review
100 Streets

100 Streets is nu te koop op DVD.

De mozaïekvertelling is al behoorlijk oud, maar zien we desondanks niet heel vaak toegepast worden. Bekende voorbeelden van de laatste jaren scharen zich vooral onder twee uiteenlopende genres, namelijk de romantische komedies en de epische blockbusters. Films als New Year’s Day en He’s Just Not That Into You, maar ook The Lord of the Rings en Star Wars. Soms zijn de producties ook iets bescheidener. Zo zagen we enkele jaren geleden het ijzersterke Ill Manors, met voornamelijk onbekende acteurs. 100 Streets is ook zo’n film, maar weet ondanks de grotere cast niet zoveel indruk te maken.

In een gebied dat zo’n honderd straten strekt komen drie verhalen samen. Max (Idris Elba) was ooit een succesvol rugbyspeler en zelfs aanvoerder van het Engelse team, nu ligt hij vooral vaak overhoop met zijn vrouw Emily (Gemma Arterton). Zij heeft op haar beurt weer een affaire met de jonge Jake (Tom Cullen). Deze jeugdvlam probeert haar te overtuigen om haar oude acteercarriere weer op te pakken, waarvoor Emily contact opneemt met oud-collega Terence (Ken Stott). Hij is echter ook erg druk met het helpen van Kingsley (Franz Drameh), een jongen van de straat die zijn oude leventje het liefst vaarwel zou zeggen.

Foto: Tristan Fewings/Getty Images for One Square Mile

Hoewel Idris Elba (Star Trek Beyond, The Jungle Book, Beasts of No Nation) en Gemma Arterton (Quantum of Solace) zonder twijfel de meest aansprekende namen in dit ensemble zijn, vormen hun verhaallijnnen het minst interessante deel. Het acteerwerk is van hoog niveau, maar de relatieperikelen komen erg soap-achtig over en vooral het slot is verre van geloofwaardig. We kunnen hierdoor wel zeggen dat de band tussen de personages van Ken Stott (The Hobbit) en Franz Drameh (The Flash) het hart van de film vormt. De verhaallijn van hun onwaarschijnlijke vriendschap vormt de voornaamste reden om 100 Streets te bekijken.

Dat de afzonderlijke aspecten niet meer indruk maken valt vooral te verwijten aan regisseur Jim O’Hanlon en scenarist Leon Butler. De afwisseling tussen de verhalen verloopt zeker niet vlekkeloos; vaak wordt er net te vaak van narratief gewisselend, waardoor je niet genoeg tijd krijgt om betrokken te raken bij de personages. Dat de verhalen zo bekend aanvoelen helpt hier ook niet bij. Je krijgt al vrij snel het idee precies te weten hoe de verdere verloop zal zijn en dit vermoeden wordt ook bevestigd. Het hieropvolgende slot komt vervolgens ook nog eens wat onverdiend over; het is te netjes en alle personages komen net iets te goed weg. Het maakt geen van 100 Streets geen vervelende kijkervaring, het is vooral jammer dat het sterke acteerwerk niet beter is benut.