review
Doom: The Dark Ages

Na de succesvolle reboot in de vorm van Doom uit 2016, kregen we in 2020 met Eternal eigenlijk een versie op steroïden. Die verandering viel bij sommige gamers erg goed, maar anderen waren toch wat minder enthousiast over vooral de platformsecties uit die game. Met Doom: The Dark Ages neemt id Software opnieuw een risico door gewaagde aanpassingen in het thema en op gameplaygebied. Hoe dat uitpakt lees je in deze review.

Het verhaal van Doom: The Dark Ages speelt zich ruim voor de gebeurtenissen uit de Doom-reboot van 2016 af en vertelt het verhaal van de opkomst van de Doom Slayer. Er is een oorlog gaande tussen de demonen uit de hel en de menselijke inwoners van Argent D’Nur, waarbij de troepen uit de hel de overhand hebben. Om het tij te keren wordt de Doom Slayer van stal gehaald als ultiem wapen om het helse legioen af te stoppen.

Bij de presentatie van Doom: The Dark Ages beloofde id Software ons dat het verhaal ditmaal een grotere rol zou spelen en dat het een stuk beter verteld zou worden middels tussenfilmpjes. Die belofte is maar deels ingelost. Ja, er zijn inderdaad veel meer cinematische momenten, maar het verhaal is bij vlagen toch wel erg slecht te volgen en de logica is af en toe ook ver te zoeken. Ook is het allemaal niet zo indrukwekkend als dat de presentatie beloofde. Maar uiteindelijk speel je Doom natuurlijk ook niet voor het gelaagde verhaal en de goed ontwikkelde personages, maar speel je de game vooral om lekker lomp los te gaan met het wapentuig dat je tot je beschikking krijgt. En dat doet The Dark Ages wederom op een geweldige manier, al vermoeden wij dat wellicht niet elke Doom-fan zich kan vinden in de richting die id Sofware met dit nieuwe deel heeft genomen.

The Dark Ages is namelijk een flink stukje langzamer en logger dan wat we gewend zijn van de reboot en al helemaal uit het vervolg daarop, Doom: Eternal. Weg zijn de dubbele sprongen, het dashen en de hypersnelle actie. In plaats daarvan voelt de Doom Slayer ditmaal meer als een tank, waarbij de nadruk ligt op met de juiste timing afweren en melee-gevechten. Dat betekent overigens niet dat deze nieuwe Doom een trage game is, want het is nog steeds hectischer en sneller dan bijvoorbeeld Call of Duty om maar eens een andere populaire shooter te noemen. Maar het verschil met de andere delen is overduidelijk.

De grootste verandering is de introductie van een schild, wat natuurlijk perfect past in de Middeleeuwse dark fantasy-setting van het spel. In plaats van het ontwijken van schoten van tegenstanders kun je nu je schild gebruiken om af te weren, maar ook om bijvoorbeeld mee te gooien en afgevuurde schoten terug te kaatsen naar de afzender. Dit werkt eigenlijk bijzonder tof en voegt een extra dimensie toe aan de gevechten die je voert. Al helemaal omdat de demonen wederom telkens een andere aanpak vergen. Zo zul je soms schilden eerst moeten verhitten met je wapens, waarna je ze met een welgemikte worp van je schild laat exploderen. Ook kun je jezelf met je schild afvuren op tegenstanders, waarbij de impact van de klap ervoor zorgt dat zwakkere tegenstanders als ellendige brokken vlees uit elkaar knallen. Zeker tegen sterkere tegenstanders is je schild een onmisbaar wapen, waarbij je vaak afgevuurde schoten moet terugkaatsen om demonen van hun pantser te ontdoen en ze kwetsbaar te maken.

Ook het wapentuig dat je tot je beschikking krijgt, spreekt weer flink tot de verbeelding. Je begint met een shotgun, maar het duurt niet lang voordat je arsenaal lekker gevuld is. De wapens variëren ook weer lekker en de gameplay dwingt je om ze tactisch te gebruiken. De eerder genoemde schilden zijn erg vatbaar voor energiewapens, terwijl je bij een grote groep zwakke tegenstanders beter af bent met bijvoorbeeld de Skull Crusher. Dat wapen versplintert schedels en gebruikt de splinters als een spray van kogels die veel vijanden tegelijk weet te raken. Het is allemaal weer lekker over-the-top en bloederig, zoals we van de reeks gewend zijn.

Net als in de voorgaande delen komt er ook hier weer de nodige tactiek kijken bij hoe je gevechten aangaat. Sommige acties leveren bijvoorbeeld kogels op, waar anderen er juist weer voor zorgen dat je levensbalk weer wat verder gevuld wordt. Zodoende ben je je tijdens het vechten continu aan het aanpassen en dat zorgt ervoor dat de gevechten ook nooit saai worden. Ook het feit dat je regelmatig op nieuwe tegenstanders wordt getrakteerd draagt daar aan bij.

Wat we minder geslaagd vinden is een andere toevoeging: je kunt namelijk voor het eerst in de geschiedenis van Doom voertuigen besturen. In dit geval gaat het om een gigantische mech die rechtstreeks uit Pacific Rim lijkt te komen en een robotdraak. Deze secties zijn op papier bijzonder tof, maar ze komen wat ons betreft niet zo goed uit de verf. Dat komt voornamelijk doordat de gameplay bij beiden gewoon niet zo lekker werkt. Als mech ben je voornamelijk aan het boksen tegen andere grote demonen, wat er imposant uit ziet, maar vooral snel saai wordt. De draak is wel wat beter gedaan, maar vreemde keuzes in de besturing zorgen ervoor dat ook deze stukken simpelweg niet zo heel erg leuk zijn en je al snel verlangt naar het op een normale manier met al het gespuis afrekenen.

Over het gespuis gesproken: dit is weer waanzinnig gedaan door het team van id Software. Alle bekende vijanden keren weer terug, maar dan in een tof middeleeuws jasje. Ze dragen pantsers, schilden en gebruiken ook wapens die in het tijdperk passen. Maak je ondanks het pantser overigens niet druk, want zo gauw je dat hebt weten te verwijderen, is het nog steeds weer een goor genot om de demonen volledig tot pulp te schieten en slaan. De stukken vlees vliegen je weer om de oren, zoals je gewend bent.

Grafisch ziet Doom: The Dark Ages er ook bijzonder tof uit, wat voornamelijk komt door de toffe personages en omgevingen. De game speelt zich af in een soort techno-middeleeuwen wat zorgt voor een fantasierijk geheel, waarbij je kastelen ziet, maar ook hoogwaardige technologie. De ontwerpafdeling heeft enorm puik werk afgeleverd met deze nieuwe Doom.

Op wat mindere punten na, zijn wij enorm te spreken over Doom: The Dark Ages en vinden wij de verandering in gameplay bijzonder welkom. Wel realiseren we ons dat wellicht niet iedereen gecharmeerd gaat zijn van de weg die id Software is ingeslagen met deze nieuwe titel. Wij zouden zeggen, geef deze nieuwe Doom vooral een kans en beoordeel het niet op wat je gewend bent van de vorige game. Dan staat je wederom een enorm toffe shooter te wachten.

Wij speelden Doom: The Dark Ages op de Xbox Series. De game is daarnaast verkrijgbaar voor PlayStation 5 en pc en verschijnt op 15 mei.