review
Monster Hunter Rise

Monster Hunter Rise heeft bij de release aankomende vrijdag een lastige taak voor zich, want Monster Hunter World is een verdomd goedlopende game en het is ook voor het eerst dat de reeks zo monumentaal groot is in het Westen. Monster Hunter Rise is kleiner van schaal en komt daarnaast exclusief beschikbaar voor de Nintendo Switch, dus het zal er ook niet zo goed uitzien als zijn “voorganger”. Het is dus een nogal raar geval, maar kan het naast zijn grote broer een eigen plek vinden?

Monster Hunter Rise begint in Kamura, een klein en vreedzaam dorpje waarin jij de enige jager, oftewel Hunter, bent. Het heeft er alle schijn van dat het verschrikkelijke monster Magnamalo terug is en dit betekende voorheen een volledige vernieling van Kamura. Aan jou als Hunter is het de taak om op onderzoek te gaan en je jaagtechnieken aan te scherpen.

Het grootste probleem van Monster Hunter is iets dat helaas ook in Rise helemaal niet aangepakt wordt: de ervaring voor nieuwe spelers. Je krijgt in de eerste vijftien tot dertig minuten bizar veel informatie op je afgegooid in de vorm van tutorialpagina’s, van hoe de hub in elkaar zit, tot absoluut alles dat je tijdens een missie kan en moet gaan uitvoeren. Het is een overweldigende hoeveelheid info en je maakt je in de beginuren vooral druk over het feit dat je niet alles kan onthouden en je vergeten bent hoe dat ene ding ook alweer werkte. Dit terwijl het zo makkelijk zou zijn om spelers met nieuwe monsters om op te jagen stapsgewijs nieuwe dingen aan te leren.

We zullen eerlijk zijn: het is wél een voordeel voor de terugkerende veteraan. Die kan lekker met een paar minuutjes al in de eerste missie duiken en heeft meteen toegang tot alles wat een Monster Hunter-game compleet maakt. Maar toch, met hoeveel mensen geïnteresseerd zijn geraakt in de reeks door het succes van Monster Hunter World, was dit de perfecte kans geweest om eindelijk met een ervaring te komen die ook makkelijk en fijn voor beginners is.

Erg uitnodigend voor zowel de beginners als de veteranen is het nieuwe Wirebug-systeem. Hiermee kan je van hot naar her slingeren, zelfs tijdens het vechten. Het geeft Monster Hunter, wat traditioneel wat trager is, een veel vlotter en dynamischer gevoel. Je kan op meerdere manieren aanvallen ontwijken en ook op meerdere manieren een monster vlug benaderen of aan de andere kant van het monster komen. Het is goed dat dit de dynamiek aanpast, want voor de rest is het verslaan van monsters vooral gebleven zoals in de vorige delen. Het past ook goed bij het ouderwets Japans ogende land en zelfs je Ninja-achtige leermeester. Wirebugs kunnen overig ook gebruikt worden om monsters veel makkelijker dan voorheen te kunnen berijden en ze zo te gebruiken om andere monsters te verslaan.

Belangrijk onderdeel van Monster Hunter is altijd je harige metgezel en ditmaal is er naast je katachtige Palico ook nog een nieuwkomer: de Palamute. Dit is een hond-achtig beest dat je niet alleen zal helpen in gevechten, maar je kan de Palamute ook heel handig berijden om snel van a naar b te gaan.

Een groot deel van Monster Hunter zit hem altijd in het verzamelen van materialen om je uitrusting beetje bij beetje sterker te maken. Dit is een stuk versimpeld, of liever gezegd makkelijker gemaakt. Je hebt, met name in het begin, aanzienlijk minder huiden of botten of wat dan ook nodig om een nieuwe set kleding te maken en deze te verbeteren, wat het wat laagdrempeliger maakt: je hoeft niet meer eindeloos te tobben over wat je wel of niet eens wilt proberen. Dit nodigt je meer uit om met verschillende stukken uitrusting te experimenteren zonder eindeloos dezelfde monsters te moeten jagen voor hun leer, wat fijn is.

Hoe de gebieden in dit deel aangepakt zijn en hoe je dat vindt, zal van persoon tot persoon verschillen. Erg tof in World is dat gebieden aanvoelen als echte leefomgevingen van de monsters. Je voelde je daarom altijd als een onwelkome gast in vijandelijk terrein en dit gaf het geheel een natuurlijk gevoel. De levels in Monster Hunter Rise zijn daarentegen wat meer gemaakt als grootse gebieden waar duidelijk het een en ander ingestopt moest worden. De focus ligt meer op ‘hoe kunnen we al deze monsters in één gebied stoppen?’ en minder op ‘wat voor monster zou je natuurlijkerwijs hier tegen kunnen komen?’.

Dit, in combinatie met de vlotte actie met de wirebugs en het toegankelijkere uitrustingssysteem, zorgt ervoor dat Monster Hunter Rise meer een arcade-game is dan World. Het voelt hierdoor uitermate geschikt om af en toe even vijftien of dertig minuutjes te spelen en weer rustig weg te leggen en hiermee is het een perfecte kandidaat voor de Switch.

Op zich zouden we de game eindeloos kunnen toejuichen, want het is zonder twijfel een fantastisch nieuw avontuur voor fans van de serie met op de beginnerservaring na weinig tot niets om over te klagen. Met alle verschillende monsters om op te jagen en wapens om te leren (want ja, elk wapen heeft een volledig andere speelstijl) is het weer een game om je honderden uren in te verliezen.

Helaas vinden we het onacceptabel dat de game nog zo slecht toegankelijk is voor nieuwere spelers, terwijl dit al jarenlang een problematisch punt is van de reeks. Het zou tof zijn om vrienden op de Switch te kunnen overtuigen om Rise eens een kans te geven, maar je hebt dan meer het gevoel dat je ze een boel huiswerk meegeeft waar ze zich eerst doorheen moeten slaan. Jammer, want met de populariteit van zowel World als de Switch was dit dé perfecte kans om een hele nieuwe groep spelers binnen te halen.

Monster Hunter Rise is voor deze review gespeeld op de Nintendo Switch. De game is exclusief op dit platform beschikbaar, maar komt in 2022 ook naar pc.