review
Layton’s Mystery Journey

De Layton-serie gaat alweer een tijdje mee. Sinds 2007 hebben we al de nodige avonturen beleefd met Professor Hershel Layton. De vrolijke puzzel-avonturenspellen zijn erg populair geworden op de Nintendo DS en latere varianten. Na 10 jaar vond ontwikkelaar Level-5 het echter tijd om wat veranderingen door te voeren. De professor is ingeruild voor zijn dochter en voor het eerst mogen ook iOS- en Android-bezitters meegenieten. Kunnen Katriëlle en haar kompanen in de voetsporen treden van de illustere Professor Layton in dit nieuwe deel genaamd Layton’s Mystery Journey?

In de basis is er niet veel veranderd aan de opzet van de game. Nog steeds wordt een overkoepelend verhaal verteld door fraaie animaties en tekstuele gesprekken tussen inwoners van, in dit geval, Londen. We treffen Katriëlle aan in het kantoortje van haar zojuist gestarte detective-bureau. Al gauw ontmoet ze haar eerste klant, namelijk de pratende hond Sherl. Samen gaan ze op onderzoek uit naar een verdwenen wijzer van de Big Ben, wat het begin zal blijken van een nog groter mysterie.

Puzzels zijn de belangrijkste gameplay-elementen in de Layton-reeks en deze zijn ook weer ruimschoots aanwezig. Zoals je gewend bent krijg je af en toe van gesprekspartners een puzzel voorgelegd, maar kun je ook de omgeving afstruinen op zoek naar verborgen puzzels. Mocht je er niet uitkomen dan kunnen er hints worden aangeschaft met muntjes die ook in elke omgeving te vinden zijn. Wanneer je een puzzel hebt opgelost, krijg je een beloning in de vorm van Picarats. Tot zover blijft alles bij het oude.

De puzzels zijn weer redelijk gevarieerd, al lijken ze iets minder uitdagend dan we gewend zijn. Tijdens onze speelsessies zijn we vrij weinig puzzels tegengekomen die onze hersenen echt deden kraken. De keren dat we muntjes nodig hadden was niet omdat we het niet begrepen, maar dat we de elementen net niet op de juiste plaats hadden gezet. Iets dat toch wel voor wat ergernis heeft gezorgd. Het in meerdere malen oplossen van puzzels zorgt er namelijk voor dat je steeds minder Picarats verdient als je het antwoord vindt.

Een ander ding dat erg frustrerend is, is dat je gesprekspartners behoorlijk lang van stof zijn. Het vervelende daarbij is dat je enorm veel conversaties moet voeren en je na elke zin op het scherm moet klikken. Hierdoor krijg je het gevoel dat de balans tussen de gesprekken en puzzels behoorlijk zoek is geraakt. Je bent namelijk meer bezig met het doorklikken van hinderlijke teksten dan met het oplossen puzzels.

Dat maakt dat je je tijdens het spelen regelmatig aan het ergeren bent en dat is jammer, want Katriëlle en haar kompanen zijn namelijk wel erg leuke en grappige personages. Zeker de hond Sherl zorgt met zijn droge humor regelmatig voor een glimlach op je gezicht. Daar komt nog eens bij dat de Nederlandse nasynchronisatie erg goed is gedaan. Ook de omgevingen en de geanimeerde tussenfilmpjes zijn wederom van een uitstekend niveau.

Ben je een fan van de Layton-reeks, dan zul je je ook met dit deel weer prima vermaken. De game zit boordevol puzzels die je weer urenlang bezighouden en de presentatie is weer als vanouds. Helaas houden ook de dialoogvensters je urenlang bezig en dat zorgt ervoor dat je je regelmatig zit te ergeren tijdens het spelen. Ook zijn de puzzels over het algemeen niet heel erg uitdagend, waardoor dit zeker niet het beste deel in de serie is.