review
Hob

Er zijn games die alles groots aanpakken met diepgaande verhalen, uitgebreide vechtsystemen en een groot scala aan te verzamelen items. En dan is er een select groepje spellen die aan ‘minder is meer’ doen. Slechts een aantal hiervan weten dit ook nog tot een succes te brengen, zoals Hob. Grafisch lijkt het op Zelda, inhoudelijk heeft het iets weg van Ori and the Blind Forest en het is prachtig ondanks zijn eenvoud.

Met de creatie van Hob slaat Runic Games een heel ander pad in dan Torchlight. Deze Diablo-achtige hack-and-slash-game bevatte ook mooie elementen, maar op een andere manier. Ditmaal word je mee op reis genomen in een prachtige wereld waar zich het verhaal afspeelt van een klein wezen met een rode cape en zijn robotvriend. Vrijwel meteen krijgt het verhaal een verdrietige wending, wanneer de held geïnfecteerd wordt en daardoor zijn arm verliest. Zonder te twijfelen ontneemt de robot zijn eigen arm en zo krijgt onze vriend een mechanische vervanging. Hiermee start de puzzelplatformer die je meeneemt op een bijzondere reis.

Dat bijzondere komt vooral doordat Hob vrijwel geen conversaties bevat. Hier en daar verschijnt een kort woordje zoals spring of stomp, maar verder is het aan de speler om de geluidloze communicatie op de juiste manier te interpreteren. En dat weet de game goed tot stand te brengen, want dankzij de eenvoud is goed te begrijpen wat er gebeurt. Verschillende elementen zoals de omgeving en gebeurtenissen, beschrijven precies de bedoelde emotie op dat moment, zonder ook maar een zin te hoeven vormen. Dat neemt niet weg dat er soms te veel ruimte over blijft om aanwijzingen verkeerd op te vatten. Zo kan het ontbreken van zinnen als lichtelijk frustrerend worden beschouwd doordat niet altijd even duidelijk is wat er verwacht wordt. Ook was een korte introductie over het gebruik van de besturing erg welkom geweest.

Naast het verhaal weet ook de gameplay enige indruk achter te laten. Het open-wereld-element is redelijk sterk aanwezig, doordat er veel verschillende plekken ontdekt kunnen worden. De wereld lijkt een combinatie van organische en mechanische puzzels die opgelost moeten worden. Dit gaat samen met springen, klimmen en rennen over platformen. De nieuwe metalen arm is bijvoorbeeld handig om muren omver te stompen, wat tot nieuwe wegen leidt. De puzzels zijn niet bijzonder moeilijk maar soms vraagt het wel om verder te kijken dan de neus lang is, door gebrek van een uitleg in het begin. Ook kan het soms lastig zijn om verschillende plekken te bereiken dankzij de gefixeerde hoek van de camera. Dit leidt wel eens tot de onzekerheid of met een sprong het volgende gedeelte bereikt kan worden.

De reis die de speler in Hob maakt is het beste te omschrijven als bijzonder. Het verkennen van de omgeving en haar vele puzzels gaat gepaard met allerlei unieke wezens die er rondlopen. Voorbeelden zijn een rustige giraffe-achtige die je verwonderd aankijkt, of een vijand die je met een zwaard kunt verslaan. Op het laatstgenoemde ligt wat minder focus in het spel, het hack-and-slash-element is aanwezig maar daar blijft het ook bij. Belangrijker is het ontrafelen van de mysteries en het volgen van het verhaal zonder conversaties. Tegelijkertijd blijft het luchtig en makkelijk om door te spelen. Wat vooral prettig is, is het feit dat je dit spel gemakkelijk even kunt neerleggen en later weer oppakken zonder een deel van het verhaal kwijt te zijn.

Hob is een game die zowel letterlijk als figuurlijk de speler sprakeloos achterlaat. Juist omdat het een eenvoudige en toch unieke combinatie is, weet het spel een indruk achter te laten. Ook speelt het lekker makkelijk weg en is het niet moeilijk om er soms even uit te stappen om vervolgens later verder te gaan. Wel is dit vooral een spel voor gamers die de ongewone aanpak van Runic Games kan waarderen. Het kan namelijk frustrerend zijn om er telkens zelf achter te moeten komen wat er van je verwacht wordt. Desondanks is het voor de prijs van 20,- zeker het geld waard.