review
Claybook

Soms zijn er van die games die meteen je aandacht trekken, vanwege hun creatieve insteek. Claybook is zo’n spel: in een wereld die volledig bestaat uit klei, zul je allerlei puzzels moeten oplossen. We hebben vroeger natuurlijk allemaal gespeeld met dit kneedbare goedje en toen we de vrolijk gekleurde wereld zagen, waren we eigenlijk meteen geïnteresseerd. Weet ontwikkelaar Second Order hun idee ook tot een goede game te maken?

Bij het opstarten van Claybook gaat het eigenlijk al meteen mis. De menu’s bestaan uit simpele blauwe vlakken die allerminst tot de creatieve verbeelding spreken. Tevens valt meteen op dat de rest van het spel grafisch ook een beetje tegenvalt. Ondanks de vrolijke kleuren doet het allemaal wat inspiratieloos aan wat erg jammer is, gezien de eindeloze mogelijkheden die klei met zich meebrengt. Maar eigenlijk bestaat elk object uit een vorm met een enkele kleur. De jongen aan de rand van de klei-tafel heeft wat dat betreft het meest karakter. Al kijkt hij wel zo psychopatisch van zich af, dat we ons afvragen of de makers hem niet beter hadden kunnen weglaten.

Nu zijn graphics natuurlijk niet alles en hoeft het niet meteen te betekenen dat Claybook een slechte game is. Helaas gooien belabberde controls ook hier roet in het eten. Je begint een level als een kleine bal, die al rollend meer klei oppikt. Door middel van de vierpuntsdruktoets kun je van vorm veranderen, om je zo wat makkelijker te kunnen voortbewegen tussen de verschillende gebieden op de klei-tafel. Daarnaast kun je, wanneer je in de buurt komt, ook andere objecten van klei overnemen. Tot slot kun je een stukje terugspoelen en daarbij een afdruk van jezelf achterlaten op tactische plekken.

Tot zover klinkt het allemaal vrij aardig, maar helaas heb je je hersencapaciteiten vrijwel nooit nodig om een level tot een goed einde te brengen. Hoewel sommige vormen wat handiger zijn dan een ander voor bepaalde stukken, betekent het nooit dat je het als standaard rondje niet kunt redden. Het maakt de opdrachten die je krijgt in de puzzels maar weinig uitdagend en ze vergen daarbij ook nog eens erg weinig van je creativiteit. De belabberde camera die je volgt zorgt er vervolgens voor dat het helemaal een frustrerende aangelegenheid wordt.

Dat neemt niet weg dat Claybook bij vlagen best leuk is. Wanneer je de camera eenmaal hebt geaccepteerd voor wat hij is, kan het rondrollen door een level best vermakelijk zijn. Alles is te vervormen en met name het terugspoelen zorgt af en toe voor grappige situaties. Daarnaast is er nog een edit-modus toegevoegd aan het spel, waarmee je in principe oneindig nieuwe levels kunt maken.

Helaas weet Claybook zijn potentie verre van waar te maken. De game zit boordevol goede en creatieve ideeën, maar weet dit nergens tot goede spelelementen te vertalen. Op een paar oplevingen na, schiet het spel gewoon duidelijk tekort.