review
Planet Alpha

Al een tijdje staat een wat bijzondere plaftormer op onze radar, Planet Alpha genaamd. Uit trailers leek het vooral te gaan om mooie omgevingen en een noodzaak om weg te rennen van gevaar, maar hoe is het uiteindelijk om het spel te spelen?

De omgevingen zijn tijdens het spelen nog indrukwekkender dan in de trailers. Met een bijzondere visuele stijl ga je van gebied naar gebied en kijk je je ogen uit. Het spel weet je verrassend genoeg uit te lokken om door te blijven lopen en benieuwd te blijven naar wat er komen gaat. Soms komt dit puur door een gevoel van nieuwsgierigheid, soms is het doordat je huidige plek in gevaar wordt gebracht door robotachtige aliens; de planeet waarop het spel zicht afspeelt lijkt namelijk verwoest te worden door kwaadaardige buitenaardse wezens.

De gameplay is eigenlijk in drie simpele aspecten onderverdeeld. Je hebt de platform-momenten, die vooral bestaan uit het lopen van links naar rechts. Dit is niet zo spectaculair en soms zelfs behoorlijk saai, maar kan vermakelijk worden door je vooral te richten op de prachtige beelden die je ondertussen ziet. Dan zijn er de situaties waarin je onopgemerkt langs robots of andere wezens moet komen. Dit zijn vaak dingen die wat onhandig of onvoorspelbaar werken en uiteindelijk is het vooral een kwestie van ’trial-and-error’, oftewel net zo lang proberen tot het lukt. Tenslotte zijn er nog een aantal puzzels in het spel, die eigenlijk niet als volledige puzzels kunnen worden beschouwd. Je personage kan de dag- en nachtcyclus controleren en vaak is het zo simpel als het veranderen van de dag naar nacht of vice versa als je even niet verder komt. Dan groeit er vaak opeens een bloemetje waardoor je een nieuw platform kan bereiken.

De gameplay is dus niet echt bijzonder en dat nog wel voor een platformer. Sterker nog: af en toe voelt het springen wat ongemakkelijk, voelt het onlogisch wanneer bepaalde wezens je wel of niet zien en ga je als gevolg vaak dood zonder goede reden, gevoelsmatig dan. Als geen van deze dingen gebeuren, dan ben je soms een flinke tijd achter elkaar aan het lopen van links naar rechts. Waarom zorgt Planet Alpha er dan toch voor dat we steeds maar door willen blijven spelen?

Dit komt toch vooral door de achtergrond. We betrapten onszelf er tijdens het spelen op dat we meer bezig waren met het kijken naar de achtergrond, dan naar ons eigen personage en de plekken waar hij naartoe moest springen. Er wordt een verhaal verteld via omgevingen en gebeurtenissen, zonder dat een woord gesproken wordt of ook maar één cutscene plaatsvindt. Dit wekt soms de nodige emoties op en het zorgt ervoor dat je continu benieuwd bent naar wat er komen gaat. Des te teleurstellender is het dan dat het verhaal niet echt een duidelijk einde heeft. Soms is een open einde een mooi middel om mensen aan het denken te zetten, maar Planet Alpha laat zoveel mogelijke interpretaties openstaan, dat je met te weinig substantie achter wordt gelaten om er iets zinnigs over te kunnen denken.

Toch is Planet Alpha een bijzondere ervaring die, hoewel de gameplay niet spectactulair is, toch weet te boeien met prachtige beelden. Ondanks het feit dat een gevoel van afsluiting volledig afbreekt, is het zeker wel de moeite waard als de beschrijving je aanspreekt.