review
Imperator: Rome

Grand strategy is altijd al een genre geweest waar maar een kleine groep gamers interesse in heeft. Het betreft games waarbij je op grote schaal een land of natie bestuurt en het doel is deze naar succes te begeleiden. Overigens bepaal je vaak zelf je einddoel, bijvoorbeeld de wereld veroveren. De grootste ontwikkelaar en uitgever van dit soort spellen is Paradox. Zij hebben al fantastische projecten als Europa Universalis 4, Crusader Kings II en Hearts of Iron IV afgeleverd. Helaas hebben deze games nog wel vaak het nadeel dat ze niet af voelen als ze uitkomen en uiteindelijk updates en betaalde DLC nodig hebben om echt tot hun volle potentie te komen. De nieuwste titel afkomstig van de studio is Imperator: Rome. Wij zijn er uitgebreid mee aan de slag gegaan en vertellen je graag of deze trend doorbroken is.

Zodra je de game opstart zul je al meteen een hoop herkennen als je een van de vorige titels van Paradox hebt gespeeld. Je begint met een grote wereldkaart voor je waar je naar eigen keus een land uit kunt kiezen uit de Romeinse tijd om mee te starten. Ieder land in beeld is beschikbaar, ook al bestaat het maar uit een stad of provincie. Al maak je het jezelf wel meteen erg moeilijk door een extreem kleine natie te kiezen. Zoals gebruikelijk worden er een aantal opties onderin beeld aangeraden en wij zijn begonnen met de keuze die natuurlijk het meest voor de hand ligt: Rome. De bedoeling is door middel van oorlog, handel en diplomatie je rijk naar grootsheid te helpen.

Wat opvalt zodra de game echt begint, is dat de map er beter uitziet dan ooit. Er zit meer detail in de landschappen en de andere aspecten die meteen zichtbaar zijn, zijn ook een stuk mooier. Bij strategiegames draait het echter niet zozeer om de graphics, maar om de gamplay en alle systemen daarachter. Bij Imperator: Rome is er geprobeerd om de beste systemen uit voorgaande titels te combineren.

Wat het beste uit de verf komt, zijn de personages en de gevechten. De personages hebben allerlei karaktertrekjes die henzelf en daardoor ook jouw hele land beïnvloeden. Zo zul je een gouverneur van je die de eigenschap ‘niet te vertrouwen’ heeft, niet kunnen omkopen om zijn mening over de keizer te verbeteren. Daarnaast hebben allerlei andere dingen ook nog invloed op de gesteldheid en loyaliteit van de personages, bijvoorbeeld hoeveel de gehele familie van de desbetreffende persoon verdient. De gevechten vereisen iets meer tactiek en hangen daardoor ook minder af van geluk. Zo kun je je legers een bepaalde tactiek meegeven en moet je goed opletten of het moraal wel hoog genoeg is, anders zul je al snel verliezen.

Helaas is de rest een stuk minder goed uitgewerkt en lijkt het erop alsof het meeste is overgenomen van andere titels, maar dan wel in de vorm van een verwaterde versie. Zo zijn er maar drie soorten regeringen: keizerrijken, democratieën en stammen. Dit is al niet veel aangezien je zo de keuze uit 400 landen beperkt tot drie manieren van spelen. Verder lijken deze drie ook extreem veel op elkaar met ieder een bijna identieke regeringsvorm. Daarnaast heeft ieder land precies dezelfde keuze uit zes eenheden voor hun legers, vier gebouwen voor hun steden en zes manieren om hun provincies te besturen. Hierdoor is er weinig variatie tussen verschillende landen en zul je veel van hetzelfde tegenkomen bij een tweede potje.

Tevens is de user interface van Imperator: Rome een van de slechtste die we gezien hebben in Paradox-games. Dit komt voornamelijk doordat de menu’s niet meteen de belangrijkste info laten zien totdat je een paar keer doorklikt. Tevens zijn de tooltips, de schermpjes die je ziet als je met je muis op bepaalde icoontjes gaat staan, totaal niet duidelijk en vaak zelfs moeilijk te lezen. Daarnaast zijn de computergestuurde landen veel te passief en laten ze je bijna altijd je gang gaan tot je ze werkelijk de oorlog verklaart.

Ondanks deze minpunten bleven we wel doorspelen en hebben we nooit de drang gehad om uit frustratie of verveling te stoppen. Dit is deels te wijten aan het punt dat grand strategy-games onwijs verslavend zijn, maar Imperator: Rome doet ook genoeg goed om een langere tijd leuk te blijven. We hadden alleen zo graag meer gezien en eigenlijk ook een beetje meer verwacht. Waarschijnlijk zal het door patches en DLC zeker nog een topgame worden, dat heeft Paradox al vaker voor elkaar gekregen, maar het product dat je nu krijgt, is dit helaas nog niet. Wij zullen het spel zeker nog een aantal keer spelen vanwege de leuke tijdsperiode, maar dan na niet te lange tijd terugkeren naar de betere games in het genre.

Voor deze review speelden we Imperator: Rome op pc. De game is exclusief op pc verkrijgbaar.