review
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald

Het Harry Potter-universum en onze wereld hebben een ding gemeen: de magie stopt nooit. Dat wordt wederom bewezen met de nieuwe film Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald. Hoewel Harry Potter geen rol heeft, speelt de film in hetzelfde universum, gebaseerd op de boeken van dezelfde schrijfster J.K. Rowling. In het vorige deel, Fantastic Beasts and Where to Find Them, maakten we al kennis met Newt Scamander (Eddie Redmayne), die ons opnieuw op avontuur neemt, maar dit keer in een duisterder setting. Of we wederom dezelfde magie mogen ervaren, lees je in deze review.

Het plot opent met de ontsnapping van Gellert Grindelwald(Johnny Depp), een van de meest duistere tovenaars die volgers probeert te verzamelen voor zijn opvatting. Wanneer je bekend bent met de eerdere Harry Potter-films zal de naam wellicht een belletje doen rinkelen, want Grindelwald was een goede vriend van Albus Dumbledore(Jude Law) en heeft een van de relieken van de dood gestolen. Deze film speelt zich nog ver voor genoemde gebeurtenissen, want Grindelwald heeft zijn eigen opvattingen over hoe de wereld van tovenaars en dreuzels (niet-tovenaars) verdeeld moet zijn. Grindelwald gaat in Parijs op zoek naar Credence (Ezra Miller), een van de laatste overlevers van een pure bloedlijn tovenaars die wellicht als enige Grindelwald’s grootste vijand, Dumbledore, kan uitschakelen. Ondertussen probeert Newt Scamander zijn internationale reisverbod op te heffen, wat het Ministerie van Toverkunst alleen toestaat als hij met zijn broer op zoek gaat naar Credence. Newt weigert en verlaat het Ministerie om vervolgens Dumbledore tegen te komen die hem naar Parijs stuurt. Volgens Dumbledore is Newt degene die rampen kan voorkomen. Ondertussen krijgen tovenares Queenie (Alison Sudol) en dreuzel Jacob (Dan Fogler) ruzie, waarop Queenie naar Parijs vertrekt om haar zus Tina (Katherine Waterston) te zoeken. Jacob besluit mee te reizen met Newt om Queenie terug te halen, terwijl Newt op een dubbele zoektocht gaat naar Credence en Tina.

Foto: Warner Bros.

Wanneer je de vorige film hebt gekeken, merk je meteen dat er een flink sfeerverschil zit tussen beiden. Waar het eerste deel vooral introducerend was en meer over Newt en zijn liefde voor magische wezens verhaalde, is de setting hier een stuk duisterder. Af en toe zien we nog magische wezens verschijnen zoals Nagini, een vrouw die in een slang transformeert en een Zouwu, een kat ter grootte van een olifant die enorm snel en agressief is, maar wel gevoelig is voor kattenspeeltjes. Dit zorgt voor een flink portie humor op de nodige momenten en laat zien dat dit een belangrijk deel is van het magische universum. De passie van Newt voor wezens komt ook duidelijk naar voren wanneer hij verteld met welk wezen we te maken hebben en wat het doet. Desondanks speelt dit een minder belangrijke rol en ligt de focus vooral op het plot dat steeds duisterder wordt. Het is duidelijk dat een conflict zich langzaam opbouwt in de tovenaarswereld en iedereen een kant moet kiezen. Wat erg mooi verwerkt is, is hoe de duistere zijde niet zo zwart-wit is als het lijkt. Zo zien we Queenie die dreigt over te stappen naar Grindelwalds idealen omdat dit betekent dat ze eindelijk met een niet-tovenaar, Jacob, kan trouwen.

Foto: Warner Bros.

De duistere setting past ook sterk bij de acteertalenten die meedoen in deze film. Johnny Depp als Grindelwald komt niet als een tiran of een dictator over, maar zijn uitstraling maakt meteen duidelijk dat we hier met een duistere tovenaar te maken hebben. Hij heeft Credence nodig om machtiger te worden, maar Credence worstelt zelf met zijn eigen afkomst. Hij is verscheurd door verdriet, maar zoekt vastberaden naar zijn moeder. Dit wordt op een heel sterke manier overgebracht, waardoor je ook echt voelt dat je wordt meegenomen in deze zoektocht. De film kent ook behoorlijk wat emotioneel stevige momenten, waaronder een scene vlak voor het einde. Het einde laat overigens nog veel open voor een volgend deel in de reeks.

Foto: Warner Bros.

Naast de indrukwekkende emotionele momenten, zien we ook een hoop zaken waar we vrolijk van worden. Een Albus Dumbledore in zijn jongere jaren is daar een voorbeeld van. We kennen hem als oude en wijze man, maar zien nu een jonge kerel die lesgeeft op Hogwarts is en geliefd bij zijn leerlingen. Minder geliefd bij de minister die hem wantrouwt en schorst, uit angst om vervangen te worden door de grootste tovenaar. Een andere bekende naam is Nicolaas Flamel (Brontis Jodorowsky), een tovenaar die al honderden jaren oud is. Daarnaast speelt de kleine romance tussen Newt en Tina Goldstein nog steeds, hoewel de ontwikkeling hier vrij minimaal is. Verder is Tina ook vrijwel de enige rol die weinig toevoegt aan de film. De karakterontwikkeling is hier het minst en haar toevoeging voelt een beetje als een gedwongen romance die in het verhaal gestopt moest worden.

Het is eigenlijk vooral de vraag welke Harry Potter-film niet in de smaak valt bij fans. Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald is een waardevolle toevoeging aan het universum. De film neemt je mee van het vrolijke vorige deel met de fabelachtige wezens, naar een wereld die langzaam duisterder wordt door verschillende idealen. Desondanks komen er genoeg dieren voorbij om verschillende momenten luchtig en komisch te houden. Het sterke acteerwerk van bijna alle acteurs is hierbij een waardevolle toevoeging. Tevens is de film erg leuk door verschillende films die verwijzingen bevatten naar eerdere en latere delen. Een must-see voor iedere fan die van Harry Potter of fabelachtige wezens houdt.