review
Death Stranding

Na jaren wachten met prachtige en mysterieuze trailers zijn we bijna daar: over een week verschijnt Death Stranding exclusief voor de PlayStation 4. Het is het nieuwste werk van Metal Gear Solid-bedenker Hideo Kojima. Eigenlijk wisten we voor het spelen nog steeds bijna niets over de game, dus stonden ons meer verrassingen te wachten dan bij de gemiddelde andere nieuwe game. We hebben de game uitvoerig gespeeld en de hele spelwereld ontdekt. Of we echt met een van de meest bijzondere games aller tijden te maken hebben, lees je in de review.

Death Stranding speelt zich een aantal tientallen jaren in de toekomst af. Amerika is een puinhoop. De steden zijn niet meer met elkaar verbonden en BT’s, gevaarlijke monsters, en Timefall, gevaarlijke regen, zorgen ervoor dat iedereen maar opgesloten zit en niet rond kan reizen. Jij speelt als Sam Porter Bridges (Norman Reedus), iemand die pakketjes bezorgd, wat niet zo makkelijk is in deze tijden. Door banden met het verleden word je door topmensen van het bedrijf Bridges overtuigd (enigszins tegen je zin in) om heel Amerika weer met elkaar te verbinden.

Maar hoe doe je dit? Je moet een Qpid, een ketting, meenemen naar verschillende nederzettingen. Hiermee wordt zo’n nederzetting een onderdeel van het Chiral Network, een netwerk waarmee mensen kunnen communiceren, data kunnen delen en zelfs bepaalde voorwerpen kunnen sturen naar elkaar. Beetje bij beetje breng je met dit Chiral Network Amerika weer samen. De gameplay bestaat voor een groot deel dus ook uit het gaan van punt A naar punt B met je Qpid.

Als gevolg daarvan is het reizen in het spel ook wat gecompliceerder dan je gewend bent van openwereld-games. Neem een extra paar schoenen mee, want je schoenen kunnen slijten. Neem geen onnodige dingen mee, want elk voorwerp dat je meeneemt wordt een extra kistje om op je rug te dragen. Het lopen is ook wat lastiger dan je gewend bent. Draag je veel dozen op je rug, dan loop je een stuk langzamer. Ook kan je dan makkelijk je evenwicht verliezen en vallen, waardoor dozen beschadigd raken en je bezorging verpest kan zijn. Onrealistische hellingen, diepe rivieren en vijanden kunnen allemaal dus beter vermeden worden wanneer je veel bagage hebt.

Hierdoor wordt het “simpelweg” van punt A naar B gaan wel opeens veel interessanter dan je zou verwachten. Je bent continu bezig met kijken waar het verstandig is om wel of niet te lopen, of het batterij van je pak (waar je later bonussen mee kan activeren) het wel lang genoeg volhoudt of dat je misschien wat zuiniger aan moet doen, et cetera. Daarnaast wordt de gameplay gedurende het spel beetje bij beetje uitgebreid, waardoor het nooit precies hetzelfde aanvoelt. Eerst krijg je ladders die je mee kan nemen om je te helpen, deze dienen als een bruggetje over een rivier of als een manier makkelijker ergens hogerop te geraken. Vervolgens kan je ook hele bouwsels neerzetten, zoals echte bruggen, wachttorens en veel meer. Het is echter allemaal geen Minecraft, het bouwen gaat met een druk op de knop zolang je de benodigdheden bij je hebt. Wees dus niet bang dat je continu bezig zal zijn met het logistieke aspect van bouwen. Je kan daarnaast meerdere dingen vrijspelen die het lopen makkelijker maken en je krijgt ook steeds meer wapens tot je beschikking, dus er is altijd wel iets nieuws.

Nog een groot detail: alles wat je neerzet in de wereld, kan ook door anderen gezien en gebruikt worden. Om te voorkomen dat het spel te makkelijk wordt, zie je andermans bouwwerken pas als het gebied is verbonden met het Chiral Network, wat het binnen het verhaal ook nog eens veel logischer maakt. Die rivier die zo vervelend was om over te steken? Dikke kans dat daar nu een brug staat die door iemand gebouwd is, of anders maak je die zelf zodat anderen ervan kunnen genieten. Het voelt daardoor goed om een ladder of iets anders te plaatsen. Niet alleen omdat het je eigen reis zoveel makkelijker maakt, maar omdat iedereen die na je komt er ook profijt van heeft. Je kan ook ‘Likes’ (zoals op Facebook) uitdelen aan mensen wiens bouwwerken je gebruikt. Dit voelt op het eerste gezicht wat raar en nutteloos, maar uiteindelijk zorgt het voor een continue stroom van schouderklopjes waardoor je steeds stiekem toch wel een beetje trots op jezelf bent. Als je inlogt, zie je ook weer “1000 spelers hebben je bouwwerken gebruikt en hebben je 20000 Likes gegeven”. Was het toch de moeite waard om steeds die zware materialen mee te sjouwen.

