review
Agony (18+)

Agony draait om het ontsnappen uit een letterlijke hel. Je bent een gekwelde ziel die daar geplaatst is door een mysterieuze vrouw. Helaas heb je geen enkele herinnering van je verleden. Onderweg kom je mensen en demonen tegen, die je met behulp van je speciale kracht kunt beïnvloeden. Er is slechts een manier om te ontsnappen uit deze wanhoop en dat is een ontmoeting met de Red Goddess.

Vanaf het moment dat je Agony start, wordt al duidelijk dat de ontwikkelaars het grafisch zo onmenselijk mogelijk hebben willen maken en erg inzetten op de shock-factor. De wereld waarin de hoofdpersoon zich bevindt, zit vol afschuwelijke wezens met verwrongen gezichten, hompen vlees en een ongemakkelijke hoeveelheid ledematen. Maar deze griezelige en verwarrende wereld moet wel ontdekt worden, wil je ontsnappen. Daarbij kun je mensen of demonen bezitten om je zoektocht te versnellen.

Na een vreemd begin loop je wat rond en ervaar je de gruwelen van deze helse wereld. Alle omgevingen lijken echter op elkaar waardoor je snel verdwaalt. Gelukkig kun je zogeheten Destiny Lines gebruiken, die jou kort vertellen in welke kant je op moet gaan. Echter, je kunt deze slechts drie keer gebruiken voor je ze moet opladen bij een spiegel. Dit frustreert erg snel, zeker omdat de wereld vanaf het begin direct toegankelijk is, maar er niet overal spiegels staan. Zo zul je soms hele stukken opnieuw moeten bewandelen. Mocht de moeilijkheid van de game je niet genoeg zijn, dan kun je ook nog de Agony-modus doen. Daarin krijg je slechts een leven om het gehele spel te behalen. Sterf je, dan zul je alles opnieuw moeten doen.

Ondanks dat de spanning constant hoog is, hapert Agony aan alle kanten. De filmpjes lopen niet soepel, de camera beweegt onnatuurlijk en vijanden glitchen door muren heen. Daarbovenop is de besturing houterig en je personage beweegt zich slungelig voort als een dronken aap. Daarbij lijkt het erop dat de makers je het gevoel willen geven dat alles eng, bloederig of ongemakkelijk is. Dat lukt zeker op bepaalde momenten, maar na een tijdje heb je zoveel bloed, dode baby’s, naakte vrouwen met horens en rare wezens gezien dat je er bijna ongevoelig voor bent geworden.

Daar houdt de gekkigheid niet meer op. Om upgrades te krijgen, moet je een verboden vrucht eten. Dat is een appel met de vorm van het vrouwelijke geslachtsdeel. Het voelt allemaal erg vreemd. Het lijkt alsof de makers zoveel mogelijk zieke en taboe-brekende ideeën in een game wilde stoppen. Bloed, naakte vrouwen, demonen die seks hebben, ongemakkelijk onmenselijke wezens en gewelddadige acties. In het Engels zouden we dit ‘gore-porn’ noemen.

Eigenlijk is Agony een veredelde walking-simulator waarbij je vieze dingen tegenkomt. Soms moet je rennen voor rare wezens, of juist stilstaan en je adem inhouden met een knop. Doordat het allemaal erg amateuristisch en overdreven overkomt, is er bijna geen horror meer te beleven met het spel. Grafisch ziet het er wel mooi uit, maar de animaties zijn dan weer wat minder interessant. Al met al gewoon een misser, tenzij je een liefhebber bent van zoveel mogelijk bloed, brandende lijken en onmenselijke wezens.