review
Drag x Drive

Een van de meest toonaangevende vernieuwingen bij de Switch 2 is zonder twijfel het feit dat je je Joy-Cons kunt gebruiken als muis. Het is dan ook niet gek dat Nintendo op zoek is gegaan naar een game waarbij die functionaliteit ruimschoots aan bod zou komen. Het resultaat is Drag x Drive, een rolstoelbasketbalgame die maar weer eens laat zien dat de Japanse spellenmaker niet bang is voor vernieuwende concepten. Wij mochten de afgelopen tijd al met Drag x Drive aan de slag en in deze review lees je of de vernieuwingsdrang van Nintendo ook een toffe game heeft opgeleverd.

Het idee achter de gameplay is vrij simpel: je bestuurt je virtuele rolstoel, zoals je ook een echte zou gebruiken. Elke Joy-Con wordt gebruikt als arm om een wiel aan te sturen en zodoende kun je dus vooruit, achteruit en draaien door middel van verschillende bewegingen. Daarnaast kun je nog met de triggers per wiel remmen, kun je passen door de twee schouderknoppen tegelijk in te drukken en schieten doe je natuurlijk zoals je dat bij het echte basketbal ook zou doen.

In de praktijk werkt dit helaas niet altijd even lekker. Tijdens wedstrijden wil je altijd volledig in controle zijn, maar de registratie van de bewegingen door de Joy-Cons valt tegen, waardoor je personage niet altijd doet wat jij voor ogen hebt. Tijdens het voortbewegen door het basketbalpark is dat nog niet zo problematisch en daar merk je ook wel dat het idee erg tof is. Maar tijdens de wedstrijden zelf heb je meer precisie nodig en daarin schiet Drag x Drive simpelweg tekort.

Dit uit zich vooral tijdens het verdedigen. Dat doe je door frontaal tegen een tegenstander op te botsen, maar om een tegenstander te kunnen onderscheppen kun je je eigenlijk geen verkeerde registratie veroorloven en als dat wel gebeurt, rijdt je tegenstander simpel door naar de basket om te scoren. Nu zijn in basketbal hoge scores natuurlijk vrij normaal, maar het is ontzettend frustrerend wanneer de besturing je in de steek laat.

Tijdens wedstrijden zul je een beetje geluk moeten hebben met wie je speelt. Als je een paar teamgenoten hebt die samen willen werken kan het aanvalsspel erg tof uitpakken, maar in de praktijk ervaren we in veel potjes toch wel dat spelers vooral voor zichzelf gaan. Ze pakken de bal op en scheuren dan rechtstreeks naar de andere basket om te scoren, terwijl de rest van het team er voor spek en bonen bij staat. Doordat ook je tegenstanders last hebben van het frustrerende verdedigen is zelf voor je kans gaan helaas te effectief. Hopelijk kan hier nog wat aan bijgeschaafd worden.

Tussen de wedstrijden door worden er ook nog andere minigames georganiseerd voor de afwisseling. Dat houdt bijvoorbeeld in dat je een race doet wie het snelst bij de bal is die de arena wordt ingeschoten of wie het snelst een parcours aflegt. Ondanks dat dat idee leuk is, vonden we het vooral een hinderlijke onderbreking tussen de potjes door.

Grafisch ziet de game er degelijk uit, maar missen we stiekem het kleurrijke dat we kennen van Nintendo. Andere multiplayergames zoals bijvoorbeeld Splatoon spatten van je scherm, maar Drag x Drive is vooral erg grijs en metaalkleurig. Er is wel wat mogelijkheid om wat meer kleur aan je personage toe te voegen, maar een vrolijke bende wordt het nooit.

Drag x Drive is als concept heel erg tof en we waarderen het risico dat Nintendo hier neemt enorm. Het is verfrissend om te zien dat een grote speler in de industrie zo verrassend uit de hoek komt. Helaas breekt vooral de besturing Drag x Drive op en we vragen ons af of dat op te lossen is of dat de Joy-Cons simpelweg niet tot de vereiste precisie in staat zijn. Er is absoluut wel plezier te beleven met deze game, maar onderaan de streep is het totaalplaatje voor ons net te weinig.

Wij speelden Drag x Drive op de Nintendo Switch 2. De game is exclusief voor dat platform.