review
Recensie: Daylight (PS4)

Alleen, in een donkere kamer. Dat is volgens ontwikkelaar Zombie Studios de beste manier om hun nieuwe game Daylight te beleven. Het uitgangspunt in de deze survival-horrorgame is dat geen ervaring hetzelfde is. Aan de hand van algoritmes genereren de levels zichzelf elke keer weer opnieuw en anders. Combineer dat met een donker en verlaten ziekenhuis waar een stel demonische geesten je achtervolgt en je lijkt alle ingrediënten te hebben voor een goede horrorgame. Maakt Daylight het waar?

Als speler kruip je in de huid van Sarah, een jonge vrouw die wakker wordt in het donkere en verlaten Mid-Island Hospital. Je hebt geen idee hoe en waarom je hier bent beland, maar een duistere stem vertelt dat je wordt verwacht. Met weinig andere opties besluit je op verkenning te gaan. Je smartphone fungeert als zaklamp en kaart, die op het schermpje staat. Die is broodnodig, want het is niet moeilijk om te verdwalen in de duistere, gegenereerde levels van Daylight. Gaandeweg het verhaal zoek je een uitweg, en ontrafelt Sarah steeds verder het mysterieuze verleden van het ziekenhuis.

Ze is niet alleen, want de geesten van elf vermoorde heksen staan te popelen om Sarah te grazen te nemen. Om levels te voltooien ga je op zoek naar zes overblijfselen (remnants), die meer duidelijkheid geven over wat zich in het ziekenhuis heeft afgespeeld; zaken als logboeken van artsen en krantenartikelen. Gedurende je zoektocht bekruipen de geesten je op een stijl die wat wegheeft van Slenderman. Jouw enige verweer zijn signaalfakkels, waardoor de geesten vervagen, of gewoon ouderwets wegrennen. Vooral dat laatste kan benauwde momenten opleveren. Bij elk overblijfsel dat wordt opgepikt, worden de schimmen agressiever. Waar ze je eerst enkel achtervolgen – en vervolgens wezenloos laten schrikken wanneer je je omdraait – komen de geesten na een paar verzamelde overblijfselen frontaal op je afvliegen. Dat bouwt prima spanning op, en zeker wanneer je fakkels op zijn overheerst het gevoel dat je echt moet rennen voor je leven.

De positieve punten van Daylight dienen zich aan in het begin. De speler weet niet wat hij moet verwachten, wat leidt tot ongelofelijke schrikmomenten – waarbij een zwak hart niet is aanbevolen. Ook het Mid-Island Hospital en de omliggende zones zijn prima ingericht. Met name het open, bosrijke deel creëert een geweldige horrorsfeer. De hele onheilspellende setting doet een beetje denken aan die uit Shutter Island.

Het grootste mankement van Daylight begint met de opzet. Per zone zes overblijfselen verzamelen om door te kunnen naar het volgende level is te stijf. Het gaat te snel vervelen. In de eerste levels is deze taak nog te doen doordat je nog niet gewend bent aan de geesten die je besluipen, maar daarna wordt het teveel routinewerk. Een ander punt zijn de willekeurig gegenereerde levels. Het is nuttig wanneer iemand de game opnieuw zou willen spelen, maar verder enkel irritant. Zeker wanneer je, na geveld te zijn door een geest, een compleet nieuw doolhof voor je kiezen krijgt. Verdwalen is één ding, keer op keer verdwalen met een dozijn geesten achter je aan werkt frustrerend. Het spel is op de PC of Playstation 4 in zo’n drie uur uit te spelen, waarvan je het laatste uur waarschijnlijk geërgerd rond rent, op zoek naar overblijfselen.