review
Raging Justice

De afgelopen jaren zijn er veel nieuwe genres bijgekomen, zoals walking-simulators, Battle Royale en de Telltale-games. Ook zijn er genres die vroeger vrij populair waren en inmiddels bijna uitgestorven. Zo zien we nog maar weinige echte arcade-racers en is het aantal klassieke beat ‘em ups op een hand te tellen. Begin jaren ’90 had je de keuze tussen series als Streets of Rage, Final Fight, Double Dragon en Teenage Mutant Ninja Turtles; met als absoluut hoogtepunt Teenage Mutant Ninja Turtles: Turtles in Time. Ontwikkelaar MakinGames is het met ons eens dat dit genre niet uit mag sterven en komt met Raging Justice. Neemt dit spel je weer mee naar begin jaren ’90 of zijn klassieke beat ‘em ups ten dode opgeschreven?

De stad is in chaos en met misdaad en corruptie op iedere straathoek is het niet echt een fijne plek om te vertoeven. Het is dus aan jou om de straten de ontdoen van het tuig en de rust weer weder te laten keren. Interessant verhaal hè? Niet echt, maar wat maakt het uit. Spellen in dit genre draaien niet om het verhaal, maar om de gameplay. Raging Justice heeft de beschikking over twee verschillende modi: de verhaalmodus en brawl. De eerste bestaat uit verschillende levels die aan elkaar worden geplakt door de nodige dialogen, precies wat je mag verwachten dus. Brawl bestaat maar uit een level, maar als je dood bent, ben je ook echt dood. Het is de bedoeling zoveel mogelijk golven met tegenstanders te overleven. Een leuke toevoeging, maar het draait uiteindelijk natuurlijk allemaal om de verhaalmodus.

Bij het starten van een nieuw spel heb je de keuze uit drie verschillende personages: Rick Justice, Niki Rage en Ashley King. De personages spelen niet hetzelfde, zo is Rick erg sterk maar langzaam en is Ashley enorm snel maar een stuk minder sterk. Het is dus belangrijk om iemand te kiezen die past bij je manier van vechten. Na het spelen van verschillende stages met alle drie de personages, moeten we wel concluderen dat Ashley King het meest fijn is om mee te spelen. Haar snelheid komt goed van pas, zeker wanneer je omringt wordt door de nodige tegenstanders. Bij het spelen met Rick krijg je af en toe het gevoel dat de besturing niet helemaal mee wil werken, wat hem het minst fijne personage maakt.

In beat ‘em ups is het de bedoeling om zoveel mogelijk tegenstanders uit de weg te ruimen en het vervolgens op te nemen tegen een eindbaas. Dit doe je door te slaan, schoppen en ontwijken. Ook hier valt weinig te ontdekken dat niet al eerder gedaan is. Het werkt allemaal precies zoals je zou verwachten en werkt ook goed. Het enige echte verschil met de games van vroeger zijn de graphics. Spellen als Double Dragon werden beperkt door de kracht van de console, waardoor het grafisch nooit echt heel spectaculair was. Raging Justice komt natuurlijk uit in een tijd waarin hardware enorm krachtig is en weet daar dankbaar gebruik van te maken. Het ziet er gewoon goed uit en zowel de omgeving als personages zijn voorzien van de nodige details die vroeger simpelweg niet mogelijk waren. Wel zorgt deze 2.5D-stijl er wel voor dat je niet altijd goed de diepte kunt inschatten.

Raging Justice doet weinig fout en zal de harten van beat ‘em up-fans sneller doen kloppen. Het blijft enorm trouw aan series als Streets of Rage en Final Fight en daar is niets mis mee. Echter biedt het waarschijnlijk te weinig vernieuwingen om de jonge generatie echt enthousiast te maken voor het genre.