review
Sea of Solitude

Wat gebeurt er met mensen als ze eenzaam worden? Ontwikkelaar Jo-Mei Game beantwoord deze vraag in de pas uitgebrachte avonturengame Sea of Solitude, waar we een jonge vrouw volgen op haar reis. De game is een metaforisch verhaal over de duisternis die diep van binnen schuilt en die psychische problemen stevig aankaart. Ondanks het zware onderwerp nemen we je mee op reis in Sea of Solitude.

Het komt niet vaak voor dat mentale problemen centraal staan en geadresseerd worden in games, maar dit was een bewuste keuze van de studio in Berlijn. Op het eerste gezicht zou je het ook niet verwachten wanneer je de kleurrijke afbeeldingen ziet van Sea of Solitude. Maar achter de mooiste beelden gaat een veel dieper verhaal schuil, dat een stuk minder rooskleuriger is. We volgen het verhaal van de jonge vrouw Kay, die alleen wakker wordt in een bootje, in een stad die compleet ondergelopen is door water. De azuurblauwe zee en vrolijk gekleurde winkels die ooit een koffiezaak of een sporthal moesten voorstellen, gaan al snel over in een donkere omgeving, waar monsters naar Kay roepen dat ze nutteloos is en alleen om zichzelf geeft.

Duisternis gaat echter niet zonder licht, Kay wordt tijdens haar reis vergezeld door een jong meisje dat in contrast met onze hoofdpersoon juist licht en vrolijkheid uitstraalt. Daarnaast is er een lichtbol, waarnaar wordt gerefereerd met ‘Glowy’, die helpt om de corruptie te verwijderen. Maar wat nog veel belangrijker is, is het verhaal en de personages die stap voor stap onthullen waar de duisternis werkelijk vandaan komt. Kay leert over de worstelingen van haar naasten, die voor eenzaamheid en verdriet zorgen en hen nu veranderen in monsters. Pesterijen die niemand zag, een huwelijk dat gedoemd was om te falen en een depressie die iemand in zijn bed houdt, zijn de gebeurtenissen waarmee ze oog in oog komt. En hoeveel Kay ook wil helpen en oplossen, soms moet ze accepteren dat iemand alleen geholpen kan worden door los te laten. Sea of Solitude zet levensgebeurtenissen in een perspectief waar we onszelf mee kunnen identificeren op een bijzonder emotionele manier. Niet altijd zul je de personages empathisch vinden, echter worden ze wel precies neergezet zoals we ook in het echte leven met situaties omgaan.

Doordat Sea of Solitude een emotioneel verhaal zo stevig weet neer te zetten, heeft de game een flink streepje voor. In het begin geeft de gameplay vooral een sterk gevoel dat we te maken hebben met een walking simulator met enkele platform-elementen en vooral de vertelling van het verhaal. Echter verandert dit al vrij snel, want de ontwikkelaar heeft haar best gedaan om ook de aanwezigheid van gameplay te benadrukken. Zo zwemt in de donkere delen een monster dat Kay probeert te verleiden en haar letterlijk opslokt in de duisternis wanneer ze in de zee duikt. Er zijn enkele passages waar andere personages door duisternis worden gerepresenteerd en haar proberen te pakken. Op sommige momenten kun je deze weren met de lichtbol, maar er zijn ook voldoende plekken waar je ze moet ontwijken. Dit zijn vooral de delen die voor frustratie zorgen omdat het vooral als trial-and-error aanvoelt. Een van de boss-achtige scenes is zo bizar ingericht dat tientallen corrupte personen je proberen te pakken, die je vrijwel niet kunt ontwijken.

De game is verder niet bijzonder moeilijk, maar een aantal delen zorgen voor erg veel irritaties. Er zit geen leercurve of mechaniek in, het is een kwestie van constant proberen. Dit is ontzettend jammer, want op dit soort momenten wordt het medeleven weggenomen en maakt het plaats voor frustraties. De emotie en empathie die het verhaal en de prachtige stijl zo goed weten neer te zetten, wordt in een klap weggespoeld door vervelende gameplay die weinig toegevoegde waarde weet te geven. Dit had beter toegevoegd kunnen worden in de vorm van puzzels of juist meer details en vindbare objecten. Het laatstgenoemde is namelijk aanwezig, maar ook hier mist de diepgang die het had kunnen hebben. Zo zijn er overal meeuwen die je kunt wegjagen en wordt op verschillende plekken flessenpost verstopt, maar dat is ook alles. Geen bijzondere interactie of details die het verhaal nog meer diepgang hadden kunnen geven. Daarmee komen we uiteindelijk aan een enigszins onbevredigend einde na ongeveer vier uur spelen.

De kritiekpunten leggen behoorlijk wat problemen van Sea of Solitude bloot, wat een gemiste kans is. Juist omdat de game een gevoelig onderwerp probeert te vertalen op een emotionele manier in combinatie met het prachtige stijltje, voelt het koud en ongevoelig aan om geïrriteerd te raken door de gameplay. Echter is dit onderdeel wel hetgeen dat de game onderuithaalt. De verzamelobjecten voegen verder ook weinig toe, terwijl dit perfect had kunnen dienen voor de fijne details van het verhaal. Het voelt ook alsof het verhaal te snel verteld wordt, wat resulteert in een korte vier uur waarin de game uit te spelen is. Alles bij elkaar gerekend voelt de prijs van €19,99 dan ook niet gerechtvaardigd, wat erg spijtig is omdat het verhaal wel een kans verdient.

Sea of Solitude is voor deze review gespeeld op pc. De game is tevens beschikbaar op PlayStation 4 en Xbox One.