review
Master Detective Archives: RAIN CODE

Kazutaka Kodaka is onder een relatieve niche groep gamers een ware held. Hij is verantwoordelijk voor de cult-hit Danganronpa, waar inmiddels drie hoofdgames voor zijn verschenen, maar er zijn ook animatiefilms, manga en allerlei andere media gekomen. In Danganronpa worden middelbare scholieren door een mechanische teddybeer opgedragen om elkaar te vermoorden. Het is … vrij duister, zoals je je bij het horen van die pitch al wel voor kan stellen. Toch zijn de games erg succesvol geweest door een goede mix van een Visual Novel en een detective te zijn. Kazutaka Kodaka komt nu met zijn nieuwste hersenspinsel: Master Detective Archives: RAIN CODE.

Master Detective Archives: RAIN CODE is wat minder realistisch dan Danganronpa. Het speelt zich af in een fictieve wereld en die wereld is enorm gestileerd. De stad waarin het spel zich afspeelt is een soort futuristische stad met veel neonlichten en het regent er altijd, vandaar de subtitel ‘RAIN CODE’. Je speelt als Yuma Kokohead, een detective die er een beetje uit ziet als een klein jongetje. Hij heeft last van geheugenverlies en weet niet meer hoe of wat er aan de hand is, maar vindt een brief in zijn zak die hem vertelt dat hij een detective is en op reis moet naar de grote stad waar het altijd regent. Hij pakt de trein en al in die trein begint het eerste mysterie.

Master Detective Archives is, net zoals Danganronpa, redelijk gestoord. Het is wat beter te verdragen omdat het zich in een ietwat fantasievollere en soms veel gestileerdere wereld afspeelt, maar het is nog steeds luguber, duister, onaangenaam en wreed. Er worden de meest brute moorden gepleegd die allemaal een akelige ondertoon hebben. Kazutaka Kodaka geeft zelf aan geïnspireerd te zijn door de gotische kant van Tim Burtons werelden en dat zie je ook terug: aan de muur genagelde, enge poppen over de kamer van een moord verstrooid, bah. De lugubere kant van RAIN CODE doet vooral zoveel met je omdat je heel veel dingen moet naspelen en uitgebreid uit moet pluizen. Je analyseert het plaats delict, je gaat je afvragen wat er gebeurd is, je gaat met mensen praten en vooral: je gaat helemaal uitpluizen en soms zelfs naspelen hoe de moord is gebeurd. Daarmee stap je een beetje in de geest van een geschift persoon en dat kan soms wat akelig voelen. Het is geen enorme horrorgame of iets dergelijks en er gebeurt ook niets echt engs, maar we willen mensen wel gewaarschuwd hebben dat het geen game is voor mensen die zich liever licht en vrolijk voelen bij het ervaren van een game.

Naast het feit dat je moorden oplost, is de stad zelf ook een grote mysterie. De stad is namelijk groot geworden door een “Megacorporation” genaamd Amaterasu, die de stad volledig in zijn macht heeft. Hier is iets niet helemaal pluis en de stad is niet bepaald een fijne plek. Je hoopt dat door de moorden op te lossen, je steeds iets meer in de buurt komt van het oplossen van “de grote mysterie van de stad”.

Als je niet bezig bent met een plaats delict, dan ben je wellicht bezig met het ‘Visual Novel’-aspect van de game. Dit houdt eigenlijk gewoon in dat er heel veel scènes zijn met lange gesprekken tussen twee of meerdere personages. Dit is dan niet of nauwelijks geanimeerd en neemt veelal plaats via tekstbalkjes en plaatjes van hoofden om aan te geven wie er aan het woord is. Dit is soms heel interessant omdat het traag is en er echt de tijd wordt genomen om relaties tussen personages te ontdekken. Wanneer je meer aan het leren bent over toffe personages of een intense zaak, dan is dit een uiterst succesvol onderdeel van de game. Soms duren deze scènes echter wat te lang en slaan ze de plank mis, zoals wanneer onze hoofd-detective voor de honderdste keer een monoloog houdt over hoe vervelend hij het vindt dat hoofdpersoon Yuma niet goed kan koken.

Een andere optie is het ‘Mystery Labyrinth’. Yuma heeft een pact met Shinigami, een godin van de dood. Zij ziet er uit als een jongedame met een flinke bos hout voor de deur die letterlijk de zin heeft uitgesproken: “Als je vragen hebt, kijk dan acht seconden naar mijn borsten, dan verdwijnen al je zorgen”. Als je nog niet overtuigd was dat je een uiterst Japanse game aan het spelen was, dan ben je dat nu wel. Die Shinigami is ondanks de rare fratsen eigenlijk een van de leukere personages van de game, omdat ze door haar bizarre humor soms wat broodnodige adempauzes geeft tussen de duistere zaken door.

Maar goed, het Mystery Labyrinth. Shinigami helpt Yuma om zaken op te lossen. Na het verzamelen van een boel aanwijzingen, haalt ze dit labyrinth tevoorschijn waar je erachter gaat komen wie de dader is en hoe het allemaal is gedaan. Zo heeft een van de seriemoordenaars altijd een volledig gesloten kamer achtergelaten, met de deur op slot en de sleutel ergens middenin de kamer. Na een uurtje in het Labyrinth, heb je uitgevogeld hoe ze dit gedaan hebben en ook wie het was. Dit doe je door gevechten aan te gaan met geesten die de zaak blokkeren. Dit zijn geen echte gevechten, maar vaak gooien ze uitspraken op je af en moet je met de juiste aanwijzing reageren om een gat in hun beredenering te prikken. Verder onderzoek je het plaats delict verder in een soort virtuele setting binnen het Labyrinth en uiteindelijk ondervraag je in een grote finale de geest van de dader.

Daarmee is het een relatief veelzijdig spel. Rondlopen door de stad, genieten van de (meestal, maar niet altijd) sterke dialogen, het oplossen van bizarre moorden en uiteindelijk het doorspelen van het Mystery Labyrinth. Als we een kritiekpuntje mogen hebben, dan is het dat alhoewel elke zaak heel erg anders is dan de andere zaken, het soms binnen een hoofdstuk zelf wel heel erg eentonig kan worden. Zo had de eerdergenoemde seriemoordenaar die een gesloten kamer achterliet, maar liefst vier moorden gepleegd. Het uitpluizen van de eerste moord was creatief, nieuw en interessant. Maar de tweede, derde en vierde werden enorm repetitief. De meeste zaken hebben hier wel last van, waardoor het soms kan voelen als een saai klusje om tot de conclusie van het hoofdstuk te komen.

Dat is soms jammer, maar al met al bederft het de pret niet al te vaak. We hebben ons goed vermaakt met RAIN CODE en als je van detectives en lugubere werelden houdt, dan moet je het zeker een kans geven.

Master Detective Archives: RAIN CODE is exclusief beschikbaar voor de Nintendo Switch