review
Ticket to Ride Parijs

Na San Francisco en Amsterdam gaan we nu weer met de trein naar een nieuwe hoofdstad met Ticket to Ride Parijs. Elk van deze bite-sized spellen in steden hebben een unieke variant op het basisspel wat ze interessant maakt. Lees hier in onze review of deze variant net zo leuk is als de vorige edities.

Foto: Joost Klein Middelink

Het unieke van Ticket to Ride Parijs zit vooral in het bouwen van de Franse vlag. Bij het bouwen van de routes en neerzetten van de treintjes met de blauwe, witte en rode routes mag je van elk een kaart apart houden. Als je dan de vlag van Frankrijk hebt gebouwd met een blauw, wit en rood kaartje, krijg je vier extra punten. Verder is het spel op het eerste gezicht in de kern vrijwel identiek aan de vorige edities, op de vormgeving na.

Het speelbord bevat natuurlijk iconische locaties in Parijs zoals de Eifeltoren, de Champs-Élysées, Arc de Triomphe en Montmartre. Daarnaast zijn de transportkaartjes gebaseerd op klassieke Franse voertuigen zoals auto’s, fietsen en trams. Helaas zijn de treintjes niet iets zeer karakteristieks Parijs of Frans, waardoor ze enigszins lijken op de treintjes uit het reguliere bordspel.

Foto: Joost Klein Middelink

Wat opvalt aan deze editie van Ticket to Ride is dat routes redelijk voor de hand liggen. Enkele connecties hebben altijd rode of blauwe verbindingen, dubbele routes zijn wit of geel en verbindingen van drie treintjes zijn groen of paars. Zodoende kan je al heel snel inschatten wat een andere speler gaat doen als deze kaarten van een bepaalde kleur gaat verzamelen. Aan de ene kant is dit spannend, want zo ontstaat een race tegen de klok om elkaar te blokkeren, tegelijkertijd is het zo enorm voorspelbaar wat de tegenstander aan het doen is, zeker als je kan inschatten welke routes de speler moet aanleggen.

Foto: Joost Klein Middelink

Een nadeel van de speciale regel voor de Franse vlag is dat wij vaak waren vergeten om de kaartjes te laten liggen of apart te leggen omdat je deze normaliter direct op de aflegstapel legt bij elk andere editie van Ticket to Ride. Daarnaast kunnen spelers dus bij elkaar al voorspellen welke acties uitgevoerd gaan worden. Afhankelijk van de kaarten die getrokken worden kan je zo erg gemakkelijk andere spelers dwarszitten, niet altijd even leuk afhankelijk van de groep waar je het mee doet. Wat echter de grootste domper is voor deze editie is dat de andere varianten van Ticket to Ride interessantere manieren hebben om extra punten te verdienen of een andere twist hebben. Deze Parijse versie brengt weinig unieks op tafel waarvoor het absoluut aangeschaft moet worden. Amsterdam heeft handelsroutes die aan het einde nog een verschuiving in puntentelling kunnen zorgen, San Francisco heeft fiches die ook punten geven aan het einde waardoor routes aanleggen niet per direct de overwinning geeft. Parijs biedt slechts een paar punten per Franse vlag, iets dat je niet doet zodra je geen routes hebt die die kleuren hebben.

Zodoende is Ticket to Ride Parijs een minder interessante variant van het welbekende concept. In de kern is het een prima en vlot bordspel, maar gezien er inmiddels al meer varianten zijn die interessantere regels hebben, voelt dit bordspel als een saaiere editie. Zeker leuk als dit de enige versie is van het spel dat je haalt, maar als je al een variant hebt, is Ticket to Ride Parijs niet echt de moeite waard.

Foto: Joost Klein Middelink