review
Voice of Cards: The Forsaken Maiden

Als je aan Yoko Taro denkt, dan denk je aan een van de meest geliefde games van de afgelopen jaren: NieR Automata. Maar Yoko Taro heeft nu ook twee games afgeleverd van een veel kleinere schaal. Afgelopen najaar verscheen Voice of Cards: The Isle Dragon Roars en nu is een tweede verhaal in dit universum verschenen: Voice of Cards: The Forsaken Maiden. Wij hebben ze allebei gespeeld en bespreken in deze review met name de laatste met je.

Er is iets heel belangrijks dat meteen duidelijk gemaakt moet worden: Voice of Cards is géén kaartspel. Dit is waar de marketing van Square Enix tekortkomt, want de meeste mensen die het over het spel hebben, denken dat het een kaartspel is. Het is eigenlijk een hele klassieke, beurtelingse JRPG (Japanse RPG). De kaarten worden slechts gebruikt om het verhaal en de wereld vorm te geven: je maakt geen deck, maar hebt gewoon personages met aanvallen, net zoals bij een RPG. En nog iets belangrijks: The Forsaken Maiden is geen direct vervolg op The Isle Dragon Roars, dus het maakt niet uit of je het eerste spel gespeeld hebt.

The Forsaken Maiden draait om een klein eilandje, een eilandje met een noodlot om te verdwijnen. Dit is omdat elk eiland een Maiden moet hebben om voor welvaart te zorgen, maar het dorpje van onze helden heeft al lang geen Maiden meer gezien. Als je een middag op avontuur gaat, krijg je een visioen te zien en lijkt het er verdraaid veel op dat jouw stille bondgenoot, Laty genaamd, de Maiden van jouw eiland moet zijn. Je gaat met haar op avontuur om gezegend te worden door de Maidens van de nabijgelegen eilanden en zo jouw thuis te redden.

De gameplay is dus die van een traditionele RPG: je hebt een groepje helden die allemaal bepaalde aanvallen en vaardigheden hebben. Gevechten vinden beurtelings plaats en naarmate je gevechten wint, vindt je nieuwe voorwerpen en stijg je in niveaus om sterker te worden. Hier valt weinig bijzonders over te vertellen, behalve dan dat er een kleine verandering is ten opzichte van The Isle Dragon Roars: je hebt nu Link-vaardigheden, waarbij meerdere leden uit je team samen aanvallen uit kunnen voeren. Verder is het nog goed om te weten dat de moeilijkheidsgraad niet heel erg hoog ligt, waardoor het misschien teleurstellend kan zijn voor de mensen die een flinke uitdaging willen, maar het lekker is voor de mensen die gewoon willen ontspannen.

En dat past perfect bij de sfeer van Voice of Cards. Het verhaal wordt verteld door een Game Master, een stem die verder geen onderdeel van het spel is. Hiernaast is het visueel heerlijk rustig, en bijzonder, door het feit dat het hele spel is vormgegeven met kaarten. Regelmatig worden dobbelstenen gebruikt tijdens gevechten: die hoor je zo fijn over een tafel rollen. Het geeft het geheel een comfortabel, rustgevende sfeer. Alsof je een verhaal bij een kampvuur wordt verteld. Dingen zoals een rustige vormgeving en niet al te moeilijke gevechten, passen daar prima bij.

Even geen zin in avontuur of gevechten? Speel een (daadwerkelijk) kaartspel in dorpjes of praat met zoveel mogelijk dorpelingen om te leren over hun leven. Ook zijn er genoeg sidequests om je weer even bezig mee te houden.

Het ontdekken van de wereld is weer anders dan in een traditionele RPG. In plaats van dat je gewoon loopt, verplaats je steeds van kaart naar kaart, waarna alle kaarten om je heen omgedraaid worden en je ziet wat daar ligt. Soms kan de game hierdoor een wat traag tempo hebben, maar vaak zorgt het ook voor een gevoel van verwondering, achter elke kaart kan een toffe schat of een hele grot schuilen.

Alhoewel Voice of Cards op zich een rustige, vermakelijke RPG is, zit het als je naar de optionele content kijkt, vol met de somberheid die je van Yoko Taro gewend bent. Zo kan je bijvoorbeeld ‘flipside stories’ ontgrendelen wanneer je genoeg leert over personages. Als je naar je collectie gaat binnen een menuutje, kan je dan een kort verhaaltje lezen van één of twee regels. Vaak is dit een in eerste instantie positief of neutraal verhaal, maar kan je vervolgens de kaart omdraaien voor een sombere of soms zelf oprecht naargeestige twist. Het is een bijzonder element en we vinden het eigenlijk tof dat dit op deze manier verscholen zit in een stukje dat je helemaal niet hóéft te ontdekken: sommige mensen willen gewoon even ontspannen en hebben geen zin in nare verhalen.

Voice of Cards: The Forsaken Maiden is vooral veel van hetzelfde als The Isle Dragon Roars, maar de moeilijkheidsgraad is iets beter (net een klein beetje lastiger), het is wat uitgebreider en het brengt een nieuw, losstaand verhaal met zich mee. Het is een erg bijzondere ervaring, want het is een traditionele JRPG die op volledig unieke wijze gepresenteerd wordt. Het is fijn hoe rustig je het verhaal ervaart door de combinatie van de visuele vormgeving met de kaarten en de ontspannend audio met zeegeluiden, de Game Master die het verhaal vertelt en rollende dobbelstenen. Ben je op zoek naar iets traditioneels met een twist, dan is Yoko Taro’s Voice of Cards: The Forsaken Maiden, evenals voorganger The Isle Dragon Roars, zeker de moeite waard.

Voice of Cards: The Forsaken Maiden is voor deze review gespeeld op de PlayStation 5. De game is beschikbaar op PlayStation 4 en 5, Nintendo Switch en pc.