review
Sifu

De studio achter Absolver, dat uit 2017 komt, heeft het complexe doch zeer fijne vechtsysteem meegenomen in een nieuwe richting. Ondanks dat Sifu werd uitgesteld, kunnen we nu eindelijk met de game aan de gang. In deze ode aan klassieke martial arts-films gaan we het gevecht aan met vele vijanden waarbij we moeten proberen te blijven leven zolang het kan. Lees hier onze review.

Tijdens de introductie leren we de besturing waarbij wij de grote slechterik spelen. Wij vermoorden uiteindelijk een vechtmeester die de vader van ons hoofdpersonage blijkt te zijn. Deze wijdt zijn of haar leven aan het achterhalen en uitroeien van de bende die achter deze daad zit. Zodra we onze zoektocht beginnen, zijn we twintig jaar oud en hebben we een whiteboard ingericht waarop is uitgevogeld hoe we de bende kunnen ontmantelen. Het grafische stijltje doet enorm denken aan klassieke vechtfilms met helden als Bruce Lee of moderne films met bijvoorbeeld John Wick.

Het concept van Sifu is dat zodra je doodgaat, je door middel van een magisch totem weer opstaat. Het nadeel hiervan is dat je ouder wordt naarmate je vaker achter elkaar neergaat. De eerste keer wordt je dus 21 jaar. De keer erna 23, omdat je voor de tweede keer in korte tijd doodging. Daarna wordt je 26, enzovoort. Dit tikt dus redelijk snel aan tot oudere leeftijden met alle gevolgen van dien. Ouder worden zorgt ervoor dat we sterker en meer ervaren worden, maar onze gezondheid lijdt wel onder elke tien jaar dat we verouderen. Zodra we neergaan als we ouder dan 70 zijn, dan mogen we weer volledig opnieuw beginnen en het wederom proberen.

Sifu is namelijk een roguelite, een spel waarbij doodgaan niet per se het einde is. Gedurende je avontuur leer je allerlei technieken en word je sterker. Je kan met verdiende ervaringspunten nieuwe vaardigheden vrijspelen die je kwijtraakt als je weer van voor af aan moet beginnen. Deze kun je permanent maken door ze vijf keer te kopen, symbolisch voor het vaker oefenen van de techniek. Dit vraagt tactisch inzicht van spelers, omdat je moet afwegen welke upgrade je pakt. Ga je voor het permanent maken van een vaardigheid, waardoor je geen andere en mogelijk sterkere vaardigheden leert, of je spreidt al je punten waardoor je veel sterker wordt met het risico dat je ook alles kwijtraakt als je doodgaat.

Dat maakt ook dat Sifu een best pittige game is. Buiten het constant afwegen wat handig is om te doen, zeker omdat je bepaalde upgrades alleen kan vrijspelen op jongere leeftijden, is het vechten ook best lastig. De game vertelt je in het begin wat basisinformatie, maar legt soms bepaalde essentiële zaken niet uit. Zo moesten we zelf in het menu zoeken wat een metertje betekende terwijl het belangrijk bleek te zijn voor onze vechthouding. Daarbij helpt het niet dat je later zoveel verschillende aanvallen kent dat je slechts een handjevol kan onthouden of je moet de snelheid uit het spel halen om in het menu te kijken wat je kan.

Daarbij geeft de game je ook absoluut geen tips wanneer je het lastig blijkt te hebben. Zo werden we op een gegeven moment overmeesterd door een paar vijanden en leken we alle informatie te missen waarom we een bepaalde aanval niet konden blokkeren, terwijl dat volgens de tutorial wel zou moeten. Door het hele menu weer door te spitten kwamen we er achter dat deze aanvallen ontweken moeten worden. Het voelt soms alsof de game je een minimale basis geeft en je zelf mag uitzoeken welke andere vormen en mogelijkheden er zijn zonder enige assistentie. Dat is heel frustrerend als je probeert te begrijpen wat er gebeurt terwijl je klappen krijgt. Er is ook geen manier om de moeilijkheidsgraad te beïnvloeden, dus als je een barrière tegenkomt die ervoor zorgt dat je niet verder kan komen, kan dat het einde van je avontuur zijn.

Toch weet Sifu enorm veel plezier op te wekken. De momenten dat je door een hal of kamer loopt en een aantal vijanden vakkundig weet neer te leggen voelden we ons als een ware Bruce Lee of John Wick. Op die manier weet het spel de frustrerende momenten te verzachten, al blijft de frustratie wel op de loer liggen. Toch zorgt de game dat je verder wil spelen. Danwel om de nieuwe vaardigheid permanent te maken of toch dat ene level vrij te spelen.

Zodoende is Sifu dan ook een waar genot op de momenten dat het allemaal goed samenkomt of een frustrerend geheel wanneer het even minder gaat. Hopelijk komt er in de toekomst nog een manier om meer informatie van de game te krijgen of misschien de moeilijkheid aan te passen want anders zullen de meeste spelers op een gegeven moment een irritant hoge drempel ervaren waar ze overheen moeten.

Voor deze review is Sifu gespeeld op de PlayStation 5. De game is ook verkrijgbaar voor PlayStation 4 en pc.