review
Dead Cells

Dead Cells is een roguelite Metroidvania waarin je ‘cells’ verzamelt om sterker te worden. In een overvloed van roguelite-spellen met retrostijl, is het de vraag of Dead Cells zich weet te onderscheiden.

Zodra je begint, wordt je duidelijk gemaakt dat sterven niet erg is. Jij bent namelijk een ondode strijder zonder hoofd, die bezeten wordt door een klont bacteriën. Je moet proberen te ontsnappen uit het gigantische kasteel. Alleen beschik je nog over zwakke wapens en weinig vaardigheden. Hoe verder je komt, hoe meer je vrijspeelt, waardoor je de volgende keer nog net iets verder zou kunnen komen; tijdens de potjes kun je namelijk blauwdrukken tegenkomen. Die blauwdrukken moet je naar de rustplaats tussen levels in brengen en kunnen dan vrijgespeeld worden door er ‘cells’ in te investeren. Deze upgrades kunnen dan verschijnen in een nieuw potje. Sterf je echter voordat je daar komt, dan ben je alles kwijt.

De tekenstijl van Dead Cells is pixelig in een 2D-wereld terwijl alle bewegende onderdelen een 3D-uiterlijk lijken te hebben, ook wel 2.5D genoemd. Hierdoor heeft het een bepaalde charme. Ook is de interactie tussen jou en allerlei behulpzame personages soms erg humoristisch. Omdat zij zien dat je geen hoofd hebt, en dus niet kan praten, reageren ze soms erg flauw, waarop jouw personage weer laconiek terug gebaart. Deze simpele vorm van communicatie is vrij grappig.

Hoe vaker je Dead Cells speelt, hoe meer je ontdekt en leert. Hierdoor krijg je oprecht het gevoel sterker te worden en beter te worden in wat je doet. Gaandeweg verkrijg je ook runen waardoor je permanent bepaalde vaardigheden krijgt. Met deze nieuwe vaardigheden kun je nieuwe gebieden verkennen, waar je weer andere voorwerpen en blauwdrukken kan vinden, of misschien zelfs toegangen tot nieuwe levels.

Alle wapens, voorwerpen en gebruiksvoorwerpen kunnen opgewaardeerd worden voor meer schade op basis van drie gebieden: ‘brutality’, ’tactics’ en ‘survival’. Afhankelijk van welke je opwaardeert, krijg je ook meer levenskracht en wordt je uitrusting beter. Dit systeem werkt erg goed omdat je zult moeten afwegen of je meer aanvalskracht wilt, of juist meer levenskracht. Wellicht focus je je volledig op de aanvalskracht van je favoriete wapen, met het risico dat je later een beter wapen zult vinden en overblijft met weinig verdediging. Zodoende blijft elk potje een uitdaging om zo lang mogelijk te overleven.

Dead Cells weet de Metroidvania-sfeer perfect neer te zetten en doordat je telkens nieuwe vaardigheden ontdekt waardoor je verder kunt, zul je nog vele uren in het spel steken. Het is wel zo dat hoe meer onderdelen je ontdekt, hoe langzamer de game op gang komt, omdat je op een gegeven moment vrijwel alles hebt vrijgespeeld uit de eerste levels. Hier probeer je dan zo snel mogelijk doorheen te vliegen en kan lichtelijk irritant worden. Toch blijft elk potje weer een uitdaging, omdat je telkens een stukje verder komt: de perfecte formule voor dat nog-een-potje-gevoel.