review
Recensie: Grace of Monaco

Grace Kelly, oscarwinnende actrice en muze van Alfred Hitchcock, trouwt met Prins Reinier van Monaco. Grace of Monaco toont het leven van Grace Kelly een aantal jaren na het huwelijk. Ze is op haar hoogtepunt gestopt met acteren, maar mist het enorm. Wanneer Hitchcock haar een rol aanbiedt kan ze de drang om deze aan te nemen dan ook niet weerstaan. Velen kunnen deze keuze echter niet begrijpen, omdat Monaco juist op dat moment niet op goede voet staat met Frankrijk. Door deze problematiek komt Grace Kelly voor de keuze te staan: een loyale echtgenote, moeder en prinses zijn, of haar passie uitoefenen door het acteren weer op te pakken? Uiteindelijk besluit Kelly zich, geheel op haar eigen manier, te bemoeien met de moeizame relatie tussen haar man en de Franse politicus Charles de Gaulle. Om haar plan te laten slagen dient Kelly de burgers van Monaco voor zich te winnen, alsmede het vertrouwen van haar man. Ze gaat dan ook met veel toewijding en motivatie aan de slag, in de hoop het verschil te kunnen maken.

De geweldige jaren ’60-kledij en prinsessenjurken van Kelly en de mooie shots van de omgeving geven Grace of Monaco het leuke sprookjesachtige karakter, ook al is deze niet volledig opgenomen in Monaco zelf. Ook de keerzijde van het sprookje wordt belicht in de film; het leven van een prinses gaat niet altijd over rozen. Dit geeft de film een reële toon en extra diepgang. Nicole Kidman zet een redelijk geloofwaardige Grace Kelly neer, maar voegt weinig originaliteit toe aan de rol. Haar wapen – de fluisterende prekerige stem in combinatie met traanoogjes – zijn inmiddels niets nieuws meer. Haar tegenspeler Tim Roth is wat mij betreft echter een stuk minder overtuigend. Hij blinkt niet uit in zijn rol als autoritair figuur. Ook op de momenten dat hij streng zou moeten zijn tegen zijn vrouw lijkt hij geen machtige prins; eerder een man die volledig ondergesneeuwd wordt. Dit alles met de kanttekening dat mijn kennis over de ’echte’ Grace Kelly en prins Reinier niet erg toereikend is.

Regisseur Olivier Dahan geeft in de film meerdere knipogen naar Hitchcock. Niet alleen door het personage, maar ook door verschillende shots in de stijl van de ’master of suspense’. Zo is er een duidelijke verwijzing naar Hitchcocks To Catch a Thief met Grace Kelly in de hoofdrol. Dit zou tevens kunnen verwijzen naar de uiteindelijke dood van Grace Kelly, die overleed wanneer ze op een dezelfde bergweg reed als in To Catch a Thief.

De openingsfilm van Festival de Cannes heeft veel kritiek ontvangen. Critici noemden de film ‘kitsch’ en ’theatraal’. Daarnaast was ook het koningshuis van Monaco niet enthousiast. Grace of Monaco zou te veel fictie bevatten en daarmee geen biografische film zijn. Ik denk dan ook dat de film precies op deze manier bekeken zou moeten worden: een aangenaam fictief sprookje met reële elementen. Grace of Monaco is een fijne film voor een vrijdagavond met een bak popcorn op de bank.