review
The Chant

Een verlaten eiland, een hippiecult én trippy visuals? Als dit je aanspreekt dan is de debuutgame van studio Brass Token dé game om je post-halloweendip door te komen!

Hoofdrolspeelster Jess wordt voor een vriendin overgehaald om mee te doen aan een spiritueel retraite om haar te helpen een trauma te verwerken. Op het eerste oog lijkt het een onschuldige locatie. Een verlaten eiland met een tentenkamp, vriendelijke mediterende mensen onder leiding van de zweverige yogatrainer Trevor. Saillant detail is dat er op het eiland al eerder een samenzijn van mensen was in de vorm van een bizarre cult. Hij gebruikt de kennis die de cult heeft opgedaan (en zijn kennis van meditatie en yoga) om mensen te helpen. Maar of Trevor in hun voetstappen treed of niet, blijft lang een mysterie.

The Chant verspilt gelukkig letterlijk geen seconde om op gang te komen. Sterker nog: het kwam bij vlagen over alsof de scriptschrijvers hun dagelijkse ritalin hadden overgeslagen. Toch stoorde het niet, waar sommige games de tijd nemen om de speler te introduceren in de wereld en de besturing (a’ la The Quarry), gaat The Chant na een korte cutscene direct over tot actie. Door het tempo hoog te houden, weet de game ook goed de spanning en urgentie op te bouwen. Het is ook fijn dat het verhaal niet wordt voorgekauwd, maar door een combinatie van collectibles zoals documenten (lore) en filmrollen wordt verteld. Deze filmrollen zijn soms cheesy indoctrinatievideo’s met tips en meditatietrainingen en soms zijn het doodenge verslagen van rituelen die de cult heeft uitgevoerd.

Je speelt in deze third-person-game als Jess terwijl ze meedoet aan de retraite op het eiland en langzaam de geheimen van de cult ontdekt. Qua gameplay doet de game erg denken aan een combinatie van Hellblade: Senua’s Story, The Quarry en een hoop LSD. Het is een combinatie van combat, exploratie en diverse puzzels. Regelmatig is een gebied bezeten door “The Gloom” dit is een soort geestenrijk vol kwaadaardige wezens en planten. Hier verliest Jess ook langzaam haar verstand en moet ze het opnemen tegen diverse flora en fauna. Door voorwerpen te verzamelen, kun je verschillende wapens “craften”. Ook verzamel je speciale kristallen waarmee je je skill tree kan upgraden. Zo krijg je meer aanvalskracht, mind/verstand en spirit. Met deze laatste kun je speciale aanvallen uitvoeren. Deze skills hebben ook nog een nevenfunctie: de skill waar je het meeste punten in hebt gestopt, bepaalt welk einde je krijgt. Dit kan er (zoals in ons geval) toe leiden dat er een einde komt dat kant nog wal raakt. Maar het kan ook dat het een sterke twist bevat.

De game is prachtig en visueel sterk. De trippy secties in de “gloom” zijn indrukwekkend en ook het ontwerp van locaties, personages en spirituele wezens is erg gaaf gedaan. Enige punt van kritiek zijn sommige gezichtsanimaties. Bij Jess is het niet zo duidelijk maar sommige personages bewogen zo vreemd met hun gezicht tijdens het praten dat het overkwam alsof ze nog vóórdat de rituelen begonnen al stiekem aan de paddo’s hadden gezeten.

Wij speelden The Chant op de Playstation 5, de haptics- en adaptieve-triggers werden voornamelijk benut in de combat maar hier is verder niets speciaals te vinden. De laadtijden zijn razendsnel en de game speelt in 4K met 60fps. Uniek voor een debuutgame is dat het draaide zonder bugs of gliches (Er is wel een patch uit, maar die kwam nadat we de game al uit hadden gespeeld).

The Chant is een visueel ijzersterke debuutgame die misschien niet iedereen kan bekoren, maar die zeker het spelen waard is. Al is het maar omdat een studio met zo’n sterk debuut de kans moét krijgen om zich door te ontwikkelen.