review
Lady Bird

De zeventienjarige Christine McPherson is een rebelse tiener die in het laatste jaar van haar middelbare school zit. Ze woont in het conservatieve Sacramento en droomt ervan die plek te verlaten om te gaan studeren in het bruisende New York. Haar vader heeft echter net zijn baan verloren en haar moeder werkt keihard om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze is dus afhankelijk van een studiebeurs, maar daarvoor zitten haar schoolprestaties haar in de weg. Ondertussen komen ook de verleidingen van het tienerleven dichterbij, zoals een eerste liefde, jointjes en feestjes. Hoe Christine zich hiermee redt, zien we in Lady Bird, het regiedebuut van voormalig actrice Greta Gerwig (Frances Ha).

Lady Bird is de naam waarmee Christine zichzelf altijd voorstelt aan haar omgeving. Saiorse Ronan (Brooklyn) kruipt in haar huid en doet dit met verve. Ze weet perfect een tiener neer te zetten die zich sterk voordoet, maar ondertussen erg onzeker is. Zo draagt ze altijd een gipsverband en heeft ze haar haar rood geverfd. Ondertussen zoekt ze wel wanhopig aandacht en laat ze daarvoor haar beste vriendin Julie regelmatig zitten.

Foto: Universal

Ook de andere personages zijn verre van eendimensionaal, waarbij vooral de personages dichtbij Christine opvallen. Zo is er Julie (Beanie Feldstein, Bad Neighbours 2), de wat gezette en minder populaire vriendin, die juist al een stuk sterker in haar schoenen staat dan het hoofdpersonage. Ook de vriendjes van Lady Bird zetten een goede prestatie neer. Zo is er Danny O’Neill die uit een streng gelovige familie komt en een geheim bij zich draagt, dat binnen die kringen niet geaccepteerd wordt. Zijn onzekerheid en angst worden overtuigend neergezet door Lucas Hedges (Manchester by the Sea). Ook het anarchistische bandlid Kyle (Timothée Chalamet, Interstellar) is een erg herkenbaar personage dat geloofwaardig wordt gebracht.

Cinematografisch gebeuren er weinig spannende dingen, al zitten er wel een paar slordigheden in de film. Zo is er een scène waarin er even rust wordt gepakt en er muziek wordt ingezet, iets dat we wel vaker zien in coming-of-age-films als deze. Na een paar seconden vindt de regisseuse het echter wel mooi geweest en wordt het nummer abrupt afgekapt. Het voelt slordig aan en haalt je even uit de beleving. Ook het moment van de ontdekking van het geheim van Danny krijgt niet de aandacht die het verdient en voelt erg gezocht. Dit had iets meer tijd verdiend, wat gezien de speelduur van 94 minuten, ook wel had gekund.

Zoals uit bovenstaande al wel een beetje op te maken is, is herkenbaarheid de grote kracht van Lady Bird. De gebeurtenissen in de film zijn verre van verrassend, maar dragen wel bij aan het warme gevoel van herkenning dat wordt opgeroepen. De manier waarop kleine dingen tot onoverkoombare problemen worden gemaakt, is typisch voor jongeren van die leeftijd, net als het zoeken naar een eigen identiteit en de waarde van alles en iedereen om je heen. Dit doet Lady Bird met verve en dat maakt het uiteindelijk ook zeer de moeite waard om te kijken. Het is alsof je even terug bent in je eigen jeugd.