review
Onimusha 2: Samurai’s Destiny

Het is geen nieuwigheidje, steeds meer ontwikkelaars spelen in op de nostalgische gevoelens van gamers en brengen hun oude spellen weer in een nieuw jasje uit. Zo ook Capcom. Na flink wat delen uit de Resident Evil– en Final Fantasy reeks is het nu de beurt aan Onimusha 2: Samurai’s Destiny voor een remaster. Oorspronkelijk uitgebracht in 2002 voor de PlayStation 2, was Onimusha een paradepaardje voor Sony. De gouden combinatie van zwaardvechten, bovennatuurlijke elementen en Japanse thema’s van vroeger wist velen te boeien. Heeft Capcom met de remaster een nieuwe parel in handen, of is het oude wijn in nieuwe zakken? Wij weten het ondertussen, lees gauw verder.

Het verhaal speelt zich af in Sengoku-tijdperk in Japan. Een roerige, onrustige periode van burgeroorlogen en chaos. Onimusha 2: Samurai’s Destiny pakt de draad weer op na deel een. De krijgsheer Nobunaga Oda is uit de dood opgestaan (tot zover de historische correctheid) en heeft een legertje ondoden weten te vergaren. De protagonist Jubei Yagyu, van de Yagyu-clan, keer terug naar zijn dorp en ontdekt dat het met de grond gelijk is gemaakt door Oda en zijn bende en zweert wraak. Gelukkig staat hij er als sterveling niet helemaal machteloos voor, want hij komt er al snel achter dat hij dezelfde krachten als een Oni heeft. Oude strijders die de zielen van hun verslagen vijanden kunnen absorberen. Handig!

Zo op het eerste gezicht heeft het spel een mooie oppoetsbeurt gehad. Je wordt in het begin getrakteerd op een regenachtige scene en daarin is al gelijk goed te zien dat alles een HD-makeover heeft gehad. Het ziet er allemaal tiptop uit. Ook de besturing is onder handen genomen. Waar het origineel nog de zogeheten ’tank controls’ heeft, wat wil zeggen dat de besturing voor jou relatief is aan de richting van het ingame personage, heeft de remaster nu vrijelijke beweging en dat is een verademing. Tank-besturing heeft toch een extra moeilijkheidsgraad, zeker als het wat spannender wordt in een spel en je snel moet handelen, werkt het behoorlijk tegenstrijdig met je intuïtie.

Het is leuk dat Capcom alles mooier heeft gemaakt om naar te kijken, maar dat werkt helaas twee kanten op. Je ziet nu des te beter hoe pijnlijk verouderd Onimusha 2: Samurai’s Destiny is. De personages zijn levenloos en er is tijdens de ingame cutscenes geen greintje emotie te bekennen. Om over de poging tot het synchroniseren van de lippen nog maar te zwijgen.

Ook het aanpassen van de besturing is in eerste instantie leuk, maar al gauw steken er andere tekortkomingen de kop op. De ontwikkelaar heeft namelijk de vaste camerastandpunten aangehouden. Elke scene zie je vanuit een andere hoek. Dit betekent dat je elke keer je beweging op de controller aan moet passen. Als je in de ene scene naar boven moet richten om vooruit te lopen, gebeurt het regelmatig dat je in de volgende scene een andere kijkhoek hebt. Daardoor is omhoog ineens de andere kant op. Het kwam ons vaker voor dan lief is dat we daardoor weer terug gingen, de andere scene in. Als je aan het lopen bent is dat al vervelend genoeg. As je aan het vechten bent op een locatie met meerdere camerahoeken is dat ronduit irritant.

Het spel kent voor het eerst in de serie vriendschappen. Deze kun je onderhouden door cadeau’s aan de verschillende personages te geven die jou vergezellen op je reis. Geef je iets, dan krijg je er ook wat voor terug. Dit is een leuk gegeven, maar wij krijgen een beetje een gevoel dat dit een spelmechanisme is die ervoor moet zorgen dat het spel langer duurt. Op een gegeven moment kom je alleen maar verder als je in een bepaalde volgorde cadeautjes geeft. Geef dit speciale item aan persoon 1, daar krijg je dan iets voor terug. Geef dat dan aan persoon 2, waardoor je wat anders krijgt. Dit item geef je dan weer aan persoon 3…enzovoort.

Na deze reeks heb je een item waarmee je verder in het spel komt. Geef je nu onverhoopt een verkeerd cadeautje, dan krijg je het volgende item wat je nodig hebt ook niet. Dit kun je met trial en error zelf uitzoeken, maar waarom het wiel opnieuw uitvinden? Er zijn genoeg walkthroughs van het originele spel te vinden. Dus het is makkelijker om even op te zoeken wie wat krijgt, zodat je verder kunt met het verhaal.

Jubei heeft in Onimusha 2: Samurai’s Destiny een aantal wapens en harnassen tot zijn beschikking. Deze zijn allemaal te upgraden naar sterkere varianten. Deze upgrades verdien je door vijanden te verslaan. Gelukkig zijn die er in overvloed. Misschien zelfs wel een beetje teveel. Als je op een plek even niet meer weet wat je moet doen, of verdwaald raakt door de gekke camerahoeken, dan zijn er aan vijanden gelukkig geen gebrek. Nou ja, gelukkig… We merkten dat we het snel zat waren als je de ene scene inloopt en er gelijk weer automatisch twee of drie vijanden tevoorschijn kwamen. Deze trigger blijft zich herhalen en dit is zo opeenvolgend, dat je moeite hebt om even rustig te navigeren.

Al met al is dit een remaster voor de liefhebber. De hedendaagse gamer heeft hogere standaarden dan dit spel biedt. Het verhaal is prima en de gameplay onderhoudend. De talrijke vijanden zijn een noodzakelijk kwaad, want daarmee laad je jouw krachten op en zorg je dat je betere wapens en harnassen krijgt. Maar om even rustig te navigeren is het best vervelend om elke keer weer nieuwe tegenstanders in jouw beeld te krijgen die jou een kopje kleiner willen maken, alleen maar omdat je -al dan niet per ongeluk- een nieuwe scene met dito camerastandpunt inrent. Ook dat gebeurt helaas vaker dan ons lief is.

Ben je fan van het origineel? Dan is dit een leuk spel om met een uitverkoop aan te schaffen om het allemaal nog eens mee te maken. Is het een must play? Helaas niet. De aangepaste besturing en opgepoetste graphics kunnen helaas de krukkige animatie, het slechte camerawerk en de rare, gameplay-verlengende keuzes niet vermaskeren. Misschien was een remake wel een betere optie geweest.