review
Necromunda: Hired Gun

Zelfs als fan van Warhammer is het lastig om echt uit te kijken naar nieuwe games binnen het universum. Er zijn vaak een boel toffe concepten, maar de spellen lijken keer op keer veel te vroeg uitgebracht te worden, met slordig afgemaakte ervaringen als gevolg. Heeft Necromunda: Hired Gun deze problemen ook, of kunnen we na zoveel jaar wachten eindelijk genieten van een toffe Warhammer 40,000-titel?

Necromunda: Hired Gun speelt zich af in, zoals de naam al zegt, Necromunda. Necromunda is een van de duisterste futuristische werelden die je je kan bedenken en daarom is het ook goed geschikt voor een actievol schietspel. Als premiejager ga je op zoek naar verschillende doelwitten in allerlei losstaande levels en uiteindelijk raak je verwikkeld in een echte oorlog tussen verschillende gangs van Necromunda.

Het verhaal kan je verder laten voor wat het is: dialogen zijn sloom en saai en los van het feit dat je in Kal Jerico een bekend gezicht hebt als Warhammer 40k-fanaat, is zelfs voor de fans het verhaal niet interessant. Het is wel leuk om bekende groepen als de Orlocks een kopje kleiner te kunnen maken, of Ambots te bevechten als je die misschien zelf ook geschilderd hebt. Verder moet je de game vooral niet zien als de natte droom van Warhammer-fans.

Maar dat heeft niets te maken met de kwaliteit van het spel zelf: de ongeveer acht uur die we met Necromunda: Hired Gun hebben gespendeerd was dolle pret. Het komt in het eerste level wat traag op gang, maar wordt vele malen beter wanneer je (al snel, maak je geen zorgen) de Grappling Hook vrijspeelt. Deze gebruik je namelijk niet alleen om door levels te komen, maar ook om je snel voort te bewegen tijdens gevechten.

Het verhaal mag dan weinig interessant zijn, de menu’s zijn een rotzooitje en grafisch kom je ook wat rare dingen tegen, maar de actie is waar het allemaal om draait. Met een flink arsenaal aan wapens, van machinegeweren tot lasers en van granaatwerpers tot sluipschuttersgeweren, je grappling hook en een paar speciale vaardigheden die je vrijspeelt, wordt het een waar genot. Het doet heel sterk denken aan een schietspel uit de jaren 90, maar dan op een positieve manier. Ook zorgen alle verschillende vaardigheden ervoor dat het een moderne variant van een negentiger jaren shooter wordt, dus dit is absoluut geen slecht iets.

Van de acht uur die het spel ongeveer duurt, zal je het overgrote deel bezig zijn met het overleven van gevechten. Je springt rond met je double jump, je kan je snel voortbewegen met je grappling hook en je schiet iedereen helemaal aan flarden, terwijl je ondertussen vaardigheden zoals ‘heightened senses’ (wat iedereen om je heen in slow-motion laat lopen) gebruikt om niet dood te gaan. De actie is snel, ontzettend snel, en dat maakt het zo lekker.

Een bijzonder slim ontworpen systeem, alhoewel we het ook al uit onder andere Bloodborne kennen, is dat als je geraakt wordt, je een paar seconden de tijd hebt om je verloren levenspunten te herstellen door vijanden neer te schieten. Dit nodigt je uit om agressief te spelen en beloont je eigenlijk voor het continu nemen van risico’s. Dit klinkt als een heel klein iets, maar het zorgt ervoor dat je altijd maar door blijft gaan en het houdt het tempo van Hired Gun ongekend hoog.

Na elke missie krijg je Credits die je in je hub, de Underhive, uit kan geven om jezelf sterker te maken. Je kan wapens aanschaffen, maar deze kan je ook genoeg in levels vinden dus dit voelt een beetje als geldverspilling. Interessanter is dat je allemaal upgrades voor je lichaam aan kan schaffen. Zo kan je al je vaardigheden sterker maken, jezelf meer levenspunten geven, of de periode die je hebt om na een schot weer je levenspunten terug te verdienen, langer maken. Elke kleine upgrade an sich voelt weinig invloedrijk, maar beetje bij beetje voel je jezelf toch een stuk sterker worden en dat geeft Hired Gun een sterk gevoel van continue voortgang.

Je hebt ook je trouwe Cyber-Mastiff, een hond die ook met de nodige upgrades steeds sterker kan worden. Als je hond actief is, kan je vijanden ook achter muren zien omdat hij ze voor je ruikt. Verder beïnvloedt de hond je manier van spelen niet zo heel veel: het is vooral iets dat je even activeert als het beschikbaar is en hij schakelt een paar vijanden voor je uit en vangt wat klappen voor je op. Het is niets al te bijzonders, maar het geeft je weer iets extra’s om upgrades op los te laten.

Het is lastig om iemand die het spel zelf niet heeft gespeeld, uit te leggen waarom Necromunda: Hired Gun zo tof is. Met weinig geïnspireerde dialogen en hectische menu’s heeft het spel zijn problemen en we zouden het niemand kwalijk nemen als ze naar gameplay kijken en vooral denken hoe het er niet bepaald altijd even mooi uitziet. De game had duidelijk niet een miljoenenbudget en dat merk je tijdens het spelen, maar de actie is te heerlijk. Het moet door jezelf ervaren worden en als je houdt van ouderwetse, razendsnelle shooters met een klein modern jasje, dan mag je deze game eigenlijk niet overslaan.

Necromunda: Hired Gun is voor deze review gespeeld op pc. De game is ookbeschikbaar op PlayStation 5 en 4, Xbox Series X|S, Xbox One en pc.