review
Dallas Buyers Club

Dallas Buyers Club is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Ron Woodroof, die van zijn dokter nog slechts dertig dagen te leven kreeg. Uiteindelijk werden dit zeven jaar. De film vertelt een indrukwekkende verhaal over een man die vecht voor zijn leven, maar gaat ook over tolerantie en tegen de gevestigde orde ingaan. De film won volledig terecht twee Golden Globes voor het geweldige acteerwerk.

De Texaan Ron Woodroof (Matthew McConaughey) lijkt een arme, weinig ambitieuze man. Overdag werkt hij als laagstaande elektricien en zijn vrije tijd besteedt hij aan drinken, drugs, vrouwen en rodeo’s. Als de homofobe Woodroof flauwvalt en wakker wordt in het ziekenhuis, krijgt hij te horen dat hij aan aids lijdt en nog slechts dertig dagen te leven heeft. Hij weigert zich echter zo snel gewonnen te geven en besluit onderzoek te doen naar alternatieve medicijnen om zijn ziekte tegen te gaan. Wanneer deze medicijnen aanslaan, ziet Woodroof zijn kans schoon om een handel op te zetten. Samen met de transseksueel Rayon (Jared Leto) beginnen ze de Dallas Buyers Club, waar leden een lidmaatschap betalen in ruil voor ‘gratis’ medicijnen. De FDA (Food and Drug Administation), die als loopjongen voor de commerciële medicijnenindustrie fungeert, treedt echter al snel op tegen de populaire club van Woodroof en doet er alles aan deze op te heffen.

Dallas Buyers Club gaat echter over veel meer dan de strijd van een man tegen zijn ziekte. De film toont ook hoe begin jaren ’80 tegen de ziekte aids aan werd gekeken en hoe dit verandert in de jaren die volgen. Aids werd hoofdzakelijk geassocieerd met homoseksualiteit. Wanneer Woodroof de ziekte oploopt door onveilige seks en drugsgebruik, willen zijn homofobe vrienden ineens niks meer met hem te maken hebben. Ze durven hem zelfs nauwelijks aan te raken. Ineens ziet Woodroof zich geconfronteerd met de stigma’s die hij vroeger zelf in stand hield. Als hij zich vervolgens ook nog eens gedwongen ziet samen te werken het transseksueel Rayon zijn we getuige van een complete verandering in zijn mentaliteit. Deze transformatie komt het best naar voren in een scène waarin Woodroof samen met Rayon boodschappen doet en één van zijn vroegere vrienden tegenkomt. Als deze weigert Rayon een hand te geven, vliegt Woodroof hem aan en dwingt hem tot het schudden van de hand.

Het acteerwerk in de film is absoluut Oscarwaardig. McConaughey, die de laatste tijd alles wat hij aanraakt in goud lijkt te veranderen, overtreft zichzelf in zijn rol als Woodroof. Niet alleen al gelijk op het eerste gezicht (McConaughey viel bijna 25 kilo af voor deze rol), maar ook in de subtielere details is McConaughey helemaal Woodroof. De emoties zijn werkelijk van zijn gezicht te lezen. Bovendien weet hij het personage te voorzien van een aanstekelijk optimisme en veel levensvreugde waardoor voorkomen wordt dat de film al te dramatisch of depressief aanvoelt. Het feit dat Woodroof nauwelijks een blad voor de mond neemt zorgt bovendien voor humoristische dialogen. Ook Jared Leto speelt fenomenaal in de rol van transseksueel Rayon die daarnaast ook aidspatiënt is en een drugsverslaving oploopt. Leto weer Rayon een zekere overdreven flair te geven maar houdt het personage evengoed menselijk. Waar Woodford vastbesloten is te blijven leven, begeeft Rayon zich emotioneel veel meer op het randje tussen willen leven en willen sterven. Leto weet dit te vertolken door het personage te voorzien van enige melancholiek. Ook Leto is werkelijk broodmager. In een scene waarin hij voorovergebogen voor de spiegel staat kun je letterlijk zijn ribben tellen. Ook de nerveuze tics die voortkomen uit het drugsgebruik van Rayon verweeft hij perfect in zijn acteerwerk.

De tweede helft van de film focust zich meer op de strijd tussen de getransformeerde Woodroof en de FDA. Hierin zien we hoe Woodroof, die zich uitgebreid verdiept heeft in zijn ziekte, het opneemt tegen de farmaceutische industrie: een bedrijf dat slechts vanuit commercieel gewin lijkt te werken. Ook hierin staan tolerantie en het tegen vastgeroeste normen ingaan centraal. Woodroof, wiens methode lijkt te werken, voelt zich enorm tegengewerkt door de FDA. De FDA aan de andere kant voert slechts de wetmatig vastgestelde regels uit. Hoewel dit deel van de film een interessant conflict laat zien tussen wettelijke regels en ethisch moraal, voelt dit wel aan als het minst sterke stuk van de film. Regisseur Jean-Marc Valleé toont de FDA vooral als boeman die weinig geeft om de aids slachtoffers en hoewel dit voor de film goed werkt, voelt het toch een beetje plat in een film die zo vol zit met emotionele stribbelingen.