review
The 15:17 to Paris

Iedereen kent nog wel het verhaal van de drie dappere Amerikaanse jongens die ternauwernood een aanslag in de Franse Thalys wisten te voorkomen. Door kordaat optreden en het geluk van een weigerend geweer, wisten Alek Skarlatos, Spencer Stone en Anthony Sadler waarschijnlijk honderden slachtoffers te voorkomen door de aanslagpleger te overmeesteren. Een ware heldendaad, waarvan we allemaal hopen dat we zo zullen handelen als de situatie zich voordoet. Het verhaal van de drie is nu in The 15:17 to Paris verfilmd door Clint Eastwood (American Sniper, Gran Torino), maar is de gebeurtenis op zich interessant genoeg om er een hele film aan te wijden?

Foto: Warner Bros.

Het bijzondere aan The 15:17 to Paris is dat de helden worden gespeeld door niemand minder dan Alex, Spencer en Anthony zelf. Een gewaagde keuze die over het algemeen niet heel goed uitpakt. Je merkt regelmatig dat de heren het acteren niet in de genen hebben zitten. Gelukkig vragen de meeste scenes niet al teveel van het trio, waardoor het niet al te zwaar weegt uiteindelijk. Een voordeel dat hiermee wel wordt gehaald, is dat de daadwerkelijke aanslag zeer realistisch en beklemmend aanvoelt. Zeker het hoogtepunt van de film, die je ondanks de vrij korte duur op het puntje van je stoel houdt en ook duidelijk laat zien welk risico vooral Spencer Stone heeft genomen om de levens van de passagiers te redden.

Helaas kiest regisseur Clint Eastwood er voorafgaand aan de aanslag voor om een ontzettend cliché-verhaal neer te zetten. De drie jongens zijn verre van makkelijk en de oorspronkelijke vrienden Alek en Spencer groeien alleen met hun moeder op. Beiden hebben een voorliefde voor het leger en wapens, en raken uiteindelijk bevriend met Anthony, ook iemand die regelmatig bij de schooldirecteur op het matje moet komen. Vervolgens zien we hoe ze uiteindelijk via een dienstverband in het leger, voor een roadtrip in Europa, terechtkomen om uiteindelijk de heldendaad te verrichten. Ongetwijfeld berusten deze gebeurtenissen op de waarheid, maar de patriottistische wijze waarop dit in beeld gebracht wordt, laat een wrange smaak na. Zo besluit Spencer bijvoorbeeld zijn baantje in een smoothie-winkel achter zich te laten na een dramatisch en heldhaftig verhaal van een toevallig bezoekende militair die daarna natuurlijk een gratis drankje krijgt. Het kan zomaar zijn dat dit waargebeurd is, maar het voelt wat vergezocht en lachwekkend dat het moeilijk serieus te nemen is.

Uiteindelijk gaat de film aan dit patriottisme ten onder, wat de daadwerkelijke heldenactie tekort doet. Het staat buiten kijf dat de actie van de drie jongens een uitzonderlijke heldendaad is, maar iets meer bescheidenheid had de film gesierd. Het maakt van The 15:17 to Paris een interessante en ook wel vermakelijke film, maar ook een die, in tegenstelling tot de heldendaad, niet de geschiedenisboeken ingaat.