review
Hidden Figures

Hidden Figures is nu te koop op Blu-ray en DVD.

De ruimtewedloop is een populair onderwerp in verschillende media. Toch is er voorheen vaak een belangrijk aspect onbelicht gebleven, namelijk het aandeel van iedereen die niet een blanke man was. Nu is er de kans om je op een vermakelijke manier over dit onderwerp te laten informeren met de boekverfilming Hidden Figures. Deze werd genomineerd voor drie Oscars: beste vrouwelijke bijrol, beste scenario en beste film.

Katherine G. Johnson (Taraji P. Henson), Dorothy Vaughan (Octavia Spencer) en Marcy Jackson (Janelle Monáe) maken deel uit van een speciale sectie van het NASA-ruimteprogramma, ver weggestopt in een afgelegen kantoor. Maar wanneer de schreeuw om wiskundig talent groot is, krijgen zij elk op een eigen manier de kans om iets bij te dragen aan een belangrijke missie. De Verenigde Staten moet Rusland aftroeven door voor het eerst een astronaut de ruimte in te sturen en dit is voor de dames een ideale kans om hun meerwaarde aan te tonen.

Foto: 20th Century Fox

Hoewel Hidden Figures zich voornamelijk op het personage van Taraji P. Henson (Empire) richt, moeten we het aandeel van Octavia Spencer (The Help) en Janelle Monáe (Moonlight) zeker niet onderschatten. Het was Octavia Spencer die voor haar aandeel een Oscarnominatie mocht ontvangen, maar we kunnen wel stellen dat de drie dames samen de film dragen en voelen als een sterk collectief. Kevin Costnor is een interessante toevoeging die mooi in het geheel past, maar hij herhaalt in zijn acteerwerk vooral eerder gedane kunstjes. Hierdoor lijkt hij een personage dat we al vaker hebben gezien: een vooraanstaande, wijze leider, vergelijkbaar met zijn rollen in onder andere The Untouchables, JFK, Jack Ryan en zelfs Man of Steel. Dat recent Oscarwinnaar Mahershala Ali nog in een korte bijrol te zien is, is een leuker extraatje.

Regisseur Theodore Melfi weet zijn voorgaande werk St. Vincent ruimschoots te overtreffen, maar zijn vertelling is zeker niet feilloos. Het verhaal blijft redelijk oppervlakkig; onderhoudend genoeg, maar nooit echt heel interessant. Gezien het fascinerende onderwerp is dit een wat gemiste kans, al is het eindresultaat wel lekker luchtig. De muziek van Pharrel is interessant door een retro-aanpak, maar voelt soms toch wat te modern aan. Het heeft een meta-werking die je op momenten uit de film haalt. Ook is het einde behoorlijk interessant. Wanneer het verhaal een mooi afgerond geheel lijkt te hebben, wordt er met de ruimtemissie nog wat drama toegevoegd. Het voelt wat kunstmatig en doet je nooit vergeten dat de werkelijke geschiedenis alom bekend is. De laatste twintig minuten zijn hierdoor behoorlijk doorbijten, wat enorm zonde is.