Doorgaan naar artikel
The Caligula Effect: Overdose
Stefan Manenschijn
Stefan Manenschijn
Profiel

Conclusie

The Caligula Effect: Overdose biedt een prima verhaal in een interessante setting. Helaas blijven de PS Vita-roots zichtbaar, wat zich voornamelijk uit in bijzonder saaie omgevingen. Daarnaast duren ook de gevechten erg lang, waardoor je over een behoorlijk doorzettingsvermogen moet bezitten om deze game te waarderen.

Toen The Caligula Effect in 2016 verscheen voor de PS Vita, kreeg het gemengde reacties. Het kwam er in het kort op neer dat de ideeën in het spel goed waren, maar de uitvoering wat minder. Er werd ondermeer aangegeven dat de gevechten te lang duurden en dat het vriendschapssysteem maar weinig voorstelde. Ook de prestaties waren simpelweg niet goed op Sony’s handheld. Dit weerhoudt de makers er echter niet van om het nog eens te proberen, maar dan op wat krachtigere platformen. The Caligula Effect: Overdose is het resultaat en het is tijd om te kijken of de verbeteringen ook voor een daadwerkelijk betere game zorgen.

Mobius is een virtuele wereld gecreëerd door de entiteit Myu, waarin mensen die het zwaar hebben in het leven de realiteit kunnen ontvluchten. Ze nemen plaats in een Japanse high school als student om daar een zorgeloos bestaan op te bouwen. Als speler raak je tegen je wil gevangen in deze wereld en probeer je te ontsnappen, waarbij je hulp krijgt van de Go-Home Club: een groepje gelijkgestemden die ook merken dat er iets niet pluis is in Mobius. Daar tegenover staan The Ostinato Musicians die, in opdracht van Myu, wanhopig proberen om iedereen het ontsnappen onmogelijk te maken.

The Caligula Effect: Overdose

Het eerste waar je op let bij een heruitgave zijn natuurlijk de opgepoetste graphics. Hoewel deze er redelijk gelikt uit zien, is wel duidelijk dat de game zijn oorsprong vindt op de PS Vita. Zo zijn de omgevingen bijzonder karig aangekleed en treedt er een heleboel herhaling op. Doordat alles behoorlijk stijlvol is weergegeven, is het wel minder erg, maar we hebben allerminst te maken met een mooie game. Gelukkig zijn de performance-problemen wel verleden tijd, iets dat we natuurlijk ook wel mogen verwachten met de krachtigere hardware die nu beschikbaar is.

De PS Vita-oorsprong heeft ook zijn weerslag op de levels waar je je doorheen vecht. Deze zijn zondemeer saai en door de vele herhaling is het lastig om je te oriënteren.

Een van de sterke punten uit de originele game is het vechten. Door middel van een soort regie-systeem kun je een complete aanval in stappen opzetten, waarbij je zelfs de timing kunt bepalen. Daarbij krijg je vooraf te zien wat het resultaat is, mocht de aanval helemaal slagen. Naast dat dit er spectaculair uitziet, brengt dit ook een leuke tactische laag aan in de turn-based-gevechten.

Het nadeel is wel dat de gevechten, zelfs tegen mindere tegenstanders, erg lang duren. In goede (J)RPG-traditie loop je regelmatig rondlopende vijanden tegen het lijf, waardoor je in een gevecht belandt. Waar bijvoorbeeld Persona 5 dit probleem erkende en met een aantal oplossingen kwam om wat sneller door de gevechten te gaan, doet The Caligula Effect hier niets mee. Daardoor ga je je, ondanks het toffe vechtsysteem, snel ergeren aan deze niet te voorkomen gevechten die je regelmatig voor je kiezen krijgt en veel te lang duren.

Wat wel redelijk sterk is, is het verhaal van de game. Het behandelt een heleboel volwassen thema’s en het gegeven van de Mobius-wereld en de A.I.’s die het beheren blijft interessant. Daarnaast hebben de ontwikkelaars het verhaal ook nog uitgebreid, waardoor het ditmaal mogelijk is je aan te sluiten bij The Ostinato Musicians. De personages in dit groepje krijgen daardoor ook de nodige verdieping wat het verhaal ten goede komt.

Naast het hoofdverhaal zit er ook een vriendschapssysteem in het spel dat een beetje doet denken aan dat van Persona. Dat is natuurlijk niet zo gek met een aantal oud-ontwikkelaars van die game aan het roer. Maar waar Persona een beperkt aantal vriendschappen mogelijk maakt, lijkt daar in The Caligula Effect geen sprake van. Bijna iedereen die je tegen het lijf loopt kun je tot vriend maken en dat is eigenlijk ook waar de schoen wringt. Door de hoeveelheid bouw je maar met weinigen een goede band op en deze zijn daarbij ook nog eens een stuk minder bijzonder dan de sterke banden die je opbouwt in de Persona-games.

The Caligula Effect: Overdose blijft net als de eerste uitgave een game met uitstekende ideeën, maar ook met duidelijke minpunten. Het verhaal blijft erg interessant, maar vooral door de langdurige gevechten met minderwaardige tegenstanders zul je wel een echte doorbijter moeten zijn om te blijven spelen.

Wij speelden The Caligula Effect: Overdose op de PlayStation 4. De game is ook beschikbaar op de Nintendo Switch en pc.