review
We Happy Few

We Happy Few is een van de weinige games die door een interessant ontwikkelproces ging. Het begon met een aankondiging op PAX 2015 en een Kickstarterscampagne die succesvol zijn doel wist te behalen. Dankzij de support van Microsoft en de aankondiging op de E3 2016 steeg de populariteit nog eens extra en waren veel mensen enthousiast om mee te doen aan de early access. Desondanks wist de game nog niet op iedereen indruk te maken. Pas toen in 2017 een samenwerking met Gearbox werd aangekondigd en de belofte kwam om een AAA-game uit te brengen, kwam een hoop aandacht voor de game. Velen wachtten dan ook op de release met hoge verwachtingen, maar maakt We Happy Few die ook waar? Dat lees je hier.

Arthur Hastings is een doodgewone jongeman die nieuwsartikelen censureert terwijl hij om de paar minuten zijn drugs inneemt. Buiten is het gras groen, zijn de mensen altijd gelukkig en is er niets dat de dag zou kunnen verpesten. Dit klinkt als de ideale toekomst en tegelijkertijd als een plek waar iets vreselijk mis mee is. Na de Tweede Wereldoorlog is het Britse Wellington Wells in emotionele puin achtergelaten en kunnen mensen alleen overleven dankzij Joy, drugs die negatieve emoties onderdrukken. Iedereen is dus continu high op de drugs en niet innemen wordt bestraft met de titel downer en isolatie van de civilisatie. Als Arthur op een dag besluit om te stoppen om zo achter de waarheid te komen, wordt hij ook verjaagt uit het gelukkige wereldje.

Een van de zaken die direct opvalt, is de prachtige stijl waarin We Happy Few opgebouwd is. De retrofuturistische jaren 60-stijl doet al snel denken aan een combinatie van Bioshock en Dishonored. De kleurrijke straten van de bewoonde districten vormen een groot contrast met de vervallen wijken, waar huizen bijna instorten en onder het puin bedolven worden. Om niet op te vallen is het belangrijk om je juist te kleden en onder de mensen te begeven. Dat betekent dus ook dat je niet zomaar ieder huis kunt binnenwandelen omdat dit opvallend gedrag veroorzaakt. Het duurt niet lang voordat de eerste confrontatie gevonden is en je zult moeten vechten. Met een handjevol verschillende melee-wapens, zoals een knuppel of een puntige tak, sla je je vijanden neer. Gevechten zijn niet moeilijk, maar het is wel belangrijk te letten op je uithoudingsvermogen, wat al snel op is. Gelukkig is vluchten en verbergen ook een optie: vrijwel ieder huis heeft verschillende plekken waar je je kunt verstoppen.

Hoewel de hoofdzakelijke quest is om te ontsnappen aan deze gekte, is er een zeer uitgebreid scala aan sidequests. Een beetje te uitgebreid zelfs, want het gebeurt al vrij snel dat je een stuk of tien van deze extra opdrachten hebt verzameld. Doordat de game een grote open wereld is kun je overal naartoe reizen en extra opdrachten oppakken onderweg. Door de te grote hoeveelheid verliest de game al snel het overzicht, met als gevolg dat het in het begin voelt alsof je een beetje aan je lot overgelaten wordt. Dit is ergens wel jammer, want de quests zelf zijn vaak interessant en spannend.

We Happy Few neemt je als het ware mee op reis naar een wereld vol met bedrog en leugens. Niets is wat het lijkt en dat is wat het spel zo interessant maakt. Je moet proberen om zoveel mogelijk onder het publiek te blijven en een van de opties is dan ook om Joy te nemen. Dit verandert je perceptie naar een kleurrijke en veel te vrolijke wereld, maar zorgt er wel voor dat je niet opvalt. Helaas is toch niet alles zo vrolijk en perfect in de game, zelfs met wat Joy; de game heeft namelijk nog behoorlijk wat technische mankementen die het plezier behoorlijk verstoren. Crashes die procedureel terugkeren op hetzelfde punt zorgen ervoor dat progressie in sommige quests onmogelijk is. Uiteindelijk bereikt onze speelsessie na zes uur een vreselijke anti-climax wanneer we vast weten te raken in een loop. Er zit geen andere optie dan een nieuwe game te starten, wat een hoop frustratie oproept. Dit is ontzettend jammer, want door het intrigerende verhaal en toffe gameplay wil je We Happy Few juist leuk vinden.