook kiezen voor de alienskills, waarmee je net als de mimics in een pizzadoos kunt veranderen. Deze vaardigheden krijg je natuurlijk niet voor niks, er zitten nog wel de nodige consequenties aan.

Hoe meer alienkrachten je gebruikt, des te groter de kans dat robots in Talos I je als alien gaan zien en dus aanvallen. Ook zijn de krachten pas te verzamelen nadat je een behoorlijke hoeveelheid informatie over aliens hebt verzameld dankzij de Psychoscope. Verder zul je in Prey behoorlijk wat gaan recyclen, want dit is de manier om aan ammunitie en uitrustingen te komen. Papierproppen en bananenschillen worden opeens heel waardevol, want zij vormen de basis om te recyclen en vervolgens kogels van te maken. Ook kun je upgrades produceren voor je uitrusting en wapens, dit zijn simpele verbeteringen zoals meer schade door je wapens of minder schade van een bepaalde soort aanval. Al met al is het meer dan genoeg zonder overweldigend te worden.

Samengevat is Prey zeker een goed spel, en dat komt vooral door de prachtige omgevingen die je in het spel zuigen. Ook de sidequests, vaardigheden en upgrades laten een goede indruk achter. Het hoofdverhaal en de laadtijden zijn iets minder, maar het grootste minpunt zijn de gevechten, die het bloed onder je nagels vandaan halen en nooit echt leuk worden.