Het feit dat je steeds nieuwe voorwerpen vrijspeelt gecombineerd met het idee dat je steeds nieuwe dingen in de wereld ziet die door andere spelers geplaatst zijn, zorgt ervoor dat geen twee reizen hetzelfde zijn. Het is bewonderenswaardig hoe een ogenschijnlijk saai gameplayconcept zo interessant uitgevoerd kan zijn. Het voelt allemaal ook zo groots aan omdat het een integraal onderdeel van het verhaal is: deze gameplay had niet kunnen bestaan zonder het verhaal. Het is een uniek verschijnsel dat een heel nieuwe manier om een spel te spelen, is ontstaan vanwege het verhaal en dat we niet te maken hebben met een verhaal dat slechts in dienst van de gameplay staat. Dat gezegd hebbende, moeten we wel duidelijk maken dat dit niet voor iedereen weggelegd is. Het overgrote deel van het spel bestaat uit reizen van hot naar her en als je het spel begint met de hoop dat dit alleen de eerste twee uur zo is, zal je bedrogen uitkomen.

Elk ander aspect van Death Stranding zal een stuk minder controversieel zijn. Laten we maar beginnen met de belachelijk mooie graphics, mede dankzij de Decima Engine van Nederlandse studio Guerilla Games (Horizon Zero Dawn). Vrijwel elke cutscene van de game bevindt zich echt in de engine, wat betekent dat het niet van te voren gerenderd is en dit zorgt er bijvoorbeeld voor dat Norman Reedus er in elke cutscene zo uitziet als jij hem er uit hebt laten zien. Draag je een petje, krijg je dat petje ook te zien in elke cutscene. Met name de landschappen waar je doorheen, reist zijn ook ongelooflijk mooi. Het spel speelt zich weliswaar af in Amerika, maar Kojima heeft zich volledig laten inspireren door de natuur van IJsland. Prachtige rotsachtige gebieden met een boel mos zijn een absoluut genot voor het oog en het was soms even moeilijk om te geloven dat we niet stiekem al op een PlayStation 5 aan het spelen waren.

Persoonlijk waren we al diep onder de indruk van alle besproken aspecten van Death Stranding, maar we hebben het beste voor het laatst bewaard: het verhaal. Wat een verhaal, een verhaal waar we helaas geen details over kunnen geven omdat je elk klein aspect zelf moet ontdekken. Het is het type verhaal waardoor je elke ochtend wakker wordt met het gevoel “ik ben zo benieuwd waar ik vandaag weer achter ga komen” en elke avond in bed ligt met je ogen wijd open om nog te verwerken wat je allemaal hebt meegemaakt. Het is een verhaal dat je van begin tot eind volledig in zijn greep houdt en zelfs na het uitspelen niet meteen loslaat. Het is complex, heeft meerdere lagen en heeft vooral krachtige personages die allemaal hun eigen achtergrond hebben.

Dat deze personages zo tot leven komen, is natuurlijk deels te danken aan het script. Maar deels is dit ook te danken aan de gigantische sterrencast, met namen als Norman Reedus, Mads Mikkelsen, Léa Seydoux, videogame-veteraan Troy Baker en meer. Nog nooit zijn acteurs en actrices van het hoogste niveau zo goed gebruikt in een spel. Ze zijn niet alleen bekende gezichten om naar te staren, maar kleine details in het acteerwerk brengen de personages echt tot leven. Hoe Mads Mikkelsen zijn lippen beweegt bij het roken van een sigaret, hoe Léa Seydoux kijkt bij een droevig moment, het zijn allemaal shots die we simpelweg nog niet kenden in de gamesindustrie, tot nu. Death Stranding zou als je alleen al naar het cinematografische aspect kijkt rustig een meesterwerk genoemd mogen worden.

We zouden zo graag alle kleine details willen vertellen die het verhaal zo ongelooflijk maken, of alle elementen die de gameplay tientallen uren lang interessant houden. Death Stranding is echter een spel dat je absoluut zonder spoilers moet gaan spelen. Laat niemand je vertellen hoe het verhaal verloopt of hoe de gameplay later verandert. Bekijk ook vooral zo min mogelijk gameplaybeelden of streams als je van plan bent het spel zelf te gaan spelen. Wij zullen het dus ook hierbij laten, want een van de sterkste punten van Death Stranding is hoe het je beetje bij beetje nieuwe gameplaysystemen of verhaalelementen geeft. Je leert steeds iets meer over bepaalde personages of gebeurtenissen waardoor je kijk op de wereld volledig verandert. Je kan steeds nieuwe dingen doen tijdens het reizen waardoor het begin en het eind van het spel niet meer te vergelijken zijn. Death Stranding is een masterclass in hoe je een speler van begin tot eind in je macht kan houden.

Death Stranding is niet de volgende stap voor games, het is een gigantische sprong.

Death Stranding is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. De game is exclusief op dit platform beschikbaar vanaf 8 november.