Doorgaan naar artikel
Eternity: The Last Unicorn
Erwin Voorn
Erwin Voorn
Eindredacteur
Profiel

Conclusie

Er is niets dat van Eternity: The Last Unicorn een leuke game maakt. De omgevingen zijn generiek en voelen leeg aan. Door de belabberde camera, nauwe paadjes en gebrek aan voortgang, is het gevechtssysteem vooral saai en frustrerend.

Met Eternity: The Last Unicorn probeert ontwikkelaar Void Studios nostalgie en moderne systemen samen te voegen in een actie-RPG geïnspireerd op Noorse mythologie. Of dat lukt, lees je in deze review.

De elfen danken hun onsterfelijkheid aan de Godin Marea, die ze vier eenhoorns schonk. Op een nacht verdwenen er drie door hekserij. De enige overgebleven eenhoorn werd gevonden door feeën en was vervolgens vervloekt. De enige persoon die de elven zou kunnen behoeden van het verlies van hun onsterfelijkheid, is de jonge elf Aurehen. Op haar avontuur komt ze al snel de Viking Bior tegen die zijn schip en bemanning verloor door een storm en een manier zoekt om aan dit vervloekte land te ontsnappen.

Eternity: The Last Unicorn is een lineaire actie-RPG. Je loopt over nauwe paadjes van punt A naar punt B, waarbij de camera op een vast punt achter de hoofdpersonages geplaatst is. Hierdoor loop je wel eens tegen de muren van het pad op, omdat je niet altijd even goed ziet waar je naar toe gaat. De omgevingen waarin je je bevindt, zoals een bos en een grot, zien er vrij generiek uit en voelen ook leeg aan. Het Noorse mythologie-thema zie je dan ook eigenlijk alleen terug in de namen van locaties en personen. Om naar de volgende omgeving te gaan, zal je een bepaald voorwerp moeten zien te vinden of creëren, of een puzzeltje oplossen. Op bepaalde tijden wisselt de game tussen Aurehen en Bior.

Het gevechtssysteem bestaat uit een gewone en een sterkere aanval en de mogelijkheid om weg te duiken. Verder is er nog een speciale aanval die je eerst moet opladen voor wat extra schade. Bior hanteert ook een schild, waarmee hij aanvallen kan blokkeren. Door de vaste camerapositie is het lastig om te zien waar je precies staat ten opzichte van je vijanden, waardoor je wel eens in het luchtledige zwaait. De nauwe paadjes zorgen ervoor dat je weinig bewegingsruimte hebt om aanvallen te ontwijken en de gevechten bestaan eigenlijk alleen maar uit slaan, ontwijken, slaan, ontwijken. Dit, gecombineerd met de belabberde camera, maakt de gevechten vooral saai en frustrerend.

Later in de game krijgt Aurehen er een tweede wapen bij in de vorm van een pijl-en-boog. Nu kom je ook vijanden tegen die een magisch schild om hun heen hebben. Deze is alleen te vernietigen met de opgeladen aanval van de pijl-en-boog. Het wisselen tussen beide wapens duurt een paar seconden, waardoor je kwetsbaar bent voor vijandelijke aanvallen. Dit nieuwe systeem maakt de gevechten alleen maar ingewikkelder en frustrerender dan ze al zijn.

Het old-school-tintje wordt verder versterkt door de manier waarop je je voortgang opslaat. Dit kan alleen bij kampvuurtjes die her en der verspreidt over de omgevingen liggen. De game heeft wel checkpoints, maar die worden alleen gebruikt als je doodgaat. En dood ga je. Niet alleen door de belabberde cameravoering en nauwe paadjes, maar ook door het totale gebrek aan voortgang. Nadat we Aurehen meerdere levels omhoog hadden laten gaan, richt ze nog steeds evenveel schade aan als in het begin en incasseert ze ook dezelfde hoeveelheid. Vooral bij vijanden die behoorlijk veel kunnen hebben, ben je minutenlang aan het slaan en ontwijken. Je zal ook stukjes moeten ‘backtracken’ om uiteindelijk met een bepaald voorwerp ergens een deur te kunnen openen die je weer naar een nieuwe omgeving leidt. Dat betekent dat je ook weer al die saaie en frustrerende gevechten opnieuw moet doen.

De makers hadden ongetwijfeld een Souls-achtige ervaring voor ogen en dat zie je ook terug in de baasgevechten. Deze groteske monsters hebben allemaal hun eigen aanvalspatroon dat je moet zien te doorgronden. Alleen frustreert Eternity: The Last Unicorn niet door een te hoge moeilijkheidsgraad, maar door zeer matige gameplay. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de bij vlagen verschrikkelijk irritante muziek die het spel begeleidt. Door de generieke omgevingen en het saaie, frustrerende gevechtssysteem kan je de €20,- die deze game kost beter in je portemonnee laten zitten.

Eternity: The Last Unicorn is voor deze review gespeeld op de Xbox One. De game is verkrijgbaar voor de Playstation 4, Xbox One en pc.