review
God Eater 3

Na een lange reeks trailers is God Eater 3 eindelijk speelbaar voor fans op PlayStation 4 en pc. Maar is het het spelen ook waard? Lees daarvoor gauw verder.

God Eater 3 speelt zich af op aarde, in een post-apocalyptische toekomst waarin de mensheid vrijwel geheel is weggevaagd. Dit komt door ‘ash’-wolken die alles in hun pad veranderen in as. Maar het komt ook door grote monsters die bekend staan als ‘Aragami.’ Deze monsters zijn erg krachtig en alleen speciale wapens, God Arcs, kunnen ze uitschakelen. Een God Arc hanteren is echter erg slecht voor je lichaam en om die reden wordt er geëxperimenteerd op kinderen om ze beter bestand te maken tegen de schade die God Arcs en de Ash-wolken aanrichten. Deze kinderen worden God Eaters genoemd.

Spelers nemen de rol aan van een God Eater die woont in Pennywort, een van de laatste plekken waar nog mensen wonen. Daar worden ze echter als slaven behandeld en ze worden gezien als eigendom van de stad, zonder rechten. God Eaters slapen met zijn allen samen in een kleine gevangeniscel en mogen alleen naar buiten om te vechten met Aragami. Ook de wachter bij de deur toont geen respect en als een missie aanvaardt wordt, drukt een digitale stem ze op het hart dat verwondingen en ongelukken hun eigen verantwoordelijkheid zijn. De hoofdrolspeler sluit een pact met mede-God Eaters Zeke en Hugo om te vechten om te overleven, maar ook voor een betere toekomst voor zichzelf en hun metgezellen.

De setting van God Eater 3 is interessant. De Aragami en de Ash-wolken zijn mysterieus en genadeloos, wat een harde wereld creëert waarin niemand precies weet waarom dit allemaal gebeurt. Van de meeste gebouwen zijn enkel ruïnes overgebleven en bij sommigen is er een vreemde hap uit genomen. Een zekere aura van wanhoop omcirkelt de wereld, maar de mensheid vecht nog vastbesloten door. Het is echter wel wat vreemd dat er zo neergekeken wordt op de God Eaters door de algemene bevolking. Aangezien deze jonge krijgers de enige hoop zijn voor de bevolking om te overleven lijkt het juist logischer dat ze enig respect krijgen en dat er waarde aan hun levens gehecht wordt. Het tegenovergestelde is echter waar.

Het verhaal is met vlagen interessant. Het gaat om de strijd van de God Eaters om hun vrijheid te herwinnen, maar er is ook iets mysterieus aan de gang met de zogeheten ‘Ash Aragami’ (grotere en sterkere Aragami) die steeds agressiever worden. Dit lijkt betrekking te hebben tot een mysterieus meisje dat vervoerd wordt door mensen die voorheen niet eens wisten dat hun lading niet een object is, maar een persoon. Echter blijkt al gauw dat de focus van de game meer ligt bij de gameplay dan het verhaal. Het is namelijk erg voorspelbaar en het heeft weinig diepgang. Spelers weten bijvoorbeeld ver voordat het onthuld wordt aan de personages dat er een meisje vervoerd wordt en snuggere fans hebben gauw een bij een opgeteld en opgemerkt dat de agressie met haar gepaard gaat.

Wat ook irritant is, is dat spelers voor ze verder kunnen met het verhaal steeds alle nieuwe dialogen langs moeten gaan. Dit zou niet erg zijn als het automatisch gaat als men terugkeert van een missie, of als de kleine gevangenis gedurende het verhaal de hub blijft. Spelers moeten namelijk de npc’s die nieuwe dialogen hebben zelf opzoeken, en er is nergens iets dat aangeeft om welke npc’s het gaat, of waar ze kunnen zitten. Wat het nog erger maakt is dat npc’s na een missie ergens anders gaan zitten.

De gameplay van God Eater 3 heeft veel weg van Monster Hunter World. Spelers worden steeds op missies gestuurd om Aragami te verslaan en verzamelen vervolgens de cellen van de monsters om nieuwe wapens te maken of hun huidige wapens beter te maken. Hierbij kunnen ze kiezen uit een selectie melee-wapens (met de Heavy Moon als nieuwe toevoeging). Daarnaast selecteert men een schild en een afstandswapen. Spelers kunnen door op R1 te drukken wisselen tussen hun melee- en afstandswapens, en door R1 en rondje in te drukken komt het schild te voorschijn. Deze wapens zien er allen imposant uit en het is leuk om ze allemaal even uit te proberen. Echter zorgt het feit dat spelers altijd een melee- en afstandswapen bij zich hebben, en ook een schild bij zich dragen voor een gebrek aan afwisseling tussen de onderlinge wapens. Een speler kan altijd aanvallen blokkeren, op een afstandje schieten en van dichtbij aanvallen, ongeacht wat hij bij zich heeft.

Dit wordt wel wat gecompenseerd met de burst arts, die eveneens individueel voor een missie geselecteerd kunnen worden. Spelers kunnen tijdens gevechten kracht van vijandige Aragami stelen door hun wapen te transformeren in een soort monster en het een hap te laten nemen van een vijand. Deze kracht kunnen ze vervolgens spenderen aan het gebruiken van burst arts, die de aanvallen sterker maken of zelfs geheel veranderen. Bovendien speelt men door ze te gebruiken andere arts vrij, en wordt de huidige ook nog eens sterker. Zo wordt experimenteren beloond. Helaas zijn de vroege missies erg saai en duurt het een flinke tijd voordat de gameplay echt interessant is. Eenmaal daar aangekomen komt God Eater 3 echter wel goed uit de verf.

God Eater 3 heeft een imposante wereld en een verhaal dat soms best de interesse wekt van de spelers. Het is echter duidelijk dat de focus van het spel bij de gameplay ligt. Deze is soms iets te eenzijdig en het duurt lang voor de game eindelijk echt op gang komt, maar dan blijkt het toch wel een gaaf iets te zijn. Toch kan het niet helemaal compenseren voor de verschillende irritaties die naar boven komen.

Speel God Eater 3 nu op pc en PlayStation 4. Voor deze review werd gespeeld op de PlayStation 4.