review
SolSeraph

SolSeraph is nu uit op alle platforms. Het is daarom hoog tijd dat wij er een review over schrijven. De game combineert verschillende gamegenres en tracht daarmee iets nieuws te zijn. Slaagt SolSeraph  erin city building, tower defense en actie-platforming goed te combineren? Of valt dat toch tegen? Lees daarvoor verder.

Na de schepping van de wereld van SolSeraph laten “Earth Mother” en “Sky Father” de aarde met rust om het leven zijn gang te laten gaan. Andere goden zijn echter jaloers op de mensheid en willen haar uitroeien. Of op zijn minst alle mensen het leven zuur maken. Gelukkig staat Helios aan de kant van de mensheid, een god die de wil van Earth Mother en Sky Father wil eren en mensen wil beschermen. Met zijn zwaard in zijn hand trekt hij ten strijde.

Het verhaal is niets bijzonders maar het is wel prettig aanwezig. Het geeft wat commentaar op religie en dan vooral met betrekking tot bidden. Dit komt naar boven als de dochter van de dorpsoudste aan haar vader vraagt of Helios niet boos zal worden als ze niet voor hem bidden. De dorpsoudste antwoordt daarop dat hij “niet zo’n ijdele god is dat hij constant aanbeden moet worden.” Dit blijft echter wel op een laag genoeg pitje dat het gelovigen niet te erg beledigt, maar tegelijkertijd spelers ook niet echt aan het denken zet.

Daarnaast zijn er wat personages die het verhaal gaandeweg sturen. De personages hebben geen diepgang en ervaren gedurende de game weinig persoonlijke groei. Wel hebben ze onderling gesprekken waar spelers soms even van in het vuistje gniffelen. De dorpsoudste tracht zijn wijsheden te delen met zijn dochter, maar dwaalt vaak af naar andere onderwerpen zoals eten. De dochter, naïef als zij is, zoekt dan hopeloos naar de wijsheden die verborgen zitten in de instructies om een stuk vlees goed te roosteren.

SolSeraph is verdeeld in twee segmenten, net als bijvoorbeeld Moonlighter. In het eerste segment moeten spelers de dorpen waar zij over waken uitbouwen zodat de dorpelingen een goed leven kunnen leiden en zichzelf kunnen beschermen tegen aanvallende monsters. Deze modus is een combinatie tussen een city builder zoals de Anno-serie en een tower defense-game waarin golven van vijanden steeds aanvallen en spelers verdedigingen op moeten zetten die de aanvallen automatisch trachten af te slaan.

Het city building is aardig vermakelijk, maar beide aspecten van deze modus hebben een gebrek aan diepgang en uitdaging. Wat de speler moet doen spreekt vrij voor zich en het is ook niet bijzonder moeilijk. Zeker als hij moet wachten tot een golf van vijanden verslagen is tot hij eindelijk verder kan met het andere segment. Dit wachten wordt nog saaier omdat het een tower defense-element is, waarbij de speler zelf niet actief bezig is.

De andere modus in SolSeraph is een actie-platformer. Als het dorp veilig is en de speler een altaar heeft gevonden mag hij hiermee aan de slag. Hij gaat dan als Helios in gevecht met monsters die van alle kanten aanvallen. Als alle monsters zijn verslagen wordt het altaar vernietigd. Zo wordt de invloed van de vijandige god verminderd en is het dorp weer een stukje veiliger. Eerst kunnen spelers alleen lopen, springen, slaan en schieten maar later leren ze magie te gebruiken.

Hoewel deze modus niet onprettig is om te spelen is het wel erg generiek. De vijanden zijn standaard en zelfs Helios zelf ziet er niet echt bijzonder uit. Hij lijkt gewoon op een engel met een zwaard en boog. Er zijn wat goblins, spinnen en her en der een piranha. Het spreekt niet echt tot de verbeelding. Daarnaast is de gameplay ook niets bijzonders. Zelfs richting het einde van het spel, als er wat meer spreuken zijn vrijgespeeld en er wat afwisseling en uitdaging is, wordt  SolSeraph zelden spannend of gaaf. En als dat eenmaal klaar is gaat men weer terug naar het city building-segment.

Deze twee segmenten versterken elkaar niet omdat ze nauwelijks invloed op elkaar hebben. Spelers kunnen tijdens het platformen hun “weerkracht” versterken. Daarmee kunnen ze het laten regenen of een engel oproepen die helpt met verdedigen, maar daar houdt het ook mee op. Ook thematisch lijkt het niet echt te werken. Waar in Moonlighter de twee modi hand in hand gaan lijken ze in SolSeraph simpelweg aanwezig te zijn. Ze hinderen elkaar zelfs een beetje in speelvermaak, omdat ze beiden niet goed genoeg zijn om een liefhebber van het andere genre vast te houden.

SolSeraph is een poging om twee (of drie) gamegenres samen te brengen. Echter is elk onderdeel individueel vrij matig en lijken de twee onderdelen van de game elkaar niet echt te ondersteunen. Het spel is vermakelijk, maar het is generiek en het biedt weinig uitdaging. Het combineren van de genres lijkt het speelvermaak eerder te hinderen dan dat het iets nieuws en verfrissends maakt.

Speel SolSeraph nu op PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch of pc. Voor deze review speelden wij op de PS4.